[Jaques]

Załóżmy, że przestrzeń jest 4-wymiarowa. Wszechświat mógłby być hiperkulą w tej przestrzeni. Powierzchnia tej kuli byłaby przestrzenią 3-wymiarowa. Dodajmy do tego "ruch", który niejako "pompuje" tę kulę. Wówczas obiekty w przestrzeni oddalałyby się od siebie i to tym szybciej, im dalej od siebie by się znajdowały. W naszym najbliższym otoczeniu to oddalanie byłoby niezauważalne, ale już w skali kosmicznej dałoby się zaobserwować oddalanie galaktyk. Wspomniany "ruch" miałby początek w Wielkim wybuchu i odbywałby się prostopadle do 3 obserwowanych wymiarów. W związku z tym, nie napotykałby na żaden opór i następował zgodnie z zasadą, że ciało raz puszczone w ruch i nie hamowane porusza się w nieskończoność. Zatem "pompowanie" nie wymagałoby dostarczania energii.

Hiperkula i hipersfera to mało popularne pojęcia. Kulisty 3-wymiarowy wszechświat bez trudu można sobie wyobrazić. Co natomiast można by powiedzieć o 3-sferze zanurzonej w 4-wymiarowej przestrzeni?

Ze względu na wiek i rozmiary wszechświata, wszystko wokół nas stanowiłoby mały wycinek powierzchni 3-sfery. Na powierzchni Ziemi nie dostrzegamy jej krzywizny, a dostrzeżenie krzywizny przestrzeni wszechświata byłoby jeszcze trudniejsze z racji jeszcze większych rozmiarów.

Mimo to, wszechświat stanowiłby zamknięty twór. Jeżeli dysponowalibyśmy dowolnie szybką rakietą, to lecąc w dowolnym kierunku wrócilibyśmy na to samo miejsce. Analogicznie jak na powierzchni Ziemi podróż po prostej kończy się zawsze w tym samym miejscu. Idąc na wschód, wracamy od zachodu itd.

To oznacza, że to co uznajemy za linię prostą, byłoby z rzeczywistości lekko zagięte w 4-tym wymiarze. Byłby to ogromny, ale dobrze nam znany okrąg.

Kiedy wszechświat był młody, okrąg go zamykający był mały. Jednak z każdą chwilą wszechświat rośnie i okrąg się powiększa. Stąd mogłoby się brać stwierdzone obserwacjami oddalanie galaktyk. Można to porównać do nadumuchiwania balonu. Jeżeli na takim balonie zaznaczymy średnicę obwód i punkty na niej nim, to zobaczymy jak punkty oddalają się od siebie.

Szybkość oddalania jest tym większa, im dalej punkty od siebie są początkowo oddalone. Tak samo na okręgu opasującym wszechświat, jak na balonie. Znane Prawo Hubble'a zyskałoby proste geometryczne wyjaśnienie.

W takim modelu rozszerzanie wszechświata wyjaśnia się dodatkowym wymiarem. Fizycy wolą "skromniejszy" dodatkowy byt, mianowicie Ciemną Energię, która odpycha obiekty kosmiczne od siebie.

W hiperprzestrzeni każdy obiekt we wszechświecie poruszałby się w 4-tym wymiarze. Jest to ruch jednostajny, z dużą prędkością, zapewne bliską prędkości światła. To oznacza, że każdy nieruchomy obiekt de facto nie byłby nieruchomy. Obserwator usadzony w fotelu z każdą sekundą przemierzałby 300 tys. kilometrów.

Dlaczego tego nie dostrzegamy? Cóż Ziemia pędzi wokół Słońca i też tego nie odczuwamy. Dopóki nie ma przyśpieszeń lub zwolnień ruchu, to jest on nieodróżnialny od spoczynku.

Przeszłość pozostawałaby za nami nie tylko w pamięci, ale też w przestrzeni. Z tym, że bardzo daleko w przestrzeni, bo setki tysięcy kilometrów. I tu rodzi się pytanie, czy potrafilibyśmy do niej wrócić? Co gdyby ruch odbywałby się 30 km/godz.? Wystarczyłby zwykły samochód. Do większych prędkości potrzebowalibyśmy czegoś szybszego.

Ale to nie wszystko. Jak wyznaczyć odpowiedni kierunek? Wszystkie znane nam z życia codziennego kierunki dotyczą przestrzeni 3-wymiarowej. Gdyby udało się go ustalić, to można by wyhamować ruch w 4-tym wymiarze i udać się do dowolnego momentu w historii wszechświata.