[znaLezczyni]

zefciu

Ale też nie mającą, jako zdalna komunikacja w czasie rzeczywistym, żadnej alternatywy. Dlatego ludzie byli do niej przyzwyczajeni. Potem pojawiły się alternatywy, zatem ludzie stopniowo zaczęli się na nie przerzucić.

Owszem, nie kłócę się z tym. Zastanawia mnie jednak nie tyle szersze używanie słowa pisanego niż mówionego, ile odrzucenie mówienia na rzecz pisania.

Nie rozumiem tej wypowiedzi. Udawanie, że się nie otrzymało wiadomości służbowej to jest przejawi niskiej etyki pracy, a nie coś co się „łączy”.

Wyjaśniam. Zastanawiam się, czy istnieje jakiś związek między poziomem etyki zawodowej a preferowanym sposobem komunikacji.

Są jednak też ludzie, którzy lubią się skupić na jednej rzeczy, a potem podjąć następną. Stąd też konieczność przerywania pracy i zmieniania kontekstu, bo ktoś ma do nich prośbę, którą zajmą się potem, utrudnia pracę. To jest też kwestia organizacji pracy.

Rozumiem. Chodziło mi głównie o sytuacje, w których ktoś nie ma żadnego (moim zdaniem) powodu, żeby rozmowę odrzucić (nie robi nic istotnego, nie dzwoni nikt superirytujący) a rozmowę odrzuca. O przesunięcie granic prywatności lub zmianie poglądu na kontrolę nad własnym życiem.

Bezedura. Technologia została zmodernizowana. Mamy obecnie wysyp nowoczesnych chatów, takich jak slack, czy discord i ludzie z nich korzystają.

Tu akurat nie bzdura, bo ja nie o tym pisałam. Przepraszam, jeśli nie byłam precyzyjna - ja pisałam na podstawie własnych obserwacji o konkretnych czatach. Nie istnieją, nie zostały zmodernizowane, forma zaś dla ich użytkowników została wyczerpana i odrzucona.


Być może nie powinnam wypowiadać się w tym temacie, bo na pewno brakuje mi wiedzy na temat nowoczesnej technologii (musiałam sprawdzić kilka użytych przez ciebie wyrazów, bo nie wiedziałam, co to). Interesuje mnie on jednak z drugiej strony, jako zjawisko społeczne, które od dawna obserwuję i dlatego zabrałam głos.