[bert04]

Dlatego nie ma co się dziwić że ludzie nie chcą wierzyć w Boga. Skoro kiedyś mówiono że wyjście z Egiptu to fakt a teraz ma się głosić, że właściwie to takie tam bzdury z morałem to po co komu taka religia

Kiedyś wierzono też, że Jozue zatrzymał słońce, a z tymi "filarami Ziemi" to różnie interpretowano. Już za czasów Galileusza jego główny oskarżyciel Bellarmin ostrzegał sędziów, żeby nie formułować aktu wyroku zbyt jednoznacznie, bo a nuż widelec ktoś jeszcze wykaże, że jednak się kręci. Myślałem, że od tego czasu posunęliśmy się dalej, ale cóż.

Ale to jest to co czym mówił Kierkegard, czyli "próba dowodzenia empirycznego by przypodobać się ateistom". Można np. Dowolnie symbolicznie czytać księgę Rodzaju ale trzeba przyznać że pochodzimy od Adama i Ewy.

Ale to jest uzasadnienie od tyłu, nie powiem od której strony. Mamy dogmat o grzechu pierworodnym, dlatego ten fragment trzeba czytać dosłownie. Gdybyśmy mieli jakiś dogmat o geozentryzmie, to fragment z Jozue trzeba by czytać dosłownie, a gdyby wymiary świątyni Salomona miały jakieś teologiczne znaczenie, to liczbę PI trzeba by ustalić na 3. Tak nie powinno się robić. I chyba Pius XII robiąc to zastrzeżenie nie zdawał sobie do końca sprawy, jak szybko nauka dostanie możliwości analizy antropogenezy. A to m.in. dzięki badaniom pewnego katolickiego mnicha nad kwiatami groszku.

Mnie nie przekonuje takie na siłę głoszenie że Mojżesz to taka figura co to ma moralizować bo Bibliści tak uznali a Kościół od zawsze uznaje go za osobę historyczną

Pisałem do tego długi komentarz, ale go skrócę. Ten temat jest (głównie) o źródłach etyki, a jeżeli uznać Mojżesza za "figurę co o ma moralizować", to nawet sam Mojżesz nie spełnia tych wymagań, gdyż nawet on miał chwilę zwątpienia i przez to szlaban na Ziemię Obiecaną. Nie chodzi tu o zefciowe porównywanie z dzisiejszymi gangsterami, nie chodzi o porównywanie norm z ST z normami NT, albo norm ST we wcześniejszych i późniejszych księgach, te postaci nawet do aktualnych obowiązujących norm nie dociągały. Dotyczy to nieomal wszystkich, więc Biblia byłaby raczej antymoralitetem. I dodam tyle, że łatwiej jest traktować Biblię jako źródło moralności, jeżeli uzna się te postaci za (przynajmniej w przeważającej części) historyczne. Wtedy to, co opisywał zefciu, można właśnie "tamtymi czasami" wytłumaczyć, jak też postępują najczęściej kościelni apologeci, ba, sama Biblia tak postępuje (patrz Sdz 17:6). Przesunięcie tego do kategorii alegorycznych moralitetów stwarza więcej problemów, niż pozornie rozwiązuje.