[zefciu]

Z pamięci Ci nie powiem, przypomnij mi. Co do zaś wyniszczania innych narodów, to tu Biblia jest niezbyto konsekwentna, gdyż co rusz ogłasza, że jakiś naród został ostatecznie zniszczony, żeby barę rozdziałów później opowiadać, jak jakiś kolejny król walczył z nimi, przykładowo Amalekici.

Największy rozdźwięk widać na granicy Joz/Sdz. W pierwszej z ksiąg mamy Izraela jako zorganizowaną armię z centralną władzą, która idzie i podbija. Nagle na początku Sdz mamy luźno skonfederowane plemiona, gdzie „każdy robi co chce”, a miasta podbite w Joz nie są już podbite. Widać, gdzie, mniej więcej, przebiega granica między totalną fikcją, a historiografią opartą o rzeczywiste dzieje Izraela.