[zefciu]

Więc co, pełna demokracja językowa, czyli większość decyduje?

Oczywiście że tak. Tak właśnie działają języki. Rozmaite „rady” mogą co najwyżej opisywać, jaki jest usus.

no i jak tu żyć?

Normalnie. Większość ludzi przez większość historii mówiła jakimś językiem, którego żadna rada nie regulowała.

Na szczęście języki 'suahilskie' nie są współczesną lingua franca, bo byłby problem.

Ale jednak pewne słowa, jak „szympans”, ”banjo”, „zombie” są zapożyczeniami z języków bantu.

A np. niedawno Litwini sobie wymyślili, że na Gruzję będą mówić „sakartwelo”. Tylko jak się nazywa mieszkaniec tego kraju? Bo w językach indoeuropejskich odróżniamy nazwę kraju od nazwy narodu przy pomocy sufiksu. A w gruzińskim urabiamy nazwę kraju od nazwy mieszkańca przy pomocy prefiksu. Gruzin to „kartweli”, ale jak te dwa słowa zapożyczyć np. w języku polskim, skoro przedrostek „sa-” nic u nas nie znaczy?

Nie chodzi tylko o kategoryzacje gramatyczne (np. rzeczowniki zawiązane z człowiekiem mają prefix m-, stąd te wszystkie nazwiska Mbappe, Mpenza etc.)

No właśnie. Mamy taki kraj jak Botswana. A jak się nazywa po polsku jego mieszkaniec? Pewnie Botswańczyk. Ale z punktu widzenia tego mieszkańca, identyfikującego się jako Motswana mówiącego językiem Setswana to bez sensu, bo przedrostek „bo-” oznacza kraj, a nie człowieka.

A co powiesz o bardziej 'korzennym' problemie tworzenia liczby mnogiej od niektórych zawodów?
Oglądam np. jakiś film historyczny na Discovery, i lektor mówi, że "archeolodzy to", a za chwilę "archeologowie tamto". Mija minuta i znowu Polska Ludowa.

Bo ja wiem. Mówię raczej „-dzy”, ale żadna forma mnie nie razi.

Podobnie z senatorami

Dalej pany senatory, podpisujcie sami! Podpisujcie sami, pieczętujcie znakiem, że z was, pany senatory, nikt nie jest Polakiem!