[żeniec]

Jest taka technika kontrolowanego wyburzania budynków bez materiałów wybuchowych, a tylko za pomocą wyzwalania energii potencjalnej. Można sobie pooglądać na jutubku, np.
(...)
Powiedz im, że robią to źle i nie powinni zaczynać od środka (w tym przypadku niedokładnie, więc na końcu można zobaczyć stojącą pozostałość).

Odległość "od środka" nie ma znaczenia. Wystarczy by masa, która spada, była wystarczająco duża. A tak naprawdę można rzecz sprowadzić do wysokości reszty budynku, która będzie spadać, jeśli budynek ma z grubsza kształt graniastosłupa.
Bierze się to z 2 rzeczy.
Po pierwsze, wytrzymałość danego materiału np. na ściskanie to siła na jednostkę powierzchni, jaką materiał jest w stanie utrzymać bez trwałej deformacji. Stąd (w uproszczeniu) całkowita siła, jaką konstrukcja z danego materiału może utrzymać, zależy od pola poprzecznego przekroju. Tylko jeśli w graniastosłupie zwiększasz pole poprzecznego przekroju, to proporcjonalnie zwiększasz jego objętość, a więc masę, która liniowo zależy od objętości.
Po drugie, statyczne utrzymywanie danej masy to nie wytrzymanie uderzenia i wyhamowanie spadającej masy. Wracając do porównania z samochodem i taboretem, które tak ci się nie spodobało: oblicz sobie jaką średnią siłą musiałby działać taboret o p.p. [latex]1m^2[/latex] na spadający z [latex]3m[/latex] samochód zakładając, że taboret wytrzymuje postawienie 5 takich samochodów, a dopiero potem się rozlatuje, i hamowanie odbywa się na, powiedzmy, [latex]5cm[/latex] (giętki taboret!).
Wynik powinien cię zaskoczyć. Od razu można dodać, że w przypadku WTC jest jeszcze gorzej.

Swoją drogą, jest jakaś masa minimalna, która pozwala drapacze chmur równać z ziemią, czy to nie ma znaczenia? Może wieża do Księżyca mogłaby się zawalić od upuszczenia na nią piórka i nie byłoby w tym nic niezwykłego?

Pomijając fakt, że oczywiście nie da się zbudować z obecnych materiałów wieży do Księżyca (za niska odporność na ściskanie i rozciąganie dostępnych materiałów), to jest o tym w paperze od Osirisa, autora którego nazwałeś mitomanem. Istotne jest to, że następuje spadek tej masy z istotnej wysokości. Jak widać dla zbrojonego betonu (zakładam, że z tego jest budynek z filmiku) 6, czy tam 7. pięter budynku spadających z 2 pięter wystarcza. W WTC to było przynajmniej 15 pięter z wysokości kilku (na ujęciach widać walące się piętra (liczba mnoga!) przed kolapsem). Dla WTC sytuacja była jeszcze o tyle beznadziejna, że najpierw puściły elementy stalowe mocujące piętra do słupów rdzenia, więc wytrzymałość słupów rdzenia (a były to główne elementy przenoszące obciążenia) nie miała już znaczenia. To widać zresztą na mniej popularnych wśród teorio-spiskowców ujęciach, gdzie po kolapsie słupy rdzenia jeszcze stoją chwilę, by potem bez stabilizacji reszty konstrukcji też się zawalić:

2:03

Zmień sobie nick na przegraniec, bo w tym momencie się poddałeś.

Przynajmniej się rymuje

---

Ogólnie co do czasu kolapsu każdy może sobie zrobić symulację w... Excelu Na początek zakładamy, że kolejne piętra i konstrukcja w ogóle nie stawiają oporu podczas kolapsu (będzie szacować minimalny czas kolapsu). Zakładamy, że kolaps się zaczyna od piętra X po czym spadająca częśc budynku, kolidując z kolejnymi piętrami, zwiększa swoją masę o masę piętra, ale zmniejsza się w tym momencie prędkość tak, aby pęd (w danej chwili) był zachowany. Przeciągamy to na tyle pięter, ile zostało. Dla odrobiny realizmu można dobić do wysokości środka masy kupy gruzu, która została po kolapsie, to nie ma aż takiego znaczenia. W każdym razie wychodzi czas 10-12s, co całkiem nieźle pokrywa się z "mierzonymi" czasami kolapsów i stanowi essentially free fall. Co jeszcze trzeba zrobić, to uwzględnić ubytki energii kinetycznej przy kolizji z piętrami, bo jednak jakiś opór stawiają, ale za każdym razem jest to stała wartość, rzędy wielkości mniejsza od energii kinetycznej spadającej sekcji. Do tego ta różnica się z czasem powiększa, bo pęd rośnie kwadratowo (masa rośnie liniowo i prędkość liniowo), a energia kinetyczna z sześcianem (z tych samych powodów). W efekcie trzeba doliczyć może kilka % do powyższego wyniku, co niewiele zmienia. Stąd żadne prawa fizyki nie zostały złamane, one właśnie zadziałały.