[Fizyk]

Owszem. Zawsze są pewne gradienty. Podobnie jak przy puszczaniu ruletki w ruch zawsze wypadnie jakaś liczba. Ty jednak wierzysz, że te gradienty są z przypadku z zasady takie, by symulować obraz płaskiego na krzywym. To ma taki sam sens jak wiara w to, że z zasady będzie wypadać liczba zero w ruletce.

Nigdy tak nie twierdziłem, kłamco. "Symulowanie płaskiego na krzywym" to Twoje sformułowanie i proszę mi go nie wkładać w usta.
Ja twierdzę od dawna dwie rzeczy:
1. Że Twoje widoki albo nie są wcale takie, jak powinny być na płaskim, albo są na zbyt małych odległościach, by dać miarodajne rozróżnienie między płaskim a krzywym (zależnie od konkretnego widoku).
2. Że robisz zdjęcia przeważnie w warunkach, w których należy spodziewać się efektów pozornie znacznie redukujących krzywiznę Ziemi.

Zarówno Twoje rozumienie refrakcji (Twój model refrakcji) jak i Twoje rozumienie (wyobrażenie) powierzchni ziemi są fałszywe. Już Ci tłumaczyłem: wykonywałem wiele zdjęć.

Systematyczne, precyzyjne badania optyczne są pełne błędów. Maciej1 to wie, bo wykonał wiele zdjęć (aparatem, którego zasada działania opiera się na wynikach wyżej wymienionych badań optycznych).

Z doświadczenia to wiem, że decydujące znaczenie ma to czy jest intensywne mieszanie powietrza, silny wiatr. W takich warunkach widać zawsze bardzo przejrzyście i zawsze w bardzo dobrej zgodności z płaską ziemią. Co jest logiczne: mieszanie sprzyja jednorodności ośrodka, minimalizuje wszelkie gradienty, nie tylko temperaturowe.

Maciej1 dalej twierdzi, że potrafi zlikwidować gradient ciśnienia mieszaniem.
BREAKING: mieszanie wywołuje efekty antygrawitacyjne.

Dzieło firmowane przez rząd USA, więc dla Ciebie jakby Biblia. Siła autorytetu - powalająca. Wszak wierzysz przecież we wszystko czym wymiotuje inna rządowa agenda USA, tj. NASA, nieprawdaż ?

Ktoś tu dalej nie zrozumiał, że nauka nie opiera się na autorytetach.

No cóż panowie nie przemyśleli dokładnie kwestii.

Otóż według źródeł tzw. "wiedzy" najwyższy szczyt na Antarktydzie ma wysokość 4.892 km npm. Żeby zobaczyć taki szczyt z odległości 300 mil, na "ziemskim globusie" to trzeba być...uwaga...na niemal takim samym szczycie (4.231 km).

Przypominam, że powyższe odnosi się do zdania: "mountains have been sighted at 300 miles". Czyli: zdarzyła się obserwacja gór z odległości 300 mil.

Tak, jest bardzo możliwe, że co najmniej raz wystąpiły warunki wystarczająco dogodne, by zaobserwować góry z odległości 300 mil, mimo przytoczonej kalkulacji, która prawdopodobnie zakłada prostoliniowy bieg światła. Antarktyda to ogromny obszar zmarzliny. Nie ma problemu, żeby w trakcie antarktycznej wiosny powietrze już się ogrzało, a grunt jeszcze nie, co wytworzy silne chłodzenie od dołu i duży dodatni gradient temperatury. Tak zresztą w rejonach polarnych powstaje efekt Nowej Ziemi - efekt, w którym w atmosferze powstają "atmospheric ducts" (nie znam polskiej nazwy) rozciągające się na setki kilometrów.

Temperatura wody oceanu okołoantarktycznego zapewne wyższa, niż powietrza.

Zapewne zależy od pory roku i prądów morskich, ale często pewnie tak.

Zgodnie zatem z Twoją (jak powtarzam fałszywą) teorią refrakcji powinniśmy tam, na Antarktydzie otrzymywać bardzo częste zaginanie promienia w górę, od ziemi.

Zapewne.

Jakże więc na kuli ziemskiej moglibyśmy tam widywać takie fenomeny optyczne o jakich zaświadcza Autorytet ?

Jak na kogoś, kto bardzo chętnie powołuje się na logikę, sam prezentujesz zaskakujący brak myślenia logicznego.
"Często występują okoliczności, w których zjawisko nie może wystąpić" to jednak co innego, niż "absolutnie zawsze występują okoliczności, w których zjawisko nie może wystąpić". I tyle.

Pozwól, że zacytuję Ci opis doświadczenia z laserem, nad jeziorem Balaton, które to doświadczenie wykonał FECORE.

