[wwp.]

DUSZA

Pewien sprytny pleban
o duszy wciąż gadał
jak w niebo ulata,
ewangelią władał.
Na każdym pogrzebie
zaświaty promował
Swoje przekonania
pod brewiarzem chował
Drogę jej wskazywał,
przy tym kasę robił
Opatrzność budował
i niebo sposobił.
Na to dusza rzekła:
to stare tematy
Ja z cierpienia jestem,
znam drogę w zaświaty.

[wwp.]

ZAGUBIONY STRÓŻ

Anioł urlopował,
olał obowiązki,
na wczasach przebywał
lecz nie dla podwiązki.

Jak Niebieska Istota
nigdy nie upadał,
lecz wpadkę zaliczył,
ambicja go zjadła.

Bywa i tak w świecie
z pięknymi kwiatami,
one bez zapachu,
tak też z kobietami.

Kiedy Stróż kobiety
powonienie stracił,
wdał się w dywagację,
instynkt swój zatracił.

Tak to bywa czasem
z baby urokami,
że zmusza anioła
zgubę nieść i dla niej. wwp.

[Mustafa Mond]

Uznam, że to nitka na swoje dzieła. Napisałem teraz wiersz. Zastanawiam się, czy nie usunąć dwóch ostatnich linijek. Proszę o ocenę

Noc

Niebo chłonie w noc atrament
Błędy dnia wnet skreśla, maże
Niszczy wściekle zły firnament
Jest już nicość, nie pejzaże

Za zerem niczym nic w braku
Wśród dziur lampek wisi bombka
Oswojony glob do znaku
Od odblasków biała bombka

Mryga, mruga poprzez chmury
Odległością zmniejsza bóle
Znów wyłączy twe tortury
Relatywnie, acz też czule

Powieki - arcywróg Słońca
Wykańczają światła do cna
Tak codziennie i do końca
Gasi, nuży pora nocna

Dziś zdechła, sczezła podła noc
Dobranoc