[max99]

Oczywiście że służy. Bo doświadczenie radości jest pozytywne. Fakt, że niebyt jest neutralny nie znosi pozytywności radości. Tak jak nie znosi negatywności cierpienia.

Twoje rozumowanie wprowadza fałszywą symetrię między radością a cierpieniem. O fałszywości tej symetrii pisał już David Benatar.
Żeby doświadczyć pozytywności z radości najpierw musiałbyś wprowadzić się w stan obniżonego nastroju, żeby móc doświadczyć pozytywności z podniesienia tego nastroju poprzez radość. Ktoś, kto zna tylko radość, nie powie "jest źle", ale nie powie też "było gorzej". Natomiast ktoś, kto zna tylko cierpienie, powie "jest źle", nawet jeśli nie może powiedzieć "było lepiej".
Podobnie wyzdrowienie z choroby jest czymś pozytywnym. Czy w takim razie powinniśmy się celowo zarażać chorobami, żeby móc doświadczyć pozytywności jaką niesie ze sobą wyzdrowienie z choroby?
Jeśli radość nie powoduje podniesienia obniżonego nastroju, to nie niesie ze sobą niczego pozytywnego. A nie można uznać, że ktoś, kogo nie ma, ma obniżony nastrój.

Wielu ludzi patrząc w przyszłość, której dożyć nie mogą, odczuwa dyskomfort, że nie będzie im dane dożyć tego czasu. Jednak mało kto odczuwa dyskomfort na myśl, że przed swoim urodzeniem jeszcze nie żył. A przecież tu nie ma żadnej różnicy - i tu go nie ma, i tam go nie ma. Jednak nie doznaje dyskomfortu na myśl o tym, że 100 lat temu go nie było, ponieważ wie, że coś, co było 100 lat temu, go nie dotyczy. A to go tak samo nie dotyczy, jak to co będzie w przyszłości, gdy już go nie będzie.

No właśnie o to chodzi w myśli Epikura przecież.

Epikur wyszedł z dobrych założeń, ale wnioski, jakie wyprowadził, przeczą tym założeniom. Widocznie sam się wystraszył własnych założeń, tak jak większość ludzi.

Przecież równie dobrze możemy to rozumowanie odbić w lustrze i argumentować, że cierpienia nie są cierpieniami, bo alternatywą jest śmierć.

Cierpienia będą przeszkadzać tu i teraz, gdy następują i dlatego są negatywne.
Brak radości w nieistnieniu nie będzie przeszkadzać tu i teraz, gdy następuje, więc nie jest negatywny.
Radość i cierpienie nie są symetryczne. Cierpienie jest złe, brak radości nie jest zły.

WIększość ludzi akceptuje cierpienie ze względu na radości życia.

Tak im się tylko wydaje. W rzeczywistości akceptują to, bo się boją nieodczuwania radości w nieistnieniu - czyli czegoś, co ich nie dotyczy. A ten strach, mimo że absurdalny, jest strachem realnym.
Reszta jest tylko racjonalizacją.

Samobójstwo, z zasady, popełniają ludzie, którzy nie widzą w swoim życiu nic poza cierpieniem.

Bo tak jest skonstruowany człowiek na gruncie biologicznym i społecznym.
Z faktu, że większość ludzi coś robi i czymś się kieruje, nie oznacza, że jest to racjonalne, nawet jeśli jest to dominujący światopogląd leżący u podstaw istnienia cywilizacji (jak to napisał Julio Cabrera: hegemonia afirmacji bytu).
Gdyby nie ten światopogląd, to nie byłoby cywilizacji. Nic więc dziwnego, że jest dominujący. Jednak to nie oznacza, że jest racjonalny.
Istnienie cywilizacji jest oparte na społecznych i indywidualnych mechanizmach obronnych, przy pomocy których ludzie się oszukują, że ich egzystencja przynosi im coś pozytywnego.

A nawet jeśli wiedzą, że to jest nieracjonalne, to niekoniecznie oznacza, że się zastosują w praktyce do własnych wniosków. Bo tak skonstruowany jest człowiek - kierują nim inne mechanizmy, aniżeli wnioski płynące z rozumowych rozważań.
Człowiek z fobią może sobie zdawać doskonale sprawę z tego, że jego fobia jest absurdalna, a i tak mimo to będzie się bał.

---

No okej. Max po prostu powtarza po Epikurze. Ekipur tako rzekł:
„Śmierć nie dotyczy nas, ponieważ gdy istniejemy, śmierci jeszcze nie ma, a gdy śmierć jest, nas już nie ma.”
Tyle że poza damnum emergens istnieje też lucrum cessans. Czyli co? A to, że po śmierci trupy na Ziemi już nie cierpią - fakt, ale zarazem nie są zaznają też szczęścia. A lepiej, żeby szczęście było, niż żeby go nie było. Stąd zagłada ludzkości byłaby tragedią. Straszną.
I tyle.

Któż miałby orzec, że to tragedia, jeśli nie będzie ludzkości?
I tragedia dla czego, bo już przecież nie kogo?

No właśnie. Nikt nie orzeknie.
Nawet na pytanie "Czy Mars jest negatywną planetą, bo nie istnieją tam istoty doświadczające radości?", odpowiedzi twierdzącej może udzielić tylko ktoś, kto na Marsie nie mieszka - a więc ktoś, kogo ten temat w ogóle nie dotyczy.

Podobnie orzec o negatywności własnej śmierci można tylko wtedy, kiedy ta śmierć jeszcze nie nadeszła, a więc kiedy nas ten temat w ogóle nie dotyczy. Więc o czym wtedy tak naprawdę orzekamy? O jakiejś fantazji.

Brak możliwości orzeczenia o własnym szczęściu nie jest zły.
Możliwość orzeczenia o własnym nieszczęściu jest zła.