[Jaques]

Co mają zrobić ci kupcy, którzy słuchają przypowieści?

Mają sobie odpowiedzieć na pytanie na poziomie szkoły podstawowej: co autor opowiadania miał na myśli? Zakładając, że jest to czysto laicka opowieść z jakiejś lektury szkolnej, a nie fragment z księgi religijnej, to za odpowiedź "opowiadanie krytykuje kupców" powinna być ocena najwyżej dostateczna.

Pytanie, gdzie jest granica symbolu. Z jednej strony mamy (domyślamy się), że na uczcie u przywódcy faryzeuszów, znaleźli się kupcy. Z drugiej mamy historyjkę, w której występują kupcy. Podmiot opowiadania jest dosłowny. Czy działania występujące w opowiadaniu mają być symboliczne? Może tak, a może nie.

Zdanie, które omijasz: "kupcy i handlarze nie wejdą do miejsca mego Ojca". Czy to może być symboliczne? Teoretycznie mogłoby być, ale skoro mamy opowieść o bogatym człowieku i jego nieudanym powołaniu (Mk 10,17) to wiemy, że:
a) Jezus namawia bogatego do rozdania majątku
b) mówi: "Jak trudno będzie posiadającym pieniądze wejść do królestwa Bożego" - co wskazuje, że rozdanie majątku jest kluczowe
oraz: "Łatwiej wielbłądowi przejść przez ucho igielne niż bogatemu wejść do królestwa Bożego" - co wskazuje na spore kłopoty bogatych, jeżeli pozostaną bogatymi
c) "A oni tym bardziej się dziwili i mówili między sobą: Któż więc może się zbawić?
Jezus spojrzał na nich i rzekł: U ludzi to niemożliwe, ale nie u Boga; bo u Boga wszystko jest możliwe."

Skoro to wiemy, to czy powinniśmy opowieści o uczcie interpretować w inny sposób? Czy działania i wypowiedzi bohaterów każdej opowieści nie należałoby traktować jako spójne?

Dlaczego pojawia się czasownik "sprzedawać"? Abstrahując od tego, co znajduje się w najwcześniejszych wersjach zapisanych w jakimś języku i czy "sprzedawać" jest dobrym tłumaczeniem - to mogło być przecież "porzuć/porzućcie" albo "rozdaj/rozdajcie" bez żadnego "sprzedawania", ale jest jednak "sprzedaj/sprzedajcie"...

A "sprzedaż" ma swoje konsekwencje - po pierwsze nastąpi zmiana właściciela lub podział na wielu właścicieli, a ci nowi właściciele staną się podobni lub tożsami z poprzednim posiadaczem - przecież to niemal "namowa" czy też "sprzedaż grzechu" komuś innemu, jeżeli by założyć, że "posiadanie majątku" jest grzechem -  po drugie pierwotny posiadacz otrzyma w wyniku sprzedaży coś w zamian, a raczej nie może to być nic innego niż pieniądze i dopiero równowartość pieniężną należy rozdać - i tu też byłaby to paradoksalnie "sprzedaż grzechu", bo jeżeli "posiadanie pieniędzy" miałoby być grzechem, to każdy kto przyjmuje jałmużnę stawałby się z automatu grzesznikiem posiadającym "grzeszne dobro", no chyba, że gdzieś jest zapisana formuła obliczeniowa dla bilansu dochodów i wydatków, która definiowałaby "granicę grzechu"...

Nie demonizowałbym pieniędzy i handlu. Nie chodzi o to, że pieniądze są złem, a majątek grzechem, tylko o to, że używanie pieniędzy jest niekorzystne dla większości użytkowników, a korzystne dla niewielu. Aby to naprawić, podpowiadane są dwie rzeczy:
1) odejście od używania pieniędzy
2) redukcja już skumulowanych

I tu pojawiło się pytanie: czy bogaty ma rozdać majątek, czy sprzedać i rozdać pieniądze najbardziej potrzebującym? Majątkiem jest przykładowo fabryka albo posiadłość, albo jacht, albo kolekcja sztuki. Co lepiej zrobić?

--------------------------------------------------------

Wrócę jeszcze do dwóch wskazanych wcześniej fragmentów. Nie pisałem o nich nie dlatego, że to byłoby niewygodne, ale że wydawało mi się oczywiste. Ale może tak nie jest.

I
Uboga wdowa wrzuca grosz do skarbony. Czy to jest pochwała używania pieniędzy? Jej zasługa polega na wielkim poświęceniu, ponieważ oddaje wszystko. Jej przeciwieństwem jest bogaty człowiek, który nominalnie daje więcej, ale faktycznie oddaje tylko to, co mu zbywa. I tu można by postawić kropkę, ale czy nie jest uzasadnione wyciągnąć jeszcze jeden wniosek, a mianowicie krytyczny wobec pieniędzy: ich wartość nominalna nie oddaje realnej wartości? Mało znaczy dużo, a dużo znaczy mało.

II
"Gdy przyszli do Kafarnaum, przystąpili do Piotra poborcy dwudrachmy z zapytaniem: Wasz Nauczyciel nie płaci dwudrachmy?
Odpowiedział: Owszem, /płaci/. Gdy wszedł do domu, Jezus uprzedził go, mówiąc:
Szymonie, jak ci się zdaje: Od kogo królowie ziemscy pobierają cło lub podatki? Od synów swoich czy od obcych?
Gdy powiedział: Od obcych, Jezus mu rzekł: A zatem synowie są wolni.
Żebyśmy jednak ich nie zgorszyli, idź nad jezioro i zarzuć wędkę! Weź pierwszą rybę,
którą wyciągniesz, i otwórz jej pyszczek: znajdziesz statera. Weź go i daj im za Mnie i za siebie!"


Owszem, Jezus płaci podatek, ale też wyjaśnia dlaczego: "żebyśmy ich nie zgorszyli". Nie robi wielkiego halo z drobnej rzeczy, ale to nie znaczy, że jest orędownikiem płacenie.