[Stoik]

Ale tutaj nie chodzi o to, żeby „rozumieć na czym polega kompatybilność”, tylko po prostu na tym, żeby w towarzystwie danej osoby czuć się dobrze. Można sobie racjonalizować to uczucie, ale w istocie ono zawsze będzie irracjonalne.

Ja się czuję dobrze wyłącznie w towarzystwie osób takich jak ja. Wiadomo, że z płcią przeciwną przebywam mało, jednak nie widzę powodów by przypuszczać, że otwarta na doświadczenie, antagonistyczna, niesumienna, stabilna emocjonalnie ekstrawertyczka to ktoś z kim wytrzymałbym dzień, a co dopiero resztę życia (jako zamknięty na doświadczenie, ugodowy [w realu, nie na forum], sumienny introwertyk-neurotyk). To ostatnie trochę ironiczne w połączeniu z nickiem.

To jest wymaganie wyciągnięte z dupy..

Przeciwnie, zero to jedyna niearbitralna liczba. Inaczej za pomocą paradoksu stosu (n+1) można dojść do wniosku, że nie powinienem mieć nic przeciwko wiązaniu się z byłą (lub praktykującą, wszak teraz moda na otwarte związki) prostytutką czy gwiazdą porno.

No nie. Jeśli celowo narzucasz potencjalnej partnerce wymagania, których, jak sam przyznajesz, żadna nie może spełnić, to jesteś bez partnerki z własnej woli.

Byłoby tak gdybym to ja odrzucił jakąś z powodu niespełniania tych wymogów. Tak nie jest, bo nie jestem w ogóle brany pod uwagę jako potencjalny partner (czy to seksualny, czy romantyczny). Notabene moje wymagania względem tego pierwszego są żadne, nie licząc może braku chorób wenerycznych i nieodpłatności.