[Teista]

Chodzi mi o takie rzeczy:

Czy można wskrzesić psa..................

Czy Kościół ma pewność opartą na wierze lub na wierze i gdybologii, że wszystkie zwierzęta nie mają duszy?

To są tematy, które należy poruszyć - a więc nie da się wskrzesić młodego i starego psa 3 dni od zgonu, po 1 miesiącu i po ośmiu latach, ponieważ się nie da. Z rekinem jest podobna sytuacja – nie można i żaden cud tu nie pomoże, a nawet interwencja Jahwe, której nigdy nie było i nie będzie, bo po co miałby Jahwe występować przeciw prawom, których sam pilnuje. Przeczytaj końcówkę Hioba, jak autor wychwala mądrość Boga.
Psa lub rekina Jahwe nie wskrzesi nie z tego, że one nie mają duszy. Mają, o czym kiedyś pisałem. Dusza to dech życia, w który Jahwe uzbroił zwierzęta w trakcie aktu stwórczego. Żydzi uznawali zwierzęta za twór żywy, bo oddychają, rośliny natomiast nie - nie posiadały tego „dechu”, którym Jahwe obdarzył zwierzęta. Tak więc, jeśli człowiek (pomimo sprzeciwu wielu) to zwierzę i ma duszę (dech) to czemu inne oddychające taksony tej duszy miałyby nie mieć? Mają, i ludzie i pozostałe zwierzęta, tyle że śmiertelną, a nie nieśmiertelną. Teraz wiemy już, że i rośliny oddychają, więc przyjmując, że oddychanie to proces metaboliczny możemy śmiało powiedzieć, że rośliny, bakterie, grzyby, a nawet niektóre wirusy (mają taki aparat genetyczny) mają duszę, bo dusza odróżnia materię ożywioną od nieożywionej. Materii nieożywionej (NaCL, HCl) nie da się ożywić, ale materię ożywioną Jahwe wprowadza w stan anabiozy, z którego (jak będzie chciał) to wyprowadzi każdego. Pozornie wygląda to na wskrzeszenie, ale nim nie jest.
Na dowód podaję przykłady „wskrzeszenia” w świecie przyrody:
1. Biblijny przykład zastosowania procedury RKO przez Eliasza i jego ucznia Elizeusza – do 3 minut od ustania akcji serca, oddychania
2. Liofilizacja bakterii – nie żyją wiele lat
3. Krystalizacja wirusów – nie żyją wiele lat, a nawet dłużej
4. Formy przetrwalnikowe Bacillus, Clostridium – rekord to ponad 100 tyś lat
5. Żaba Lithobates sylvaticus – co rok zamarza na kość
6. Zarodniki grzybów (mam na myśli Fungi imperfecti) – nawet w próżni
Niedźwiedzie, susły, jeże i chomiki nie pasują, bo w trakcie zimowego snu ich serce pracuje i oddychają.

Możliwość wskrzeszenia dowolnego organizmu ludzkiego, w dowolnym czasie od momentu zgonu pojawia się masowo w religiach nurtu chrześcijańskiego. Autorzy Nowego Testamentu zachowują jeszcze jakąś wstrzemięźliwość, przyzwoitość (w końcu jeszcze nie nastąpiły Wieki Ciemne) i opisują wskrzeszenie zmarłego po 3 i 4 dniach od momentu zgonu. Późniejsi autorzy chrześcijańskich opowieści idą na całość, a zdrowy rozsądek już ich w niczym nie ogranicza. I tak mamy wskrzeszenie zmarłego po 4 (czterech) latach od zgonu. To ostatni, potwierdzony przypadek wskrzeszenia w chrześcijańskim Świecie. Tego wielkiego czynu dokonał nie kto inny jak patron Polski – Stanisław ze Szczepanowa, co zostało precyzyjnie udokumentowane w historycznym dziele, kronice - najważniejszej dla wszystkich Polek i Polaków. Alleluja.

Reasumując: Kościół (KRK) spreparował twór, który nigdy wcześniej nie istniał oczywiście w kulturze judeo, która „z pełnym inwentarzem” została zaadoptowana w kulturze chrześcijańskiej. Wymyślili sobie mianowicie duszę nieśmiertelną i założyli, że ta dusza przynależy jedynie człowiekowi. Otóż mylą się, bo z Biblii wiemy, że zwierzęta też mają duszę, a ta dusza jest śmiertelna. To może ta adopcja („z pełnym inwentarzem”) dotyczyła nie tylko judaizmu, ale też hellenizmu i religii starożytnego Egiptu. 
To postępowe, taki religijny eklektyzm, godny naśladowania, a nie jakaś wiara i gdybologia.