[bert04]

Na deser, dammy

Pośrednio tak. Krytyka whitewashingu zasadza się generalnie na tym, że jest to zjawisko, które utrwala wizję, w której wszystko co w historii ważne działo się za sprawstwem ludzi białych. Nie trzeba chyba wyjaśniać, dlaczego taka wizja jest szkodliwa dla ludzi niebiałych.

Tylko, że krytyka whitewashingu nie powinna moim zdaniem się przejawiać przepisowym ładowaniem ciemnoskórych aktorów do filmów historycznych, których akcja dzieje się wśród dawnych środowisk zdominowanych przez białych. Jest, a przynajmniej było to zjawisko w krajach anglosaskich i latynoamerykańskich (i arabskich) gdzie społeczeńsywa są wielokolorowe, a w filmach osadzonych w dzisiejszych realiach dominują bohaterowie o białej skórze.

Wiem, że mogę być nudny. Ale powtórzę raz jeszcze. Whitewashing w filmach nie określa zjawiska, że w filmach dominują bohaterzy o białej skórze. Pod pojęciem whitewashing rozumiemy zjawisko, że w filmach dominują aktorzy o białej skórze. Owszem, oba zjawiska mogą się przecinać, można też twierdzić, że whitewashing ma różne znaczenia w filmie i na przykład w historii lub religioznastwie. Ale zaczęliśmy od tego co wyżej. Od postaci historycznych, fikcyjnych czy religijnych granych przez aktorów białych. Bez (zazwyczaj) zmiany samej etni bohatera lub bohaterki.

I w takim przypadku krytyka jest słuszna. Jeśli jednak chcemy promować bohaterów o innych kolorach skóry niż biały w filmach historycznych to osadzajmy może akcję filmu w takim settingu w którym jak najbardziej mogliby występować.

To było, teoretycznie Kleopatra mogła być córką czarnej konkubiny, praczki lub sprzątaczki. Tyle że teoretycznie tylko. Natomiast czarny samuraj jest postacią historyczną i fascynującą historycznie.

No nie, to nie religia jak każda inna. Jeśli wziąć pewne nurty, to trudno nazwać je w ogóle religią skoro nie ma żadnego bóstwa, do którego trzeba się modlić i być jemu posłusznym. Zen właśnie można to tej grupy zaliczyć. 

Buddyzm jest religią wschodu. I jest jak każda inna religia dharmiczna. Ma swoje sacrum i obrzędowość. W niektórych odłamach buddyzmu może i nie ma bóstw, ale dotyczy to też chociażby dżinizmu. W buddyźmie zen istnieje silny nurt zwany amidyzmem gdzie istnieje siła sprawcza losów ludzkich jakim jest bodhisattwa Amida u którego można wymodlić powodzenie w życiu doczesnym, czy jakąś lepsza reinkarnację dla zmarłego.

Wiadomo, że istnieją też "warianty" buddyzmu i taoizmu, które mocno integrują jakieś lokalne lub uniwersalne bóstwa. Ale należy uznać, że dla centralnych prawd tych religii nie są to postaci konieczne. Na drugim krańcu jest satanizm laveyański czy uniwersalizm chrześcijański, które to usunęły postaci nominalnie założycielskie, zamieniły na jakieś abstrakcje.

Dziś rude włosy kojarzą się raczej z namiętnością, dlatego ruda = seksowna. Ale nie można wykluczyć, że stare uprzedzenia przeciw "ginger" nadal działają anglosaskiej kulturze, zwłaszcza że 90% kinematografii jest anglosaska właśnie.

90% kinematografii z pewnością anglosaska nie jest.

To było "podkreślenie przez przjaskrawienie", dominacja anglosaska w kulturze a zwłaszcza kinematografii jest faktem, choć procenty to wiadomo, kwestia ich liczenia. Faktem jest jednak, że za tydzień będzie wręczenie najbardziej prestiżowych nagród filmowych. Kinematografia nie-anglosaska jest tam na zasadach gościa, ma do wygrania jedną statuetkę z 23. Teoretycznie może wygrać jedną z pozostałych ale, wiadomo.

Ale skoro krytykujemy dane zjawisko to po co je zwalczać tym samym tylko wachniętym w drugą stronę? Wszak gówno, które inaczej śmierdzi niż to leżace obok gównem być nie przestaje.

Mam taką teorię, że to jakiś mem głęboko w amerykańskiej świadomości. Jak w westernach, jeżeli bandyta chce nas zastrzelić, to nie idziemy do szeryfa ale strzelamy pierwsi. Jeżeli w szkołach pomyleńcy strzelają do dzieci, to dozbrajamy nauczycieli (przynajmniej była taka propozycja). Zło złem zwyciężać, parafrazując, to tam metoda. Zamiast szukać powodów systemowych dyskryminacji wyrównujemy rachunki przez symetrię.

---

.
.
.
.
.

Powiedzmy, że widz idzie do kina, ogląda tego nieszczęsnego Czingis Chana granego przez Johna Wayna i przez to mu jakaś "fikcja sprawczości" się wybieli?

Raczej utrwali mu się pewna koncepcja.

Jaka koncepcja? Konkretnie.