[zefciu]

Co do zaś klonowania, to ciągle jeszcze SF.

Czemu? Nie klonujemy ludzi wyłącznie z przyczyn etycznych. Nie ma żadnych technicznych przeciwskazań, skoro udało się z innymi ssakami.

Nie wydaje mi się, że należy przywiązywać większą wagę do kwestii klonowania ludzi, niż do podróży w czasie, inwazji kosmitów czy wreszcie opowieści teologicznych o duszach i czakrach.

No ale ja nie postuluję moralnej konieczności klonowania tkanek, tylko wskazuję na to, że taka konieczność może być wyprowadzona z aksjologii DNA-centrycznej.

Nie po to, żeby coś "dowodzić", ale żeby mieć wejrzenie w tok myślenia i w zachowania społeczeństw sprzed paru stuleci.

No i spoko. Nie ma wszak w takim traktowaniu Biblii niczego złego. Sam się nią przecież posłużyłem właśnie w taki sposób — aby wykazać, że pewne standardy moralne się zmieniają w czasie. To Ty twierdziłeś, że da się w Biblii wyłuskać jakąś warstwę moralności obiektywnej, która ciągle nas obowiązuje.

Nawet nie wiem, w którym miejscu miało być to rzekome świętowanie narodzin po odstawieniu od piersi

1 Wreszcie Pan okazał Sarze łaskawość, jak to obiecał, i uczynił jej to, co zapowiedział. 2 Sara stała się brzemienną i urodziła sędziwemu Abrahamowi syna w tym właśnie czasie, jaki Bóg wyznaczył. 3 Abraham dał swemu synowi, którego mu Sara urodziła, imię Izaak. 4 Abraham obrzezał Izaaka, gdy ten miał osiem dni, tak jak to Bóg mu przykazał. 5 Abraham miał sto lat, gdy mu się urodził syn jego Izaak. 6 Sara mówiła:
«Powód do śmiechu dał mi Bóg1.
Każdy, kto się o tym dowie, śmiać się będzie z mej przyczyny».
7 I dodawała:
«Któż by się ośmielił rzec Abrahamowi:
Sara będzie karmiła piersią dzieci,
a jednak urodziłam syna mimo podeszłego wieku mego męża».
8 Dziecko podrosło i zostało odłączone od piersi. Abraham wyprawił wielką ucztę w tym dniu, w którym Izaak został odłączony od piersi.

opis narodzin Jana Chrzciciela tego przynajmniej nie potwierdza.

No jednak Jan Chrzciciel rodzi się trochę później.

Powody, dla których odróżniamy odstrzelenie kogoś na ulicy od odłączenia od respiratora po śmierci mózgowej są ekonomiczne, ostatecznie związane z reprodukowaniem się określonych warunkach kultur o określonej moralności (zresztą rzecz komplikuje kwestia replikacji pewnych struktur organizacyjnych, jak religijne, które funkcjonować mogą jako subkultury, być może wręcz pasożytnicze względem nadrzędnej struktury organizacji społecznej, jak państwo). Tak samo jest i z płodem, i ze skazanym na karę śmierci, który przecież mózg funkcjonalny posiada.

No tak. Tylko tutaj mamy starcie dwóch paradygmatów. Jeden z nich jest kolektywny, skoncentrowany właśnie na reprodukcji zbiorowości. Drugi — indywidualistyczny, skoncentrowany na jakości życia jednostki. I progres moralności, jaki obserwujemy w dzisiejszych czasach oznacza odchodzenie od pierwszego ku drugiemu.

Widzieliśmy to niedawno w dyskusji z Hansem, który najpierw zarzekał się iż „nie wolno zabijać”, ale gdy wskazałem mu iż jego moralność wcale nie zakłada, że „w ogóle nie wolno zabijać” poprawił się iż „nie wolno zabijać członków swojej społeczności”. To jest właśnie paradygmat tradycyjny, którego logikę widzimy tym wyraźniej, im bardziej cofniemy się w czasie. Ten DNA-centryzm jest tego częścią, bo wszak DNA wynika z naszej przynależności rodzinno-etnicznej. Obecnie jednak pojawiają się heretycy, którzy koncentrując się na szczęściu indywidualnej jednostki stwierdzą, że kara śmierci jest niemoralna, a aborcja płodu bez wykształconego mózgu jest sama w sobie moralnie neutralna.

Dla wyznawcy tradycyjnej moralności wyrzucenie dziecka do lasu jest może trudną decyzją, ale jednak koniecznością, gdy uzasadni się ją ochroną zbiorowości. Dla progresywisty — jednoznacznym złem. Dla tego ostatniego badania na temat odczuwania zwierząt mogą stać się argumentem za moralną koniecznością weganizmu. Dla tego pierwszego — są irrelewantne. Itd.

Jaka jest ocena tego progresu, to oczywiście pozostaje w gestii oceniających. Dla progresywisty progres jest dobry, bo maksymalizuje szczęściej jednostek. Dla konserwatysty — obserwujemy rozkład społeczeństw i łolaboga co to będzie. Mimo to ani jeden ani drugi nie zaneguje przecież faktu, że taka przemiana zachodzi.