Witaj!
Róznie ludzie rozumieją krzyż.
Jaki jest Ten Krzyż Chrystusa?
Różnie ludzie rozumieją krzyż. Jest krzyż rzymski. Do niego można przybić tych wszystkich, którzy się sprzeciwiają i nie chcą pełnić tego, czego się od nich wymaga. Wyznawców tego krzyża jest bardzo wielu. To jest krzyż tych, którzy sprawują władzę na sposób światowy. Władcy starają się rozdawaniem przywilejów pozyskać grupę wsparcia przy pomocy której będą ujarzmiali całą resztę. Niepokornych, którzy nie dają się ujarzmić, przybija się do krzyża.
Krzyż Chrystusa jest zupełnie inny. To jest krzyż, do którego można przybić to wszystko, co oddziela nas od drugiego człowieka. A oddziela nas nasza pycha, nasz egoizm, nasza obojętność na problemy drugiego.
Pod rzymskim krzyżem wszyscy przybijają tego jednego, który się sprzeciwia. Mają ogromną grupę wsparcia. Nie czują się samotni, opuszczeni ale czują się panami sytuacji.
Pod krzyżem Chrystusa jest zupełnie inaczej. Ten krzyż jest przeżywany w samotności, opuszczeniu. No może tych kibiców pod krzyżem nie brakuje ale to nie jest grupa wsparcia. To jest grupa szyderców i oprawców. Czy można ich kochać? – można. Przecież leczą mnie z tego wszystkiego, na co choruje moja dusza.
Jest ta jedna różnica między krzyżem Chrystusa, a moim krzyżem. Jezus był niewinny i Jego Duch nie potrzebował uleczenia. Poprzez Swój krzyż pokazał mi jednak drogę do uzdrowienia mojej duszy.
Na krzyżu rzymskim niektórzy próbują zapłacić za swoje winy. Traktują cierpienie jako zapłatę za grzech. Często się pytają – za co ten krzyż? Za co mnie to spotkało? Nie rozumieją Chrystusowego krzyża.
Na krzyżu Chrystusa można zapłacić za grzechy innych. Przecież Jezus za swoje grzechy nie płacił ale złożył ofiarę za innych. Człowiek sam za swoje grzechy nie jest w stanie zapłacić, bo karą za grzech jest śmierć. Możemy jednak zapłacić za grzechy innych. Biorąc na siebie grzech drugiego człowieka, dokładnie tak samo, jak to zrobił Jezus, narażamy się jedynie na wściekłość szatana. Za grzech drugiego nie może on jednak uśmiercić naszej duszy. Może nas co najwyżej przybić do Chrystusowego krzyża.
Mt 16
24 Wtedy Jezus rzekł do swoich uczniów: «Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. 25 Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je. 26 Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę? 27 Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego razem z aniołami swoimi, i wtedy odda każdemu według jego postępowania.
Aby naśladować Jezusa, to krzyż który mamy wziąć, musi być dokładnie taki sam jak krzyż Jezusa. To właśnie za braci powinniśmy się ofiarować. Wtedy cierpienie, które na nas przyjdzie będzie naszą ofiarą za braci. Nikt się nie będzie pytał – dlaczego mnie to spotkało. To właśnie we wspólnocie jesteśmy najbezpieczniejsi. Jeden za drugiego będzie gotów zapłacić krzyżem za jego grzechy. Właśnie o taka wspólnotę chodziło Jezusowi jak modlił się abyśmy stanowili jedno.
Jaki jest Ten Krzyż Chrystusa?
Różnie ludzie rozumieją krzyż. Jest krzyż rzymski. Do niego można przybić tych wszystkich, którzy się sprzeciwiają i nie chcą pełnić tego, czego się od nich wymaga. Wyznawców tego krzyża jest bardzo wielu. To jest krzyż tych, którzy sprawują władzę na sposób światowy. Władcy starają się rozdawaniem przywilejów pozyskać grupę wsparcia przy pomocy której będą ujarzmiali całą resztę. Niepokornych, którzy nie dają się ujarzmić, przybija się do krzyża.
Krzyż Chrystusa jest zupełnie inny. To jest krzyż, do którego można przybić to wszystko, co oddziela nas od drugiego człowieka. A oddziela nas nasza pycha, nasz egoizm, nasza obojętność na problemy drugiego.
Pod rzymskim krzyżem wszyscy przybijają tego jednego, który się sprzeciwia. Mają ogromną grupę wsparcia. Nie czują się samotni, opuszczeni ale czują się panami sytuacji.
Pod krzyżem Chrystusa jest zupełnie inaczej. Ten krzyż jest przeżywany w samotności, opuszczeniu. No może tych kibiców pod krzyżem nie brakuje ale to nie jest grupa wsparcia. To jest grupa szyderców i oprawców. Czy można ich kochać? – można. Przecież leczą mnie z tego wszystkiego, na co choruje moja dusza.
Jest ta jedna różnica między krzyżem Chrystusa, a moim krzyżem. Jezus był niewinny i Jego Duch nie potrzebował uleczenia. Poprzez Swój krzyż pokazał mi jednak drogę do uzdrowienia mojej duszy.
Na krzyżu rzymskim niektórzy próbują zapłacić za swoje winy. Traktują cierpienie jako zapłatę za grzech. Często się pytają – za co ten krzyż? Za co mnie to spotkało? Nie rozumieją Chrystusowego krzyża.
Na krzyżu Chrystusa można zapłacić za grzechy innych. Przecież Jezus za swoje grzechy nie płacił ale złożył ofiarę za innych. Człowiek sam za swoje grzechy nie jest w stanie zapłacić, bo karą za grzech jest śmierć. Możemy jednak zapłacić za grzechy innych. Biorąc na siebie grzech drugiego człowieka, dokładnie tak samo, jak to zrobił Jezus, narażamy się jedynie na wściekłość szatana. Za grzech drugiego nie może on jednak uśmiercić naszej duszy. Może nas co najwyżej przybić do Chrystusowego krzyża.
Mt 16
24 Wtedy Jezus rzekł do swoich uczniów: «Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. 25 Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je. 26 Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę? 27 Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego razem z aniołami swoimi, i wtedy odda każdemu według jego postępowania.
Aby naśladować Jezusa, to krzyż który mamy wziąć, musi być dokładnie taki sam jak krzyż Jezusa. To właśnie za braci powinniśmy się ofiarować. Wtedy cierpienie, które na nas przyjdzie będzie naszą ofiarą za braci. Nikt się nie będzie pytał – dlaczego mnie to spotkało. To właśnie we wspólnocie jesteśmy najbezpieczniejsi. Jeden za drugiego będzie gotów zapłacić krzyżem za jego grzechy. Właśnie o taka wspólnotę chodziło Jezusowi jak modlił się abyśmy stanowili jedno.