[Slup]

(B) Brak cierpienia jest czymś dobrym. Brak przyjemności jest czymś neutralnym.
(E) Śmierć nas nie dotyczy, bo gdy jest śmierć, to nas już nie ma.

A moim zdaniem to są wręcz zdania równoważne, więc koniunkcja jest zbędna.

W tych zdaniach występują różne terminy. Zatem ich równoważność może być uzyskana tylko przy użyciu dodatkowych założeń, które będą podawały relację pomiędzy terminami występującymi w (B) i terminami występującymi w (E). Te dodatkowe założenia nie muszą być akceptowane przez Epikura i Betanara. Nieuprawnione jest więc Twoje twierdzenie, że ci filozofowie nie wyciągają konsekwentnie wniosków z własnych założeń.

Krótko mówiąc, złe jest to i tylko to, co kreuje sfrustrowaną potrzebę. Dopełnienie tego jest dobrem.

Jeśli w taki sposób definiujesz wartości moralne, to oczywiście możesz skonstruować formalnie poprawny argument, który prowadzi do konkluzji promortalistycznej.

To jednak mało przekonujące. Ktoś może przyjąć inne definicje i w dodatku wkomponować je w złożony system metafizyczny jak np. Arystoteles. Są też tacy (np. "Principia Ethica" G.E. Moore'a), którzy uznają dobro za pojęcie niedefiniowalne naturalistycznie (a w zasadzie w ogóle niedefiniowalne). Obawiam się, że Twoje definicje mają bardzo dużą i silną konkurencję.

Tu nie rozmawiamy o umieraniu, ale o śmierci. Umieranie nas dotyczy. Śmierć nie.

Pojęcie śmierci jako czegoś bezwymiarowego czasowo jest idealizacją. Zgadza się, że przy takim rozumieniu śmierci Epikur ma słuszność. Umieranie jednak nas dotyczy, co sam przyznajesz, i dla przeważającej większości ludzi fakt, że kiedyś będą umierali jest przykry już w tej chwili. W związku z tym teza Epikura jakkolwiek poprawna, to nie osiąga zamierzonego przez niego celu (o ile oczywiście jej celem miało być rozwiązanie problemu przykrości umierania i przemijania). Teza Epikura moim zdaniem ześlizguje się w sofistykę.

Mówisz, że gdyby istniał "atomowy guzik", którego naciśnięcie w ułamku sekundy wysadza całą planetę zabijając wszelkie życie na niej, to nie jest możliwe, żeby znalazł się taki człowiek, który by go nacisnął, zdając sobie sprawę z tego, do czego ten guzik służy?

Promortalizm nie może być zgodny z żadną praktyką życiową, bo jego treścią jest zaprzeczenie wszelkiego życia. Parafrazując Epikura można powiedzieć, że gdy istniejesz i jesteś promortalistą, to Twoja doktryna jest skrajnie sprzeczna z Twym życiem, gdy natomiast nie istniejesz, to siłą rzeczy nie ma mowy o żadnej zgodności poglądów i praktyki życiowej.