[J. S. Artur]

Być może szukasz czegoś, co się dezintegracja pozytywna nazywa.

Całkiem interesująca uwaga. Muszę się w zagłębić w ten temat, bo po powierzchownym jego przeglądzie jestem mocno zaintrygowany.

Tutaj nie metaforę raka trzeba nadłożyć, ale to co sam Fryc wyłożył:

Otóż to! Ten cytat trafia w sedno sprawy. Tak mi się przynajmniej wydaje, bo teraz jeszcze trzeba to przełożyć na ludzkie.

Nicze to, Nicze tamto.
A co powiecie o Faustynie, bo obecność tej prostej dziołchy w tak wykwintnym towarzystwie jest dość zaskakujące?

Moim zdaniem swoją postawą mocno podkopała zero-jedynkowy system oceny ludzkiej moralności proponowany przez Nietzschego. Jej przypadek uczy nas, że zawsze może zdarzyć się wyjątek od reguły. Udowodniła tym samym, że zdolność człowieka do stawania się może przybierać nieoczekiwane formy. Być może ciężko jest nam ocenić potencjał tej zdolności, bo świat w którym żyjemy siłą rzeczy wprowadza nas na określone tory. Być może są jednak możliwości, o którym nam się nie śniło. Dla mnie to tylko kolejna motywacja, aby rozważać potencjalne możliwości w kształtowaniu samego siebie. W końcu ostateczny cel proponowany przez Nietzschego nie musi być tym najlepszym rozwiązaniem. Nadczłowiek był jego ideałem. Nie musi być moim ani nikogo innego.

[ZaKotem]

Nicze to, Nicze tamto.
A co powiecie o Faustynie, bo obecność tej prostej dziołchy w tak wykwintnym towarzystwie jest dość zaskakujące?

Zestawienie jest nieprzypadkowe, jak pisał Tischner, bo oboje pisali o miłosierdziu. I Nicze, i Faustyna cierpieli z powodu choroby - bardzo zresztą możliwe, że tej samej, cyklofrenii. Zamiast jednak koncentrować się na tym cierpieniu i wzbudzać litość, koncentrowali się raczej na szczęściu, które daje druga faza dwubiegunówki. Nie przedstawiali się więc światu jako chorzy, tylko jako wariaci.

---

aby rozważać potencjalne możliwości

Aż mnie cofnęło do tyłu i spadłem w dół.

[ErgoProxy]

Trzeba było spadać na ukos, to by coś z Ciebie zostało.

O Faustynie wiem mniej jeszcze, niż o Niczem. Kołaczą mi się dwa cytaty: że Bóg do niej przemawia przez cierpienie i że Jezus jej powiedział, że jest samą nędzą. Ja nie wiem, czy ona faktycznie to napisała, bo oba cytaty są zapośredniczone, ale w swoim czasie mnie to odrzuciło od niej dość skutecznie, bo słaby byłem i szukałem takich treści, co mnie nie zabiją, a wzmocnią.

[J. S. Artur]

Aż mnie cofnęło do tyłu i spadłem w dół.

Dlaczego, bo ... bo boje się spytać? XD

Bóg do niej przemawia przez cierpienie i że Jezus jej powiedział, że jest samą nędzą. Ja nie wiem, czy ona faktycznie to napisała

Ja bym się w jej osobie nie doszukiwał prawdziwego posłannictwa Boga. Raczej dosyć niezwykłej osobowości ukształtowanej przez cierpienie i nadanie mu specyficznego znaczenia, czego ludzie zazwyczaj nie robią.
Nie powinien dziwić fakt, że jakaś część jej osobowości na pewno pogardzała swoją słabością i chorobą, co mogło przejawiać się określeniami takimi jak "samą nędzą" użytymi przez rzekomego Jezusa wobec niej, a
tak naprawdę sformułowanymi w jej cieniu personalnym. Cierpienie przyjęło dla niej formę komunikacji z Bogiem i może trochę śmiesznie to zabrzmi, ale w takim ujęciu to właśnie ona doprowadziła nietzscheańsą
maksymę - "co mnie nie zabije, to mnie wzmocni" do absolutnie skrajnej formy. W końcu każdy ból, który odczuwała, tylko umacniał ją w jej własnym przekonaniu i poglądach. Gdyby jej pogląd na świat był tak
materialistyczny jak Nietzschego, to do czegoś takiego nigdy by nie doszło.

