[bert04]

Problem polityczno poprawnych wątków jest taki, że często wyglądają one jak po prostu lokowanie produktu.

Pytanie, czy to nie jest celowe. Jak się twórcy nie chce, albo wie, że nie umie, to takie wrzutki mogą być niezłym alibi. A bo krytykujecie, bo jesteście patriarchalnymi rasistami i reakcyjnymi ksenohomofobami, i weź się człowieku tłumacz, że nie jesteś wielbłądem. Rzecz tym prostsza, że jakaś część krytyków taka jest, i podpuchę łyknie jak pelikan. A wtedy twórca może wzruszyć ramionami, westchnąć "a nie mówiłem" i każdą krytykę, choćby i że produkcja dziadowska, pod to podpiąć.

Swego czasu Madonna wyprodukowała teledysk, w którym ciurlała się w kościele z czarnym Jezusem, który co dopiero z krzyża zeszedł. A krytycy, jak wieść wiejska niesie, byli okrzykiwani od rasistów. Tu przynajmniej czarny seksowny Jezus był dodatkiem do całkiem dobrej muzyki, a nie zamiennikiem treści, ale mechanizm podobny.

Mamy tu przywołaną przez Lubmera Xenę Wojowniczą Księżniczkę. Przecież to był szajs taki sam jak spora część obecnych politycznie poprawnych gniotów - ale jakoś się to sprzedawało. I nie tylko dlatego, że "wówczas tak się kręciło" bo były przecież "poważne seriale" jak chociażby Robin z Sherwood z 1984 Uśmiech

Mam niejasne wrażenie, że ten Robin Hood otworzył puszkę Pandory. Sukces chyba odniósł dość spory, więc nagle wszyscy zaczęli fantasy kręcić. Zwykle kiepskie. Choć akurat Hercules i Xena odniosły sukces, ale one choć głupie, to były przynajmniej dobrze zrobione.

Ech kmat kmat... czy ty zapominasz, jaka posucha była filmowo w kwestii fantasy? Jak często to były tanie produkcje w stylu "Nakręcimy dwie sceny w kulisach fantastycznych a potem szastu-prastu przenosimy akcję do dzisiejszego Nowego Jorku"? Tak, mam na myśli pierwszy film Schwarzeneggera, ale też te wszystkie Highlandery a nawet Terminatory - który nominalnie należy do SF. Tyle że SF to jeszcze dało się kręcić, ubierając dorosłych ludzi w piżamy i dając im aparaty do golenia jako komunikatory. Lub drążek od lampy błyskowej jako miecz świetlny. A w fantasy to się nie da, tu trzeba prawdziwych mieczy, prawdziwych zamków, prawdziwych smoków. Przed przełomem CGI to takie produkcje jak polski Wieśmin były szczytem możliwości.

A wtedy zstąpił Władca Pierścieni i odmienił oblicze ... kina, chciałem powiedzieć, kina.

Po raz pierwszy w świecie Sródziemia osoba po stronie ZUA nie była tylko standardowym villainem, ale faktyczną osobą z pewną głębią.

Tu niestety Tolkien okazał się straszliwie płaski. Choć trzeba pamiętać, że on pisał jednak coś w rodzaju autorskiej baśni i tę koncepcję bardzo tu czuć.

U Tolkiena nigdy do końca nie wiadomo, na ile on pisał na bazie fantazji a na ile ta fantazja się usamodzielniała. Wiadomo, że w pewnym momencie wyrzucił spore części LOTR, bo mu nie pasowało do świata, który równolegle rozwijał w swojej głowie. Z tego co wiem chodziło o wątek Aragorna, Eowyn i Arwen, ale to w tle właśnie epickiego znaczenia Arweny i Aragorna. Być może gdyby jeszcze trochę czekał z powieścią otrzymalibyśmy większe pogłębienie.

I przy całej plaskatości przypominam Ci motyw wycięty z filmów. Nie, nie Tom Bombadil. Ale Saruman w Shire. Odwrotnie do filmów, w książce bohaterowie nie wracają do krainy mlekiem i miodem płynącej, ale muszą podjąć jeszcze tę ostatnią walkę z siłami, które już uważali za pokonane. I autor pokazuje, baśniowo i metaforycznie, że wojna niszczy każdy teren, nawet ten nieobjęty bezpośrednimi działaniami. Szelm kto myśli, że tutaj też absolutnie nie brał pierwowzorów z powojennych doświadczeń.

Po drugiej stronie mamy Conana, gdzie książki to najniższy pulp

Ale Conan nigdy nie miał ambicji być ambitną literaturą. Howard nie wychylał się, że ma do przekazania jakieś strasznie ważkie treści.

... ale w filmie modlitwa Conana przez końcową walką ma więcej treści niż niejedna epatowana mowa egzaltowanych postaci z przeambicjonowanych produkcji.

"Kromie! Nigdy się do ciebie nie modliłem. Nie mam do tego języka. Nikt, nawet ty, nie zapamięta, czy byliśmy dobrzy, czy źli. Ani tego, dlaczego walczyliśmy i umieraliśmy. Ale liczy się to, że dziś dwóch mężczyzn stanie naprzeciw wielu. To jest ważne. Męstwo cię raduje, Kromie, więc spełnij mą prośbę. Daj mi zemstę! A jeśli nie usłuchasz, to niech cię piekło pochłonie."



Takie arcydzieło powstało z tego pulpu. A ekranizacje Avalonu lub Ziemiomorza, well, nijakie takie, bezjajeczne.

Chlubne wyjątki jak 24 czy Lost podejmowały wielkie ryzyko i stały ciągle na krawędzi przerwania w połowie.

Lost akurat był serialem z rzyci. Nawrzucano od groma ciekawych zagadek w pierwszym sezonie, niczego na serio nie rozwiązano, tylko dokładano nowe, bo rozwiązań twórcy nie wymyślili, a na koniec wszystko zamknięto na odwal się.

W tym sensie Games of Thrones jest serialem do rzyci. Możemy jednak się umówić, że niektóre seriale oceniamy w całości a inne rozdzielamy na sezony? Bo inaczej to niewiele nam zostanie.

Szambo nie przypadkiem wybuchło przy Rings of Pała. Tam szlag trafił olbrzymie pieniądze.

I dobrze się stało. Serial którego nie potrzebował absolutnie nikt. Jedyną zaletą jest to samo, co jest jedyną zaletą StarWars_7-9. Po ich oglądnięciu nagle ekranizacja Hobbita (lub StarWars_1-3) zaczynają wydawać się całkiem przyzwoite i sensowne.

Był taki rysunek Mleczki, jak to młody pisarz przychodzi z rękopisem do wydawnictwa, a wydawca pyta: "Więc mówi pan, że napisał powieść z epoki kamienia łupanego, w której porusza pan wiele ważnych problemów naszej współczesności"? No a potem wyszedł Klan Niedźwiedzia Jaskiniowego.

Rzeczywistość przeganiająca fikcję? Dziś śmieję się oglądając "Dom z kart", jak niewinnie autor przewidywał przyszłość.