[Baptiste]

Z tym, że w tej sytuacji mówienie do takiej w innej formie niż ona by tego chciała jest sytuacją konfliktową.

Nie oddanie złodziejowi portfela również jest sytuacją konfliktową.
To Janusz będzie stroną inicjującą konflikt gdyż oczekuje podejścia w stosunku do jego osoby, które nie jest zgodne z rzeczywistością. Musi się więc z tym liczyć.
Nie chodzi tu przecież o kwestie grzecznościowe.
Możesz powiedzieć do duchownego "proszę księdza", ale dopóki jest to duchowny to przecież nie gwałcisz rozumu tylko stwierdzasz stan rzeczywisty. Co innego gdyby takiego zwrotu oczekiwał ktoś kto duchownym nie jest.

Oczywiście gdzieś zawsze trzeba tą granicę postawić, ale ja sam tutaj określam ją po tym jak bardzo angażująca jest dla mnie zgoda na owe zachcianki.

Ok, możesz sobie dowolnie stawiać taką granicę, możesz jak sam twierdzisz wykazywać się dużą odpornością na takie rzeczy, ale czy w kontekście tego nie uważasz, że przesadziłeś z poniższą myślą? :

W zasadzie to jest poziom empatii na poziomie szkoły podstawowej, gdzie jak pamiętam miałem kumpla, który nie lubił swojego imienia i chciał aby zwracać się do niego po "ksywce".

Zasugerowałeś, że to "oczywista oczywistość", trywializując przy tym pojęcie empatii.

Co nie oznacza, że akceptuję = lubię to i popieram.

Skoro nie lubisz i nie popierasz to w jakiś sposób to nielubienie i niepopieranie może się objawiać. Jeżeli objawi się w sposób, który nie spodoba się Januszowi to jest to już tylko kroczek do tego aby Janusz stwierdził iż:

Trochę śmierdzi mi podejściem "ja tam jestem tolerancyjny ale pedały nie się nie afiszują"

A przecież dopiero co stwierdziłeś, że arbitralnie sam sobie ustalasz gdzie zaczyna, a gdzie kończy się twoja tolerancja:

Tak samo gdyby Janusz domagał się zadeklarowania, że uznaję go faktycznie za kobietę to bym odmówił. Ale w ograniczonym zakresie jeżeli mu na tym zależy mogę go tak traktować

Użyłem słowa tolerancja gdyż nie znajduję lepszego, które pasowałoby do postawy powstrzymywania się od aktywnego wyrażania niechęci do ludzi/czynów, których nie popieramy, chyba, że oni sami wywołają nas do tablicy.

Ale są sytuacje w których ktoś nie musi zakładać mojej potencjalnej niewiary.

Musiałbyś się znajdować w ramach jakiejś religijnej ceremonii, a udział w takowych nigdy nie powinien być obowiązkiem, a jedynie wyrazem własnej woli.

Może jako osoba niewierząca, żyjąca jednak wśród wierzącej większości mam większy próg tolerancji na działania kłócące się z moim rozumiem. Zresztą wcale tu do religijności odwoływać się nie muszę. I bez tego ciągle czyjeś działania z moim rozumem się kłócą.

No właśnie-czyjeś działania, a w nazywaniu Janusza Martą chodzi tu o twoje, własne.