[ZaKotem]

Aż mnie cofnęło do tyłu i spadłem w dół.

Dlaczego, bo ... bo boje się spytać? XD

Toteż i nie odpowiem, bo jest autentycznym faktem, że masz potencjalną możliwość zrozumienia umysłowego, dlaczego mnie cofnęło do tyłu i spadłem w dół.

Cierpienie przyjęło dla niej formę komunikacji z Bogiem i może trochę śmiesznie to zabrzmi, ale w takim ujęciu to właśnie ona doprowadziła nietzscheańsą
maksymę - "co mnie nie zabije, to mnie wzmocni" do absolutnie skrajnej formy. W końcu każdy ból, który odczuwała, tylko umacniał ją w jej własnym przekonaniu i poglądach. Gdyby jej pogląd na świat był tak
materialistyczny jak Nietzschego, to do czegoś takiego nigdy by nie doszło.

Wtedy być może nie miałaby wizji - bo materialistyczny światopogląd nie obejmuje objawień - tylko może wszystko odbierałaby w sposób skrzywiony - np. jako grzeszne albo, bardziej po świecku "chore i zatrute"? A tak, miała podział na "odjechany świat Jezusa" i całą resztę świata normalnych ludzi, w którym mogła funkcjonować nie krzywdząc innych i sama nie doznając krzywdy (oprócz może złośliwości bardziej przyziemnych sióstr, ale poza klasztorem raczej miałaby znacznie bardziej przerąbane).

[J. S. Artur]

Wtedy być może nie miałaby wizji - bo materialistyczny światopogląd nie obejmuje objawień - tylko może wszystko odbierałaby w sposób skrzywiony - np. jako grzeszne albo, bardziej po świecku "chore i zatrute"? A tak, miała podział na "odjechany świat Jezusa" i całą resztę świata normalnych ludzi, w którym mogła funkcjonować nie krzywdząc innych i sama nie doznając krzywdy (oprócz może złośliwości bardziej przyziemnych sióstr, ale poza klasztorem raczej miałaby znacznie bardziej przerąbane).

Mogłaby też stracić wszelką wolę życia, a jej poglądy religijne nigdy by się nie wykształciły. Ludzie często w obliczu wielkiego cierpienia wybierają ucieczkę w śmierć. W jej przypadku właśnie ten "odjechany świat Jezusa" był ucieczką od rzeczywistości, która jeszcze bonusowo emanowała na te jej resztki, których nie dało się uniknąć.

[Gawain]

Tak mi się przynajmniej wydaje, bo teraz jeszcze trzeba to przełożyć na ludzkie.

Banał. Ktoś cierpliwy, nieustępliwy i uparty to metafora wielbłąda. Taki ktoś chce wypróbować ile zniesie, chce zaniku jak Fryc pisał. Lew to metafora kogoś kto nie tylko wybiera trud i się tej ścieżki trzyma, ale ktoś kto potrafi zmienić pogląd i samodzielnie wybrać nowy a dziecko to ktoś kto się wyzbył poprzednich dwóch manier i po prostu wybiera to co chce i jest mu z tym dobrze. Czerpie z zapasów woli ku mocy bezwysiłkowo.

Nicze to, Nicze tamto.
A co powiecie o Faustynie, bo obecność tej prostej dziołchy w tak wykwintnym towarzystwie jest dość zaskakujące?

W sumie to jest oczywiste. W kontekście fragmentu Nietzschego, który zacytowałem. Przecież Faustyna przeszła całą nadczłowieczą drogę prowadzona przez miłosierdzie. W niej się spełnił ideał Nietzschego. Bo wbrew temu co J.S. Artur twierdzi, Nietzsche nadał nadczłowiekowi tylko jedną cechę dążenie do sięgania do woli ku mocy. I tak w tym ideale mieści się i Faustyna i Napoleon i nie ma w tym żadnej sprzeczności, bo to są ludzie, którzy żyli tak jak wybrali.

