[Anatar]

O ile instynktownie się z tym zgadzam, to jednak mam konsternację (offtop warning).

Alternatywą zabijania wszystkich żyjących istot jest minimalizacja cierpienia, maksymalizacja tzw. "well-being" oraz wydłużanie życia, aby można było trwać w tym stanie przez jak najdłuższy czas.

Wnioskuję z powyższego, że idealnym (utopijnym) stanem byłby brak cierpienia i/lub wydłużanie życia w nieskończoność i/lub dojście do jakiejś 'granicy' w dobrostanie (tak chyba u nas się nazywa "well-being"). Zastanawiające jest moim zdaniem, czy cierpienie jako odczuwanie bólu bądź jako inne zjawiska występujące w mózgu jest rzeczywiście czymś, co powinno się zredukować do zera (nie twierdzę, że nie należy go minimalizować). W odniesieniu do zwierząt (inne królestwa raczej się nie kwalifikują), czy mamy jakieś dane co się dzieje, kiedy w środowisku danej istoty żywej nie ma cierpienia?

Zauważ, że cierpienie nie jest jednoznaczne z bólem. Czy masochista odczuwa cierpienie, kiedy ktoś zadaje mu ból? Niekoniecznie, a często wręcz przeciwnie - chce tego doświadczać. Przez "cierpienie" mam tutaj na myśli wszystko to, co redukuje nasz subiektywny dobrostan. Nie można na przykład stwierdzić, że tortury cielesne są cierpieniem w każdym przypadku, bo część ludzi czerpie z nich przyjemność. Nie można też powiedzieć, że skoro chcemy zmaksymalizować nasz dobrostan, powinniśmy wszystkich podłączyć pod kroplówkę z heroiną (spotkałem się z takim kontrargumentem). Owszem, wtedy wszyscy byliby "szczęśliwi", jednak to szczęście byłoby krótkotrwałe i doprowadziłoby do katastrofy po niedługim czasie.
Chyba wiem co masz na myśli - cierpienie w tradycyjnym tego słowa znaczeniu jest nieodłączną częścią naszego życia. Bez niego ludzkość przestałaby funkcjonować, co zostało poruszone przez Architekta w Matrixie. Przez maksymalizację dobrostanu i minimalizację cierpienia mówię tutaj o dążeniu do utopii, w której wszystkie istoty mają najlepsze możliwe warunki do prosperowania, nawet jeśli jego częścią jest ból.

No ale tak właśnie jest w każdym przypadku. Każde zwierzę żyjące na Ziemi ma, nie licząc rzeźni, do wyboru (albo raczej do wylosowania): 1. śmierć w paszczy jakiegoś drapieżnika, 2. zabójstwo w wyniku ostrej konkurencji z innym osobnikiem własnego gatunku, 3. powolne rozłożenie witalnych części organizmu przez pasożyty, 4. żeżarcie żywcem od wewnątrz przez zbuntowane części własnego ciała (ludziom to się zdarza znacznie częściej, niż innym gatunkom) i wreszcie 5. śmierć z głodu lub pragnienia, także wtedy gdy na skutek starości organizm jest zbyt słaby, aby się odżywiać. I wypada zapytać, który z tych losów jest tak fajny i pożądany, że dla niego warto zrezygnować z zabicia zwierzęcia.

Wybieram odpowiedź numer 3. W końcu ten scenariusz występuje na Ziemi zdecydowanie najczęściej i pozwala tym zwierzętom doświadczyć wszystkiego, co oferuje życie przez relatywnie długi czas (w zależności od gatunku). Moim zdaniem ten los jest o wiele lepszy i bardziej pożądany, niż moja chęć smakowania mięsa. Zwróć uwagę na to, że w obecnych czasach głównym powodem jedzenia mięsa jest właśnie to, że nam smakuje... nie można już powiedzieć, że nie mamy łatwo dostępnch alternatyw, i że mięso jest nam niezbędne do utrzymania swojego organizmu w dobrej formie.

