[zefciu]

Z perspektywy człowieka wykazującego się empatią. Człowieka, którego mierzi ścinanie głów bezbronnych kobiet

Mężczyzn już nie? Spoko.

Mimo wszystko gdzieś tam na trybunach zapewne siedziała taka czy inna księżniczka, królowa i mogła na to spojrzeć dodatkowo z perspektywy własnego pochodzenia.

I zapewne jej dyskomfort z tego powodu był krzywdą porównywalną z krzywdą palestyńskiego dziecka z urwaną nogą.

Pisałam właśnie o setkach tysięcy zamordowanych, bynajmniej nie tylko z klas uprzywilejowanych. To samo pisał Baptiste. Więc nie wiem, czemu wciąż piszesz, jakby chodziło tylko o arystokratów.

Temu, że w spektaklu przedstawiono tylko arystokratów. Załóżmy, że Polacy robią przedstawienie, w którym się chełpią zwycięstwem pod Grunwaldem. I przedstawiają swoje zwycięstwo nad Krzyżakami (wróg dzisiaj zupełnie bezpieczny, o ile ktoś nie robi kretyńskich projekcji na współczesnych Niemców). A tutaj ktoś wyjeżdża z retoryką „w czasie działań wojennych polski oddział palił wsie Bogu ducha winnych ludzi; jak można się tym chełpić?”.

Francuzi mają bardzo bogatą historię i kulturę. To ich wybór, że celebrują konkretne wydarzenia bardziej.

To jest wybór wynikający z tego, że to właśnie wydarzenie stało się narodowym mitem założycielskim. A nie z jakiejś szczególnej skłonności do brutalności.

Na szczęście w moich żyłach nie musi płynąć arystokratyczna krew aby móc coś takiego odczuć.

Szczerze, to nawet nie wiem, co usiłujesz mi tutaj insynuować. Czy ja jestem Paelstyńczykiem?