[Sofeicz]

W sumie to jest oczywiste. W kontekście fragmentu Nietzschego, który zacytowałem. Przecież Faustyna przeszła całą nadczłowieczą drogę prowadzona przez miłosierdzie. W niej się spełnił ideał Nietzschego. Bo wbrew temu co J.S. Artur twierdzi, Nietzsche nadał nadczłowiekowi tylko jedną cechę dążenie do sięgania do woli ku mocy. I tak w tym ideale mieści się i Faustyna i Napoleon i nie ma w tym żadnej sprzeczności, bo to są ludzie, którzy żyli tak jak wybrali.

Czyli wszystko sprowadza się do zewnątrz/wewnątrzsterowalności.
Powstaje pytanie - czy Faustyna była wewnątrzsterowalna, skoro bodziec prymarny był zewnętrzny?

[Gawain]

Czyli wszystko sprowadza się do zewnątrz/wewnątrzsterowalności.
Powstaje pytanie - czy Faustyna była wewnątrzsterowalna, skoro bodziec prymarny był zewnętrzny?

Tutaj ma chyba zastosowanie fragment ze św. Łukasza gdzie Jezus mówi, że "Królestwo Boże jest w was". Nie może być zatem mowa o bodźcu z zewnątrz.

[lumberjack]

Słusznie. To może jego dzieła mają inspirować do jakiejkolwiek próby zmienienia się na lepsze. Tak po prostu zachęcać do autokreacji zamiast podążania za stadem? XD

A co jeśli "stado" konsekwentnie zmienia się na lepsze? Bo jak tak patrzę na moich znajomych to u wszystkich widzę tendencję do zwiększania poziomu dobrobytu, zdrowia oraz wiedzy. Znam też oczywiście z delegacji i hoteli robotniczych ludzi, którzy po pracy walną sobie zgrzewkę piwa i pójdą spać, ale czemu niby akurat takich powinno się uważać za "stado", a nie zbiór ludzi dążących ku lepszemu?

To, że my jesteśmy zajebiści a "stado" gorsze, to tylko nasza pycha.

Poza tym, traktując na poważnie moralność chrześcijańską, unikając siedmiu grzechów głównych i podążając za częścią przykazań będziesz właśnie robił to do czego chce inspirować nietzscheanizm. W sumie dwa różne światopoglądy a w ostatecznym rozrachunku, z różnych przesłanek, mogą prowadzić do bardzo zbliżonych celów.

Choćby to żeby nie być zawistnym.

No super odkrycie. A słyszałeś może o Jezusie i miłowaniu bliźniego?

Odrzucanie czegoś w całości tylko dla tego, że nie zgadzam się z tego częścią jest czymś czego nigdy nie chciałbym robić.

Ja tam nie odrzucam w całości, bo rzeczywiście Nietzsche jest inspirujący, ale na pewno nie nazwałbym się nietzscheanistą, bo niektóre postulaty są dla mnie nie do przyjęcia.

Nie umiałbym na przykład miłować świata. Koncepcja amor fati jest dla mnie zbyt wymagająca. Lubię ten świat, ale są w nim momenty, których nigdy w życiu nie chciałbym ponownie doświadczać nie wspominając o wiecznym replayu.

Każdy z nas doświadczył albo doświadczy cierpienia i śmierci bliskiej osoby. Nie wiem jak ty, ale ja jednak nie miłuję tego świata na tyle, by pragnąć powtórki tego typu sytuacji. Albo gdybym na przykład z przyczyn niezależnych ode mnie skończył jako warzywko z rurką wsadzoną w dziurkę od chuja - w życiu nie chciałbym powtarzać tego etapu mojego życia.

[Gawain]

Ejejej. Koncepcja wiecznego powrotu to nie jest coś co Nicze sobie wymyślił ot, tak, tylko jest to logiczna konsekwencja istnienia świata. Skoro świat może trwać nieskończenie długo to każdy stan w nim może się wydarzyć. I to wielokrotnie. A na koniec i tak z tej formuły zrezygnował. Miało to być przypomnienie, żeby zawsze wybierać to co się chce aby było powtórzone. I nawet Fryc stwierdził, że to durna zachęta.

[J. S. Artur]

Tutaj ma chyba zastosowanie fragment ze św. Łukasza gdzie Jezus mówi, że "Królestwo Boże jest w was". Nie może być zatem mowa o bodźcu z zewnątrz.

