[Iselin]

Ale ja nie udzielałem żadnej rady dla młodego lumbera. Po prostu zwróciłem uwagę, że osoba, która w życiu robi to co lubi, zachowuje swoją godność i jeszcze jej za to płacą powinna okazać trochę wyrozumiałości dla tych, którzy nie mają tego szczęścia.

Oprócz szczęścia robienie tego, co lubię, zawdzięczam ogromnej, wieloletniej pracy. Gdyby robienie tego, co lubię, wymagało prostytucji, włożyłabym ten wysiłek w zdobycie kwalifikacji w innym zawodzie. Wielu rzeczy, które bym lubiła, zresztą nie będę robić, z różnych powodów, a niektórych marzeń nie spełnię, taki lajf.

Ja też sobie wielu rzeczy nie umiem wyobrazić. I cieszę się, że mój los był taki właśnie, że nie muszę sobie nawet tego wyobrażać.

Piszesz, jakbyśmy rozmawiali o ubogich kobietach z Tajlandii, które wychodzą za mąż za starych Norwegów, żeby utrzymać rodzinę. A rozmawiamy o zwykłej zmianie zawodu w krajach pierwszego świata. Akurat wobec osób autentycznie przymierających głodem czuję dużo więcej wyrozumiałości niż wobec kogoś, kto po prostu robi w ten sposób karierę, bo nie wyobraża sobie pracy dającej zarobki na poziomie zwykłego śmiertelnika lub pracy, w której trzeba czasami pobrudzić ręce.

Nie wiem też, o co chodzi z wyrozumiałością. Nie latam przecież za tymi osobami z siekierą, nie chcę ich zamykać do więzienia, ani nie obrzucam ich wulgaryzmami. Nie mam obowiązku akceptować ich wszystkich zachowań.