[bert04]

W Kościele nie ma nie tylko miejsca dla wątpiących i poszukujących, ale i dla takich jak ja - gejów /olano nas, nazywając 'tęczową zarazą' albo kazano się leczyć - tak jakby homoseksualizm się dało leczyć/. Nie żebym uważał nauczanie KK w sprawie homoseksualizmu za zdrowe czy normalne - jest ono podszyte dużą dozą ignorancji, strachu i chyba autohomofobii /wielu księży, biskupów jest homoseksualnych - teza Martella z książki "Sodoma"/.

Najgorsze jest to, że nie ma wśród duchowieństwa żadnej refleksji. Wszyscy są winni, ale oczywiście nie my; nie my, którzyśmy przymykali oczy na molestowanie nieletnich; nie my, którzy używaliśmy języka wykluczania; nie my, którzy poza tanim moralizowaniem nie mamy nic do zaoferowania młodym i innym.

Ja myślę /bert04/, że niestety ((dla nich), dla mnie stety, bo pragnę, by KK nie miał w Polsce takich wpływów, jakie ma)) żadnej innej refleksji ze strony hierarchii KK nie będzie i skończy się to tak, jak na zachodzie Europy - kompletną marginalizacją Kościoła.

Na tę kwestię można patrzeć cynicznie lub idealistycznie. Z idealistycznego punktu widzenia KRK miał pewne opcje na inną, powiedzmy, "zreformowaną" teologię na temat homoseksualizmu. Będzie teraz trochę homofobicznie, ale mam nadzieję, że potrafisz wytrzymać. Kościół ma pewną teologię na temat wolnej woli i jej wpływu na winę. W wielu przypadkach Kościół uznaje, że różne uwarunkowania (choroby fizyczne czy psychiczne, stopień rozwoju) tę winę umniejszają lub redukują do zera. Kościół mógł więc zachować część swojego dotychczasowego nauczania, ale uwzględnić, że homoseksualiści "z urodzenia" (a nie z wyboru czy czegoś w tym stylu) po prostu nie mogą inaczej. I że "na wszystkie problemy dobry jest celibat" nie jest adekwatną odpowiedzią. Byłoby to pewne rozwiązanie dla tych homoseksualistów, którzy próbowali się chować w szafach i tłumić swoje skłonności, ale były one silniejsze niż wszelkie uwarunkowania kulturowe i religijne. Nadal nie byłoby to, co dziś jest standardem, czyli pełnym uznaniem i akceptacją. Ale byłoby przynajmniej pewną opcją dla jakiejś części (tak jak "stwierdzenie nieważności" jest pewną opcją dla rozwodników, z wszystkimi wadami i słabościami).

A teraz punkt widzenia cyniczny. Kościół, który nie może poradzić sobie z tak masowym problemem, jak rozwodnicy (w nowych związkach) i ich miejsce w Kościele, już w przedbiegach odpada w takiej, przepraszam Ciebie, niszowej kwestii. Można się spierać o dokładne procenty czy to rozwodników czy to osób LGBT+, ale to jedno oscyluje gdzieś przy 30-50% małżeństw (plus wolne związki), to drugie gdzieś 5-10%. Dla rozwodników była jakaś inicjatywa Franciszka*, ale jej uznanie w KRK jest jeszcze mniejsze, niż uznanie Humanae Vitae, zasadniczo nadal obowiązuje polityka wykluczenia z sakramentów i recepta "na kłopoty - celibat". Od strony formalnej więc taki ponownie ożeniony rozwodnik i taki gej są przez KRK traktowani jednako (w praktyce, wiadomo, stygmatyzacja nie musi być formalna).



W dawnych czasach wspomniałbym coś o tym, że uznanie LGBT+ w społeczeństwie też zmieniało się z czasem, że w niektórych krajach Zachodu jeszcze parę dekad temu homoseksualizm był karany czy uznawany za chorobę. Niemniej w tych państwach widać podstawy na reformowanie stosunku i to reformowanie się odbywa. W KRK nawet nie widać jakiegoś śladu inicjatywy do choćby rozmów przedwstępnych w temacie. A tyle tematów w kolejce przed tym, że szansy nie widać.

(*ETA: Amoris laetitia)