[zefciu]

Od miłości nie można się uwolnić, żyje z tobą jak nieuleczalna choroba, możesz zapomnieć tylko kiedy przetransportujesz się na tamten świat. Ta tęsknota cie zżera od środka, powoli i sukcesywnie aż pod wpływem jakiegoś impulsu uwolnisz się w ten jedyny sposób.

No to kiepsko. To już lepiej się zakochać. Nieodwzajemnione zakochanie skończy się najwyżej krótkim epizodem depresyjnym. Odwzajemnione to frajda. A nieodwzajemniona miłość to przesrana reszta życia.

Narzuca się analogia do katolickiej doktryny nt. małżeństwa. Małżeństwo też zdaniem katolików ma trwać do końca życia, choćby skały srały, a mury pękały. Doktryna, która prowadzi do nieszczęść i trwania w przemocowych i toksycznych związkach. Oczywiście istnieje furtka — można spróbować dowieść, że jak małżeństwo się rozpadło, to jednak nie było ono prawdziwym Szkotem, czyli ważnie zawarte.

Ale kościół ma do zaoferowania jedynie umartwianie ciała.

No bez przesady. Duchowe praktyki medytacyjne, czy coś, co dziś byśmy nazwali „mentoringiem” (przewodnictwo duchowe) też są obecne w tradycji chrześcijańskiej.