[lubczyk]

Mnie dawanie nie daje jakiegoś szczęścia i nie po to to robię. Chociaż przez moment mam taką myśl, że daję oprócz przedmiotu pewną nadzieję. Ludzie będący w trudnej sytuacji, którzy nie mają od nikogo wsparcia i nie widzieli żadnych perspektyw, nagle widzą, że niekoniecznie musi być tak jak myśleli. Dzieci (jeśli to są dzieci) pewnie myślą, że to normalne, że są rzeczy za darmo. To nie jest jakieś oszustwo: jeżeli mam rzeczy, których już nie potrzebuję, a innym się mogą przydać, to faktycznie są za darmo. Wydaje mi się, że taka nadzieja, że może być lepiej, zostaje w tych ludziach. Dlatego wybieram takie działanie - bo ten skutek mi pasuje.

To bardzo dobra odpowiedź i konkretna, że pasuje Ci skutek pomagania, bo sprawia Ci radość gdy ludzie odzyskują nadzieję i sens życia poniekąd dzięki Tobie. Właśnie chodziło mi o konkretne odpowiedzi a tego nigdy nie było na forach katolickich. 

Oczywiście, że pomagać należy każdemu w potrzebie. Nie ma możliwości prześwietlać ludzi, co zrobią z pomocą, czy przehandlują czy co. To ich sprawa.

Zgoda, taka pomoc gdy najpierw upewnimy się, że człowiek dobrze to wykorzysta, np. nie przeciwko nam albo nie odda innemu to jest bez sensu i lepiej w takiej sytuacji w ogóle nie pomagać. 

To właśnie nie chodzi o moje szczęście. To wynika z poczucia wspólnoty z ludźmi i z chęci nadania swojemu życiu sensu. Nie odcinam się od nikogo i nie oceniam nikogo. Wszyscy są dla mnie jednakowo wartościowi. To jest to poczucie wspólnoty. Wiem, że mam określony czas, po którym odejdę. To, co robię dla siebie, jest ulotne i zniknie wraz ze mną. To co robię dla innych, będzie "w nich" żyć: czy to jako miłe wspomnienie z dzieciństwa, czy w pamięci dorosłego - i będzie wpływać choćby w małym stopniu na tych ludzi, a przez nich chociaż odrobinę na resztę świata. To jest nadanie życiu sensu.

Poczucie wspólnoty jest bardzo ciekawe ja nawet wierzę że ludzkość jest samowystarczalna, choć pojedynczy człowiek słaby. I tu za przykład posłuży mi właśnie WOŚP gdzie ogrom ludzi daje i korzystają dzieci. Tak wyobrażam sobie niebo gdzie np. musi cierpieć wiele ludzi na raka aby potem pojedyncze osoby mogły wyzdrowieć z raka, może nie tyle musi co np. ginie sporo osób w wypadkach ale z tego jest takie dobro że kilka osób cudownie wyjdzie z wypadku bez szwanku, czy wielu alkoholików zapije się szybko na śmierć ale potem inni wyjdą z nałogu itp. To jest ten sam mechanizm tylko inne dobro. Tam pieniądz a tu dobro duchowe. Mam takie wrażenie że z pustego i Salomon nie naleje i żeby coś wyjąć trzeba najpierw włożyć. Nie przekonują mnie katolickie dywagacje że Bóg robi czary mary i jest z niczego cud. To jest magia lepsza niż Hary Potter którego tak zwalczają. Tak jak w przyrodzie nic nie ginie tak podobne prawo może być w świecie duchowym, ale oczywiście nie musi. To tak na marginesie.

Można coś budować albo coś niszczyć, albo nic nie robić.

To już w ogóle motto które muszę zapamiętać zapamiętać