Posiłkując się takim fragmentem nie podajesz dowodu na to, że tak było, tylko jako argument podajesz swoją wiarę, a to ma zerową wartość merytoryczną.

ale czemu niby akurat takich powinno się uważać za "stado", a nie zbiór ludzi dążących ku lepszemu?

Myślę, że tutaj kryterium powinna być motywacja danego działania. Dążę do dobrobytu, ponieważ tego chcę, czy dlatego że inni też tego chcą?

To, że my jesteśmy zajebiści a "stado" gorsze, to tylko nasza pycha.

Czasem tak, czasem nie. Jasne, że wywyższanie się ponad poziom jest godną pożałowania postawą, ale zrównywanie się np. z patologicznym środowiskiem też nie jest zdrowe. Trzeba znać samego siebie i innych, wiedzieć co łączy a co różni z innymi. W czym jest się lepszym a w czym gorszym. Jak wiedza o samym sobie ma się do ogółu, jak do marginesu i jak do najwybitniejszych. Dzielenie tego tylko na kategorie "zajebisty ja" i "durne stado" jest zbyt dużym uproszczeniem, ponieważ jest wielu różnych ludzi na tej planetce.

Poza tym, traktując na poważnie moralność chrześcijańską, unikając siedmiu grzechów głównych i podążając za częścią przykazań będziesz właśnie robił to do czego chce inspirować nietzscheanizm. W sumie dwa różne światopoglądy a w ostatecznym rozrachunku, z różnych przesłanek, mogą prowadzić do bardzo zbliżonych celów.

Nie zgodzę się. Nie będę tutaj obalał całej chrześcijańskiej moralności tak jak zrobił to Nietzsche. Polecam przeczytać https://pl.wikipedia.org/wiki/Z_genealog...no%C5%9Bci
Od razu jednak na myśl przychodzi mi podstawowa sprzeczność dotycząca zazdrości. Wg. Nietzschego nie powinna być ona traktowana jako coś złego, gdyż jest narzędziem pokazującym nam nasze własne pragnienia.

No super odkrycie. A słyszałeś może o Jezusie i miłowaniu bliźniego?

To nie to samo. Nie ten przedmiot, nie ten podmiot i nie ta przyczyna, która za nim stoi.

Ja tam nie odrzucam w całości, bo rzeczywiście Nietzsche jest inspirujący, ale na pewno nie nazwałbym się nietzscheanistą, bo niektóre postulaty są dla mnie nie do przyjęcia.

Dla mnie filozofia Fryca jest po prostu niedopracowana i czeka na to, żeby ją zredagować i wymasterować. Osobiście wolę mięć więc selektywne podejście, niż przyjmować poglądy w pakietach, niezależnie jakie poglądy by to były.

Koncepcja wiecznego powrotu to nie jest coś co Nicze sobie wymyślił ot, tak, tylko jest to logiczna konsekwencja istnienia świata.

Ja uważam, że koncepcja wiecznego powrotu pełni jedynie rolę mentalnego wytrycha dla nadczłowieka, a nie postulatu kosmologicznego.

[InspektorGadżet]

https://opoka.org.pl/biblioteka/T/TS/faustyna.html

To jest jeden z ważniejszych tekstów jakie przeczytałem. W sumie dopiero po lekturze zdałem sobie sprawę z tego jak jednostronnie potrafiłem patrzeć. Zdecydowanie zachęcam do lektury, albowiem esej nie jest długi. A jeszcze bardziej zachęcam do dyskusji.

Prędzej bym się doszukiwał jakiś powiązań między św. Teresą z Lisieux z Niczem niż między Faustyną a nim

[Gawain]

Dlatego mnie to poruszyło. Zestawienie logicznie i mocno uargumentowane. Tylko Tischner tak fajnie pisał...

[Sofeicz]

Dla mnie filozofia Fryca jest po prostu niedopracowana i czeka na to, żeby ją zredagować i wymasterować. Osobiście wolę mięć więc selektywne podejście, niż przyjmować poglądy w pakietach, niezależnie jakie poglądy by to były.

Ogólnie większość filozofów nieźle zaczyna i człek się podpala. A potem zaczyna się brnięcie w miazmaty i niekonsekwencje.
Dlatego po wyciśnięciu pozostają tylko rajcowne cytaty i złote myśli.