[Iselin]

Po pierwsze -  nie mamy żadnego – ani prawnego, ani moralnego - obowiązku wspierania osób które utraciły możliwość zarobkowania, skoro się do tego w żaden sposób nie przyczyniliśmy. Zwłaszcza gdy w bieżącej sytuacji sami musimy się liczyć z możliwością utraty środków do życia.
Po drugie – popraw mnie jeśli się mylę, ale nie sądzę, by życie z jałmużny było największym marzeniem osób, którym w związku z pandemią zabroniono pracować w swoim zawodzie.

Pandemia w ogóle nie jest marzeniem nikogo z nas, ale nam się przytrafiła i powinniśmy zachowywać się odpowiedzialnie. A jeśli ktoś boi się utraty środków do życia, tym bardziej, to tym bardziej nie lata po knajpach.

Chcącemu nie dzieje się krzywda.

Chciałabym, żeby tak było. Niestety w sytuacji pandemii te osoby narażają nas wszystkich.