[żeniec]

No nie. Bo łatwo możemy sobie wyobrazić coś nieprawdziwego, co jest piękne. A już z pewnością istnieją rzeczy prawdziwe, które są niepiękne.

Bardzo łatwo można udawać lub nawet rzeczywiście tak myśleć, że tak nie jest. Bo formalnych dowodów nikt nie na to nie dostarczy.

Tymczasem nie istnieją rzeczy moralne, które byłyby statystycznie nieopłacalne w stabilnym społeczeństwie, ani rzeczy statystycznie opłacalne, które byłyby niemoralne.

Proszę to udowodnić i podać podstawę dlaczego średnia statystyczna (jaka jest próba, jaki próg istotności, dlaczego taki, z jakiego rozkładu jest losowanie?) jest rozstrzygająca w sprawach moralności.

Swoją drogą ewolucyjnie (statystycznie w ujęciu, o którym mówisz) stabilną strategią np. nie jest brak morderstw w ogóle, tylko mały odsetek morderstw. Stąd wynika, że mały odsetek morderstw jest moralnie lepszy, niż zerowy. Masz teraz wybór
1) Połknąć kulkę i stwierdzić, że najwyraźniej morderstwa, o ile nie zdarzają się za często, są dobre.
2) Przyznać, że kryterium statystyczne jest do dupy.

Po tym oczywiście, jak już udowodnisz, że powinniśmy je tu stosować.

Toteż te kategorie, chociaż nie są tożsame, są że sobą nierozerwalnie związane, tak jak temperatura jako obiektywna wartość fizyczna oraz subiektywne odczuwanie ciepła i zimna. Jeśli obie kategorie się od siebie oddalają, to znaczy, że coś jest nie tak.

Statystycznie to piękno pewnie też staje się w ten sposób "obiektywne", w końcu można je skorelować ze zmiennymi biologicznymi jak szansę na spłodzenie potomstwa. Ale to jest właśnie to pilastrowanie, o którym pisałem, i pilastrowe "etyka i moralność są ufundowane matematycznie".

"Nam" w sensie "tym, którzy zastanawiają się, co ma wartość moralną".

To odpowiedz jeszcze na część, którą pominąłeś: Czemu się przejmujesz czyjąkolwiek korzyścią, i to jeszcze dyskryminacyjnie właśnie w taki sposób?

To zupełnie oczywiste.

Proszę to wykazać.

Swoją drogą, skoro nie uważasz końca istnienia za szkodzące, to dlaczego tak skutecznie unikasz śmierci tak długo?

No ale po czym poznajemy, czy ktoś jest "w gorszym stanie", jeśli nie po tym, jak się w tym stanie czuje?

A po czym poznajemy jak się ktoś czuje w jakimkolwiek stanie?

Zapytaj taką osobę, czy uważałaby nagłe ustanie istnienia za pogorszenie jego stanu, czy nie. Można też zgadywać na podstawie tego, czy wykonuje czynności, które to istnienie przedłużają, czy nie.

Wykazujesz się tutaj wybiórczy deficyt aktywności kory przedczołowej jak na kogoś, kto standardowo polega na argumencie "łatwo sobie wyobrazić".

Jeśli ktoś po stracie zęba gorzej się czuje, to znaczy, że poniósł stratę, a jak się czuje lepiej, bo ząb był zepsuty, to tracąc go odniósł korzyść.

No, a jak ktoś ma raka, który na razie jest bezobjawowy, to wycięcie go to sama strata i krzywda, bo przecież operacja jest nieprzyjemna, a przed nią nic osobnika nie bolało.

Oczywiście, można komuś zrobić krzywdę tak, żeby tego nie czuł. Na przykład nieprzytomnego zgwałcić. Ale wtedy prawdopodobnie poczuje się gorzej później, gdy się dowie.

Ale jeśli się nie dowie, to można gwałcić ile się chce. Bilans dobra rośnie, choćby z powodu korzyści dla gwałcących

Natomiast trup już się nigdy źle nie poczuje, jest absolutnie krzywdoodporny.

Dlatego, jak już pisałem, używamy wyobraźni i porównujemy również możliwe scenariusze. Czy przyszłości też nie wolno nam brać pod uwagę, bo jeszcze nie istnieje? Wg własnego kryterium powinieneś, bo ludzie przejmujący się przyszłością i próbujący ją przewidywać odnoszą w końcu większe korzyści, niż krótkowzroczni. Więc jeśli przyszłość jednak ma znaczenie, a brak istnienia ktoś ocenia negatywnie, to w procesie znikania dzieje się ktosiowu krzywda nawet statystycznie.

Jednakże niedawno sam zauważyłeś, że zwierzęta, a więc i ludzie, kierują się raczej krótkoterminowym zyskiem ignorując korzyść długoterminową.

Ano, dlatego ekstrapolacja jest trudna i nieprecyzyjna. Niemniej pozwala np. wysnuć wniosek, że zwierzęta wolą żyć, niż nie żyć, być najedzone, a nie głodne, itd. po prostu nie znają lepszych metod na osiągnięcie tych stanów.

A obejrzyj wyraz zadowolenia byka, któremu się obcina jajca.

Po jednym i drugim stwierdzam, że zwierzęciu dzieje się krzywda, więc nie wiem do czego to jest komentarz.

Jedno i drugie można zrobić bezboleśnie albo boleśnie.

Można, ale czy tak się to odbywa? Jak Ci wygodnie, to argumentujesz stanami możliwymi, a nie faktycznymi, a kiedy indziej wyłącznie "tu i teraz" (trupy nie czują, więc krzywda się nie wydarzyła), a scenariusze są bez znaczenia. No więc?

Bo zazwyczaj udowadnia się istnienie czegoś, a nie nieistnienie.

Nonsens. Jak najbardziej dowodzi się nieistnienia, np. nie istnieje największa liczba pierwsza.

Dowodzi się twierdzeń. Prawdziwość Twojego stwierdzenia leży milcząco na tezie, że punktem wyjścia jest brak wartości. Proszę udowodnić, że to założenie jest prawdziwe, aby z niego coś wnioskować, albo przyznać, że Twoje stwierdzenie jest bezpodstawne (tutaj chciałbym użyć polskiego odpowiednika angielskiego soundness, ale nie znam).

Argumentem za tym, że niekonieczne zabójstwo jest złe jest to, że jest niekonieczne i przy tym złe?

To jest nieformalny argument dla cwaniaczków lub wątpiących w to, że zabijanie jest złe. Jeśli się nie wie, czy coś powoduje komuś szkodę, a istnieje alternatywne i nieuciążliwe działanie nie budzące takich wątpliwości, to może należy wybrać alternatywę.

Na ogół. Jednakże w przypadku niezabicia i tak by cierpiał na skutek innego rodzaju śmierci, więc na jedno wychodzi.

Nie, bo do tego czasu może mieć satysfakcjonujące życie.

No nie. Po zabiciu nie istnieje nikt, kogo dobrostan się pogorszył.

Porównanie jest do możliwości, w której istnieje i ma się dobrze. Jest mi dobrze > nie istnieję.