[bert04]

Nie mam pojęcia. Choć jakąś wskazówką jest pytanie, czy gdyby zrobić film w ogóle o niebiałych ludziach — przedstawić jakieś wydarzenie z prekolumbijskiej Ameryki, ze starożytnych Chin, czy opowiedzieć o podbojach Zulusów, to czy białasy by na taki film poszły.

https://de.wikipedia.org/wiki/Apocalypto

https://pl.wikipedia.org/wiki/Przyczajon...kryty_smok

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zulus_Czak...lewizyjny)

Ten ostatni zawierał wprawdzie ramową historię pierwszych kontaktów z białasami, ale przeważająca część serialu to były "czarne dzieje".

Cholera wie. Tzn. istniała w Starożytnej Grecji pederastia. Ale czasami w literaturze wyskoczą jacyś „najlepsi przyjaciele” jak Achilles i Patroklos. Więc być może dorosła gejowska miłość też jakoś się tam przejawiała, choć oczywiście nikt w tamtym paradygmacie nie pomysłałby o homoseksualnym małżeństwie.

https://en.wikipedia.org/wiki/Category:C...Greek_gods

W mitologii greckiej męscy bogowie wykorzystujący w seksualnych związkach z mężczyznami to wcale nierzadki motyw, mamy Posejdona, mamy Apollona, mamy Dionizosa, a i u Zeusa ponoć jeden kochanek się zawieruszył, choć chwilowo wyguglować nie mogę, więc pewności nie mam.

No tak. Ale tę drogę definiuje jego relacja do społeczeństwa. Inną drogę przechodzi milioner playboy, który sobie kupił zabawek, a inną drogę przechodzi ścigany „dziki mag”, który nie powinien istnieć, bo pochodzi ze złej klasy społecznej.

To o tyle ciekawe, że w klasycznych bajkach tego typu nagrodą jest awans społeczny przez poślubienie córki króla, sułtana, ewentualnie cesarza chińskiego. I dotyczy to tak princa czarminga, jak i dratewkę szewczyka. Klasycyzm i patriarchalizm jak się patrzy.

PS: Kopciuszek to to samo tylko gender swap, no i nie musi pokonywać smoka ani uwalniać księcia.

Spartakus takoż.

No. Spartakusa, jako postaci, w ogóle nie definiuje to, że jest niewolnikiem Mógłby być sobie rzymskim patrycjuszem i przeszedłby dokładnie tę samą drogę.

Ale chyba zgadzamy się, że Spartakus to postać historyczna? I że jego historia, nawet uwzględniając obrośnięcie legendą, bazuje na rzeczywistych wydarzeniach? Poprzednio oburzałem się na wrzucanie 300 i LOTR do jednego wora, ale teraz panowie porównują Spartakusa z takimi tworami, jak 50 twarzy czy 365 dni.

Zajebiście. Ale tutaj dojdziemy do punktu, w którym wszystkie adaptacje dawnych powieści staną się gore-pornografią. A tego chyba nie chcemy.

Mów za siebie. Ja tam uwielbiam ekranizacje Czerwonego Kapturka, bo to jest archetyp, którego nawet Walt Disney by nie potrafił z-nerfować (ponoć próbował, ale dał sobie spokój). Przemoc, śmierć, seksualność mniej lub bardziej odkryta, nie-do-końca zdrowe relacje wiekowe.

A to ten patriarchat to już tylko się do tego zawęża?

No dla inceli przede wszsystkim.

Czyżbyście oboje zgadzali się w tym sensie, że patriarchat nie istnieje już jako powszechne zjawisko społeczne, a został zredukowany do subkultury? To była rzadka dyskusja, w której obie strony sporu z dwóch stron dochodzą do wspólnego wniosku.

No właśnie ja uznaję, że patriarchatu jako takiego to w zasadzie nie ma

W zasadzie proponuję pogadać zatem szczerze z dowolną kobietą, która miała nieszczęście pracować w męskim gronie.

W czasie służby cywilnej miałem okazję pracować w "żeńskim gronie". Oczywiście pełnej symetrii nie ma, ale różnie bywało. Łącznie z różnymi tam relacjami damsko-męskimi wykraczającymi poza wyłącznie zawodowe.

No przecież z tego między innymi wynika patriarchat. Że mężczyźni „biorą na barki” różne rzeczy i z owego brania na barki wyciągają sobie przywileje.

Hmm... chyba dochodzimy do pewnej konkluzji. A nawet dwóch. W czasach, jak ochrona i bezpieczeństwo były w cenie, mężczyźni za przyjmowanie tego obowiązku wyciągali sobie przywileje. Drugi to taki, że kobiety biorą na barki, a raczej, mają na barkach rodzenie (oczywiście) i wychowanie (częściowo oczywiście) dzieci. Wydaje mi się, że nie można oderwać emancypacji kobiet od zmiany stosunku społeczeństwa do dzieci. I że jest jakaś więź emocjonalno-ekonomiczna, cenimy dzieci, cenimy ciężar rodzenia i wychowywania ich, cenimy kobiety. W dzisiejszych społeczeństwach to kobiety właśnie wyciągają sobie "przywileje" z tej racji, czy to w kwestii preferowania przy rozwodach, czy to w hojnych (dziś) urlopach macierzyńskich.

Ale to oczywiście tylko część kwestii, bo inną jest danie kobietom możliwości (medycznych i prawnych) do regulacji tejże kwestii. I tu lądujemy w starej tezie, że wszystkie różnice między kobietami a mężczyznami bazują pierwotnie właśnie na rodzeniu dzieci, tak ciężarów z tego wynikających jak i kontroli nad tą wrażliwą kwestią. Kto kontroluje porody, kontroluje społeczeństwo.

Oczywiście. Tym niemniej wszyscy muszą to robić i to w sposób, który jest wydajny, a nie tylko jakiś król na swoim podwórku na pokaz. Obecnie takimi królami są miliarderzy — też lubią się chwalić, jaki fajny elektryczny samochód zbudowali.

Królowie zawsze tak robili i zawsze będą robić. Tyle że kiedyś król pokazywał, że jest królem i miał w dupie nierówności społeczne. Dziś William Gates III (Trzeci) musi udawać self-mejd-milionera, który zaczynał w garażu i do wszystkiego doszedł pracą własnych rąk (z czego tylko słowo "garaż" jest prawdą, reszta to bajka na miarę kopciuszka). Pozorowanie na bycie "jednym z was" łączy takie tuzy arystokracji pieniężnej, jak Trump czy Musk. Najgorsze jest to, że ludzie idą na ten lep i nadal wierzą w kolejny amerykański (i nie tylko) mit, od pucybuta do milionera dla każdego. Wystarczy tylko chcieć i zrezygnować z wpierdalania kanapek z awokado.