[max99]

Moje istnienie dzisiaj było, zaręczam, bardzo realne. Fakt, że gdybym wczoraj się przekręcił, to bym dzisiejszego dnia nie doświadczył tego nie zmienia.

Natomiast gdybyś się przekręcił, tobyś nie doświadczył tego, że nie doświadczasz. W jaki więc sposób miałoby to być czymś negatywnym dla Ciebie, skoro byś nie mógł doświadczyć tej negatywności? Czyż to nie jest zbrodnia bez ofiary? Bo kto wtedy powie: "To ja jestem ofiarą swojego nieistnienia"?

Rozumiem osoby, które są tak pogrążone w cierpieniu, że chcą swoją egzystencję zakończyć.

Chodzi o to, że nawet gdyby był w niesamowicie szczęśliwej euforii, to i tak zakończenie egzystencji w żaden sposób by im nie mogło zaszkodzić. Szkodliwe mogłoby być dla nich jedynie myślenie a priori o potencjalnym zakończeniu egzystencji, ale nie sam fakt zakończenia egzystencji. Dokładnie tak jak Epikur to ładnie ujął.

Zapytałeś o powód, dla którego ludzie unikają śmierci. A to prawdopodobnie jest powód główny (a świadome myślenie o tym, że życie może być fajne jest poboczne).

Świadome myślenie o tym jest produktem tego "powodu", o którym wspomniałeś. Co dalej w żaden sposób nie wykazuje, że lepiej istnieć jako ktoś pełen szczęścia, niż nie istnieć wcale.

Bo cóż znaczy lepiej, a co znaczy gorzej? Może zacznijmy od tego.
Lepiej to mniejszy dyskomfort. Gorzej to większy dyskomfort.
A jaki dyskomfort ma ktoś, kto nie istnieje?

Na Marsie nie ma życia. Czy to oznacza, że jest to planeta przepełniona negatywnością, bo nie ma na niej miliardów wiwatujących ze szczęścia istot?
Idąc waszym rozumowaniem, gdyby można było stworzyć robota, który odczuwa wielkie szczęście, to moralnym obowiązkiem byłoby wyprodukowanie jak największej ilości takich robotów i zastąpienie tymi robotami ludzi, gdyż przewyższałyby one ludzi w stopniu odczuwanego szczęścia.