[max99]

Nie wiem jednak, czy zdołasz na ich gruncie uzasadnić swoją tezę, że "nieistnienie nie frustruje" lub "nieistnienie zaspokaja wszystkie potrzeby".

Jednak wcześniej pisałem, żebyśmy porzucili używanie słowa "potrzeba" i "zaspokajać" na rzecz czasownika "frustrować". W ogóle się do tego nie odniosłeś i starasz się obalać coś, z czego ja już zrezygnowałem na rzecz innej formy językowej (czyli na rzecz czasownika "frustrować").

A przepraszam, jednak się odniosłeś.

O kim mówisz, gdy wypowiadasz słowo "Kasia"? W symbolice matematycznej nie można za bardzo wyrazić, że "nie istnieje Kasia", gdzie przez Kasię ma się na myśli jakąś bliżej nieokreśloną osobę. Twierdzę, że w faktycznie używanej mowie potocznej takie zdania też nie występują, bo wszystkie wypowiedzi mają pewien kontekst. Np. ktoś może powiedzieć, że "Kasia nie istnieje" na przykład wtedy, gdy jego znajomy Jan okłamał go, że ma córkę Kasię, a w rzeczywistości Jan nie ma dziecka o tym imieniu. Wówczas zdanie "Kasia nie istnieje" należy rozumieć jako "nieprawda, że istnieje x takie, że x jest córką mojego znajomego Jana i x ma na imię Kasia". To zdanie daje się zapisać w symbolice logicznej. W symbolice logicznej nie można jednak zapisać zdań pozornych, a samo zdanie "jeżeli nie istnieje Kasia, to Kasia nie chodzi do szkoły" pozbawione dodatkowego kontekstu jest najprawdopodobniej pozorne tj. nic nie mówi, jest bezsensu itd.

A jakie ma znaczenie, czym lub kim jest Kasia, dla zgodnego z prawdą stwierdzenia, że jeśli nie istnieje, to nie chodzi do szkoły?
Kasia jest wówczas parametrem. Jeśli nie istnieje x będące 'a' ("a" jest tu parametrem), to 'a' nie chodzi do szkoły: ¬∃x (E!x & x=a) => ¬CHSZ(a). Teraz można sobie podstawiać wartość pod parametr (jakąś konkretną Kasię córkę Jana itd.). Albo jeszcze prościej, zgodnie z zacytowanym kilka postów wcześniej tekstem: ¬E!x => ¬CHSZ(x).

Zauważ, że o ile mówiąc "Kasia nie istnieje" faktycznie potrzebujemy dodatkowego kontekstu (gdyż w celu ustalenia wartości logicznej tego zdania potrzebujemy wiedzieć, o którą konkretnie Kasię chodzi), tak już mówiąc "Jeśli Kasia nie istnieje, to (ta Kasia) nie chodzi do szkoły" nie jest nam ta wiedza do niczego potrzebna, ponieważ możemy ustalić wartość logiczną tego zdania bez względu na to, o jaką konkretną Kasię z wielu Kasi chodzi. Jest to tautologia. Zdanie zawsze prawdziwe dla jakiejkolwiek Kasi - zarówno dla tych istniejących, jak i dla tych nieistniejących. Skonkretyzuj mi choć jedną Kasię, która nie istnieje, a chodzi do szkoły...

A co do istnienia takich zdań w języku potocznym, to nie kojarzysz "Ala ma palto"? No ale jaka Ala? Czyja to córka? Tego nie napisali w elementarzu.

No więc: jeśli X nie istnieje, to X się nie frustruje (¬E!x => ¬F(x)). Jest to również zdanie zawsze prawdziwe - tautologia.
Esencją życia jest ograniczanie własnej frustracji. Człowiek chce żyć, bo frustruje się na myśl o zakończeniu życia. Frustruje się w taki sposób, że wydaje mu się, że zakończone życie będzie się wiązało z nawet jeszcze większą frustracją niż samo myślenie o zakończonym życiu. Jest to jednak błędne przekonanie ze względu na powyższą tautologię. Wbrew odczuciom większości, zakończone życie nie będzie się wiązać z żadną frustracją. Natomiast nikt nie zaprzecza, że życie trwające wiąże się z frustracją. Z tego wypływa wniosek, że jedyną gwarancją eliminacji swojej frustracji jest zakończenie swojego życia. A przecież, jak zauważyłem wcześniej, ograniczanie własnej frustracji jest esencją życia. Wniosek nasuwa się sam.
Można to porównać do wiszącego nad głową na sznurku jabłka. Człowiek podskakuje do góry, żeby co jakiś czas choć zrobić małego gryza. A nie przyjdzie mu ani razu do głowy, żeby zamiast tak skakać, po prostu wyciągnąć rękę i jabłko zerwać. Podobnie ludzie cały czas "podskakują" dążąc do zmniejszenia swojej frustracji i nikomu nie przychodzi do głowy, że można po prostu "zerwać jabłko" - czyli zakończyć swoje istnienie.