[bert04]

twoje jaskółki nie czynią tu wiosny.

Nie tyle jaskółki co trendy. Chrześcijaństwo nie narodziło się w średniowieczu, okresie zacofania nauk i filozofii, narodziło się w starożytności, w apologetyce i wymianie myśli z tymiż. Ba nawet średniowieczne wywody Tomasza z Akwinu n/t ciąży nie wynikały z analizy dzieł św. Mateusza, ale z interpretacji dzieł Gallena i Arystotelesa. To, że po drodze tego-i-owego nie uznawano, cóż, w czasach, kiedy to były luźne spekulacje, czemu nie?

Przecież można to wytłumaczyć wypaleniem

Ale nie tak radykalnie. Rowling, Sapkowski, oboje tworzyli dzieła, których znaczenie wykraczało ponad treść literek. A potem, tłumacząc racjonalnie, woda sodowa do głowy uderzyła. A tłumacząc nieracjonalnie, zadufali w siłę własnego intelektu, a muzy poszły dalej.

Czyżby Bóg wszystkich ludzi na jakiś czas obdarzał geniuszem (w różnej skali), a potem im go zabierał? Bo zjawisko, o jakim piszesz, dotyka wszystkich ludzi.

A czemu nie? Duch Swięty chodzi gdzie chce i kiedy chce. Niekoniecznie tylko wtedy, kiedy chce, żeby ludzie dopisywali kolejne księgi do Biblii. Moja semi-spirytystyczna część wierzy, że każdy dostaje okazję do bycia twórcą, ale większość jej nawet nie zauważy.

Wymyślili, że nie jest pokonany i chwilowo wykorzystał wrogów Izraela, żeby Izrael ukarać. Pojawiły się też koncepcje mniej albo bardziej uniwersalistyczne.

Oni wymyślili, inni nie wymyślili.

Zdaje się, że atonizm (kult Atona w Egipcie) uważa się za najstarszą religię monoteistyczną, było to setki lat przed monoteizmem Izraelitów.

Zdaje się. Ale nie wyszedł ponad panowanie jednego władcy. To nawet dziwne, wydawałoby się, że władza faraonów jest predestynowana do ewolucji w kierunku monoteizmu właśnie, przynajmniej jeżeli była tak scentralizowana i tak absolutystyczna, jak się to dziś pokazuje. A jednak to nie Egipcjanie ale ich (domniemanie) byli niewolnicy tę wiarę doprowadzili do dzisiaj znanej formy. Możesz to psychologizować, ale nie zaprzeczysz, że było to zdarzenie wyjątkowe, że w innych nacjach psychologia ta nie zadziałała.

Napisałeś, jakby ta istota coś analizowała, a jak może analizować istota wszechwiedząca? Analizowanie przeczyłoby wszechwiedzy.

Ale czemu? Jeżeli znasz wszystkie możliwe cele strzału armaty, to czy automatycznie wiesz, który jest najlepszy? To przecież wymaga definicji celu. Inaczej cała ta wszechwiedza byłaby tyle warta co demon drugiego rodzaju Trurla i Klapaucjusza, stek informacji bez użyteczności.

To jakaś popierdółka, nie wszechwiedza.

Może nie osądzaj pochopnie. W sprawie wszechmocy też definicja rozbija się o paradoks kamienia. I jedną z możliwych odpowiedzi jest "Nie może, gdyż tym samym likwidowałby swoją wszechmoc, a wszechmoc jest jedynym ogranicznikiem wszechmocy". Dla osób używających tego pseudo argumentu w talk showach, tak zdefiniowana wszechmoc to też jakaś popierdółka.

Jeżeli Bóg stwarzając świat mógł się dowiedzieć, jakie będą tego konsekwencje, ale nie chciał się dowiedzieć, to po mojemu było to trochę nieodpowiedzialne.

Mógł mieć (celowo) wiedzę częściową. Mógł wiedzieć, że przez swoją wszechmoc może w każdej chwili wpłynąć na wynik, że nawet jak coś pójdzie nie tak, o jest w stanie naprawić. Wszechmoc to tu także moc zamknięcia oczu na możliwą przyszłość.

Inaczej. Działanie wszechmoc + chęć czynienia tylko dobra powinno dać wynik „świat bez cierpienia”. Możesz mi zarzucić, że dla mnie dobro=brak cierpienia.

Ależ ja ci tego nie zarzucam. Piszę tylko, że to "powinno" dotyczy chrześcijańskiego Boga.

Niektórzy twierdzą, że nie ma niewierzących, są tylko obrażeni na Pana Boga.

Też kiedyś tak myślałem. I używałem czasem w celach dezawuacji. Dziś... myślę, że to jest jak najbardziej uzasadniony powód do odejścia od wiary. Zdaje się że jedna z wypowiedzi Hitchensa brzmiała w tym tonie. Ze nawet w obliczu raka nie będzie się nawracał, a jeżeli ceną za jego niewiarę będzie wieczny ogień, to on to woli od bytności w Niebie z wierzącymi. Tak mniej więcej, relacja z mojej słabej pamięci.