To jest oczywiście możliwe i to właśnie robimy ze zwierzętami domowymi. Robimy to jednak że względu na siebie, żeby dłużej cieszyć się psem lub kotem. Skąd jednak przekonanie, że to im na tym zależy? Najlepszy dowód, że nie zależy, to fakt, że dzikie zwierzęta nie chcą dać się oswoić, chociaż w ten sposób żyły by dłużej. Działania wszystkich zwierząt w przyrodzie są nakierowane na rozmnażanie, i dla osiągnięcia tego celu chętnie narażają swoje "well-being" i znacznie skracają życie osobnicze.

Czy naprawdę robimy to tylko ze względu na siebie? Ja na przykład robię to też dlatego, ponieważ chcę, aby przeżyły swoje życie w dobrych warunkach. Miałem parę kotów, które cechowały się... trudnym charakterem. Trzymanie ich nie sprawiało mi szczególnej przyjemności - drapały meble, a jeden za cholerę nie chciał załatwiać się do kuwety. Pomimo tego pozwoliłem im żyć w swoim domostwie i zapewniłem wszystko, czego w mojej ocenie potrzebowały.
Altruizm nie dotyczy wyłącznie ludzi. W królestwie zwierząt też zdarzają się schematy zachowań, w wyniku których dana jednostka świadomie traci coś na rzecz drugiej (z wyboru), nawet jeśli nie są spokrewnione. Oczywiście jest to rzadkie zjawisko, ale pomimo tego nie powinniśmy ich oceniać (ponownie podkreślam) tymi samymi kategoriami, co ludzi. Są to istoty o wiele głupsze, bardziej prymitywne i słabiej rozwinięte od nas. W końcu my też zachowywaliśmy się w podobny sposób na wcześniejszych stadiach rozwoju.

Tego właśnie nie rozumiem. Dlaczego czyjeś doświadczenia, które tak czy siak nieodwołalnie ulegną anihilacji, mają w najbliższej przyszłości wartość? Czy zabijając żółwia, popełniamy gorszy czyn, niż zabijając szczura, bo ten pierwszy ma przed sobą dłuższe życie? I czemu w takim razie zapobieżenie rozmnażaniu się zwierzęcia, a więc uniemożliwienie pojawienia się istocie która będzie czegoś doświadczać, nie jest złem równym zabiciu?

Przyznam, że na to nie jestem w stanie udzielić odpowiedzi. Nie wiem, czy żółw ma większą wartość moralną od szczura. Wydaje mi się, że jest to składowa wielu czynników, m.in.: zdolności do doświadczania czegokolwiek (poziomu świadomości), długości życia, inteligencji, może czegoś jeszcze? Nie wiem też jak powinniśmy podchodzić do tematu kastracji, choć mój wewnętrzny kręgosłup moralny z jakiegoś powodu podpowiada mi, że jest to lepsze, niż zabójstwo. 

Każda śmierć jest pewnikiem - w najskrajniejszym możliwym przypadku w wyniku śmierci termicznej wszechświata. Nieśmiertelność przeczy prawom przyrody, czyli wymaga interwencji sił nadprzyrodzonych

Na ten temat możemy dywagować godzinami i do niczego nie dojdziemy xD Ludzkość nie posiada wystarczającej wiedzy, aby jednoznacznie stwierdzić co stanie się z wszechświatem oraz czy jest jakakolwiek szansa na przetrwanie jego końca, jeśli w ogóle do takiego kiedyś dojdzie (polecam Conformal Cyclic Cosmology autorstwa Sir Rogera Penrose'a).

Na końcu chciałbym tylko powiedzieć, że niezmiernie cieszę się z mojej decyzji zarejestrowania konta na tym forum. Zmuszacie mnie do ponownego przemyślenia i weryfikacji swoich poglądów, co bardzo mi się podoba. W końcu nie chodzi o wygranie dyskusji, tylko konstruktywną krytykę, która pozwoli nam wspólnie dotrzeć do "prawdy". Muszę przyznać, że dotychczas nie miałem wielu osób, z którymi mogłem w ten sposób rozmawiać :)