[Jaques]

Dla mnie humor jest ważny. Dlatego wyróżniłem taką grupę. Zresztą w innych książkach humoru jak na lekarstwo. "Ziemia tragiczna" faktycznie jest go pozbawiona.

Ale "Palec Boży":

Molly i Lily po pogrzebie poszły do domu, zasunęły firanki w salonie i długo razem płakały.

Sytuacja jest tragiczna, oto umarł mąż Molly i ojczym Lily. Molly sarka na swój los, ale szybko dowiadujemy się, co jest rzeczywistym powodem żalu:

- Co za życie dla rodzaju żeńskiego - powiedziała Molly ocierając łzy o kwiatki. - W całym wielkim świecie nie ma nic gorszego niż utrata mężczyzny, na którego wsparcie się liczyło. - Zawiedziona, ze złamanym sercem, rozpaczliwie lamentowała. - To obraza boska i hańba - mruknęła do siebie.

To pierwsze słowa jakie słyszymy i jeszcze to ocieranie łez o kwiatki wygląda niewinnie i w sposób wyważony wyraża się o wsparciu (w końcu to prawda). Ale stopniowo poznajemy jej sposób myślenia. Jej pasowało być utrzymanką, a strata polega na stracie źródła pieniędzy, a nie człowieka. To groteska.

- To wstyd i skaranie boskie! - lamentowała. - Dlaczego mnie to spotkało, dlaczego nie zdarzyło się komuś innemu, kto nie zasługuje na pomoc mężczyzny? Musiało się to stać akurat po tylu moich staraniach, żeby zdobyć go na męża! Putt był dobrym człowiekiem, choć chudy jak szczapa i nie bardzo miał na czym siedzieć, taki kościsty miał tyłek. Co ja teraz zrobię, co się ze mną stanie?

Dlaczego nie komuś innemu, kto nie zasługuje? To są dziecinne argument. I straszne i śmieszne - czarny humor. A kościsty tyłek? Co to ma być? Niby mówi poważnie i nagle taka uwaga.

"Poletko Pana Boga":

Kilka jardów podkopanego piasku i gliny zerwało się u krawędzi i osunęło na dno dołu. Tay Tay Walden tak się rozzłościł na ten widok, że znieruchomiał z kilofem w rękach, po kolana w czerwonej ziemi, i zaczął kląć na czym świat stoi. Ale jego synowie i tak już chcieli przerwać pracę. Było późne popołudnie, a od świtu tkwili tam, wyrzucając ziemię z wielkiego wykopu.
— Dlaczego, u diabła starego, ten piach musiał się oberwać akurat, jakeśmy dokopywali się głębiej? — powiedział Tay Tay, łypiąc na Shawa i Bucka. — Co to za los!
Zanim któryś zdążył odpowiedzieć ojcu, ten ścisnął oburącz trzonek kilofa i smyrgnął nim z całej siły o ścianę wykopu. Na tym poprzestał; ale czasem w podobnych wypadkach ogarniała go taka pasja, że łapał kij i grzmocił nim ziemię, póki nie opadł z sił.

Tak ogólnie sytuacja tych ludzi jest tragiczna. Zajmują się wydobyciem złota i żyją w nędzy. To wszystko prawdziwe, ale i śmieszne. Czemu dół się zasypuje, kiedy dokopują się najgłębiej? Przecież to normalne, ale oni tego nie przyjmują do wiadomości.

Buck, przytrzymując się rękami za kolana, wyciągnął nogi z sypkiej ziemi, po czym usiadł, aby wytrząsnąć z trzewików piasek i żwir. Rozmyślał o całej tej wielkiej kupie piachu, którą trzeba będzie wybrać i wynieść z dołu, zanim znów wezmą się do kopania.
— Pora zacząć nowy dół — powiedział Shaw do ojca. — Już blisko od dwóch miesięcy ryjemy w tej dziurze i nie trafiło się nam nic, prócz ciężkiej harówki. Mam dosyć tego dołu. Nic z niego nie wydostaniemy, choćbyśmy się dokopali nie wiadomo jak głęboko.
Tay Tay usiadł i zaczął wachlować kapeluszem rozgrzaną twarz. W wykopie brakowało powietrza i było gorąco jak w kotle z wołowiną.
— Z wami, chłopaki, jest ta bieda, że nie macie takiej cierpliwości jak ja — powiedział, wachlując i ocierając sobie twarz. — Kopię w tej ziemi prawie od piętnastu lat i mam zamiar kopać drugie piętnaście, jeżeli będzie trzeba. Ale coś czuję, że wcale nie będzie trzeba. Widzi mi się, że już niedługo nam się to opłaci. Czuję to w kościach. Nie można zaraz wszystkiego rzucać i kopać gdzie indziej, jak tylko trochę tej ziemi oberwie się z wierzchu i zleci. Nie byłoby żadnego sensu zaczynać za każdym razem nowego dołu. Musimy ryć dalej, jak gdyby nigdy nic. Tylko tak można coś zrobić. Wy, chłopaki, zanadto się niecierpliwicie drobiazgami.

To początek powieści, więc nic tu nie spojleruję. Obraz tej grupy społecznej jest przerysowany. Ryją w ziemi i nic z tego nie mają. To tragiczne, ale również tak bezsensowne, że aż śmieszne.

— Cholera tam, niecierpliwicie! — odparł Buck, spluwając na czerwoną glinę. — Nie potrzeba nam cierpliwości, potrzeba nam odgadywacza. Ojciec, mógłbyś już zmądrzeć i nie kopać bez niego.
— Znowu zaczynasz gadać jak te Murzyny, synu — odpowiedział z rezygnacją Tay Tay. — Powinieneś mieć tyle oleju w głowie, żeby ich nie słuchać. To jest przesąd, nic innego. Weź na przykład mnie. Ja pracuję naukowo. Jakby kto słuchał tego, co mówią czarnuchy, toby pomyślał, że mają więcej rozumu ode mnie. A oni tylko potrafią ględzić o różnych odgadywaczach i czarodziejach.

Tu mamy kontrasty: zmądrzeć według Bucka to użyć odgadywacza. To bzdura. Ojciec zarzeka się, że używa metody naukowej, ale to raczej "nauka" w cudzysłowiu, takie mądre słowa, które mają odczarować nieprzyjazną rzeczywistość. Humor może nie wisielczy, ale ponury. Przy okazji dowiadujemy się, co bohaterowie myślą o Murzynach. I samo zobaczenie tych poglądów śmieszy, bo na co dzień nie spotyka się czegoś takiego.

"Chłopiec z Georgii" to krótkie opowiadania. Łączy je postać chłopca z biednej białej rodziny. To coś podobnego do humoresek Twaina.

Wszystkie teksty znaleźć można na chomiku.