[Teista]

Jak głoszą święte księgi włoskie, Sancte Mario był bluźniercą, gdyż pastafarianizm zakazuje łączyć ten sos ze spaghetti, to wynalazek nordyckich gotów i innych barbarzyńców. Swięta Bolognese była małżonką Tagliatelle ale miewała też przelotne romanse z Lasagne i tylko w tych rytualnych połączeniach spożywana być może. Za to Spaghetti wyszła z morza na intymne spotkanie z Olio na łące, dlatego oprócz oliwy znosi generalnie owoce morza, ewentualnie jakieś trawiaste włoszczyzny i niewiele więcej. Wszystko inne jest ścigane z art. 196 kk.

Niestety, żyję w rodzinie mieszanej religijno-kulinarnie, dlatego czasem mój schabizm musi brać zgniłe kompromisy z kluskarzami, pastafarianami a nawet z ukryto-jawną opcją wegetariańsko-cyklistyczną. Czasem sos mięsny zajmuje smutne miejsce na osobnym, wyklętym półmisku, wtłoczony między sałatki, pasty czy kiełki. I wyznaję bracia i siostry, że zdarzyło mi się zapomnieć mięcha do pasty, oraz że, ze wstydem przyznaję, było pyyycha.

Bert, uderzyłeś w mocny temat. Okazuje się, iż idea schabizmu rozwijała się niezależnie od czasów, w wielu kulturach, pod różnymi szerokościami i długościami geograficznymi. Idea była taka sama, choć realizowana w różnej formie z zastosowaniem przeróżnych substratów żywieniowych. Pastafarianizm ukształtował się jakieś 4000 lat temu w Mongolii wewnętrznej, gdzie tamtejsza populacja wymyśliła i wprowadziła do powszechnego użytku makaron. Był on jednak zawsze dodatkiem, a nie podstawą ukonstytuowanej wieki temu uświęconej potrawy. Obowiązującą religią w tamtym rejonie był i jest tzw. Lamaizm, czyli buddyzm tybetański. Wywodzi się wprost z religii Indii, gdzie ograniczano, a w końcu zlikwidowano w diecie udział  białka i tłuszczu pochodzenia zwierzęcego. Dla mieszkańców Tybetu i stepów środkowoazjatyckich rozsądnie udzielono dyspensy z uwagi na uwarunkowania przyrodnicze. Mogli więc bezgrzesznie spożywać ciała braci mniejszych. W codziennej diecie stosują oni mięso i tłuszcz koni, jaków, a także owiec  z dodatkiem około 50 gramów makaronu na dobę.
Spożywając paste nie możesz zapominać, że to właśnie tłuszcz i mięso jest podstawą, a makaron dodatkiem w tej zacnej potrawie. Liczy się proporcja i zachowując tę ponadczasową zależność energetyczno-wagową utrzymujesz się w kanonie schabizmu zreformowanego, pierwotnego, a nawet tego naturalnego jak w przypadku Mongołów. „Nowoczesne” rozwiązania  z olejem, trawiastą włoszczyzną, z kiełkami lub bez mięsa są wybitnie heretyckie, obrazoburcze, a łagodnie rzecz ujmując – niestosowne, a nawet nieprzyzwoite w stosunku do prawdziwej i jedynie słusznej  idei schabizmu w każdym jej rozwinięciu na co wskazują starożytne teksty, prosta analiza historyczna i zdrowy rozsądek, a nawet zaryzykuję stwierdzenie – co podpowiada chłopski rozum.
A że „było pyyycha” nie dziw się. Człowiek ma skłonność do grzechu i chętnie sięga po to co przyjemne, wygodne. Obecna rzeczywistość stwarza ku temu wiele możliwości, a ścieżka prawdy i mądrości jest trudna, wąska i niewygodna, ale:
Mądrość jest wspaniała i niewiędnąca: ci łatwo ją dostrzegą, którzy ją miłują, i ci ją znajdą, którzy jej szukają, uprzedza bowiem tych, co jej pragną, wpierw dając się im poznać.  Kto dla niej wstanie o świcie, ten się nie natrudzi, znajdzie ją bowiem siedzącą u drzwi swoich. O niej rozmyślać - to szczyt roztropności, a kto z jej powodu nie śpi, wnet się trosk pozbędzie: sama bowiem obchodzi i szuka tych, co są jej godni, objawia się im łaskawie na drogach  i wychodzi naprzeciw wszystkim ich zamysłom. Początkiem jej najprawdziwszym - pragnienie nauki, a staranie o naukę - to miłość, miłość zaś - to przestrzeganie jej praw, a poszanowanie praw to rękojmia nieśmiertelności, a nieśmiertelność przybliża do Boga.