FECORE akurat nie jest najbardziej wiarygodną organizacją w takich kwestiach, ale nie będę zakładał fałszerstwa z góry.

Pierwsza sprawa: wiązka ponoć została skolimowana do 0,08 mrad (miliradianów) - przy takim kącie rozwarcia nawet najcieńsza wiązka w odległości 12 km będzie miała niemal 1 m (dokładniej ok. 96 cm) średnicy. Trochę mi się to kłóci z ich zdjęciami plam światła, które na oko mają 10-20 cm średnicy, no ale ok, może środek wiązki jest najjaśniejszy, a brzegi ciemniejsze.

temperatura wody- zero (w jednym miejscu była woda i lód, zatem dwie fazy- zatem zero stopni)

Tu zasadniczo masz rację, ale zwrócę uwagę, że woda z lodem była właśnie w jednym miejscu. "At other locations the entire surface was frozen." - czyli w tamtych miejscach powierzchnia miała raczej temperaturę poniżej 0. Można w każdym razie zapewne przyjąć większy niż zazwyczaj ujemny gradient temperatury.

Przy typowym (-0,0065 stopnia na metr) gradiencie temperatury promień wypuszczony z wysokości 2,2 m nie powinien być w odległości 12 km niżej niż ok. 2,5 m nad Ziemią. FECORE raportuje 1,5 m, ale podają minimalną możliwą wysokość wynikającą z krzywizny jako 3,5 m - wyliczoną z prostoliniowych promieni (sprawdziłem, zgadza się). To oznacza, że typowa atmosfera już na starcie obniża promień o metr względem prostoliniowych przewidywań.

Tu muszę przyznać, że 1,5 m wydaje się wymagać dodatniego gradientu temperatury, który nie wydaje się możliwy w opisanych warunkach. Wyjaśnienia nie znam. Najchętniej zobaczyłbym jak inny zespół powtarza eksperyment.

Chciałbym jeszcze zwrócić uwagę na jeden fragment opisu eksperymentu:

After the 12 km observation success we headed for the 21 and 23 km locations. The weather was getting worse with wind, fog and water vapor condensated into ice crystals. We could not see the laser anymore to make other observations, so we decided to termitate the experiment.

Co prawda usprawiedliwiają się pogodą, ale fakt jest taki, że z 21 km już lasera nie udało się zaobserwować. Na płaskiej Ziemi nie powinno być problemu z dokonaniem takiej obserwacji przy korzystniejszej pogodzie. 12 km wydaje się jednak być limitem zespołu FECORE.

Silny wiatr: to jest to co decyduje, co ma największe najważniejsze znaczenie w tego typu obserwacjach. Intensywne mieszanie ośrodka, prowadzące do jego (praktycznego) ujednolicenia, w każdym razie minimalizujące wszelkie gradienty. Wsyp sobie sól do szklanki, niech się rozupuszcza, ale nie mieszaj wody. Strzelaj laserkiem z boku- obserwuj zakrzywienie toru promienia. Wymieszaj wodę intensywnie- obserwuj jak się wyprostował tor promienia.

Maciej znowu usiłuje twierdzić, że jest w stanie wyzerować gradient ciśnienia mieszaniem.

Niestety nie zmierzyłem temperatury powietrza. Nie miałem wtedy takiego zwyczaju- gdyż jak widać z doświadczenia (a nawet z dokumentów zaaprobowanych przez Autorytet- patrz Antarktyda) temperatury nie są najistotniejsze w kwestii refrakcji, ale mieszanie ośrodka. Niestety więc nie powiem Ci jaka była, ale w grudniu po południu nie spodziewasz się raczej upałów, nieprawdaż ?

Upałów nie trzeba. Temperatura stopień-dwa większa i już można się spodziewać, że uznasz, że widać "jak na płaskim".

Zrobiłem wtedy mnóstwo zdjęć, nie tylko to jedno. Także tuż nad wodą. Wszystkie oczywiście- jak to jest z zasady- sprzeczne z "kulistością", zgodne z tezą o płaskiej ziemi.

Za to zdjęcia nie tuż nad wodą absolutnie nigdy z taką tezą nie są zgodne.

Też już pokazywałem te zdjęcie. Pierwsze- niemal poziom. Drugie- 3 stopnie pod poziomem. Patrz jak to jest dużo. Patrz po elementach skrzydła samolotu, które stanowi bardzo dobry punkt odniesienia. Przez większość trasy samolot leci spokojnie, nie wachluje skrzydłami.

No sporo. Tylko tak:
1. Horyzontu w ogóle na zdjęciu nie widać, bo jest przykryty chmurami, które są raczej ładnych parę km nad poziomem morza, więc i linia chmur musi być wyżej.
2. Aplikacja w telefonie może mierzyć wyłącznie orientację telefonu względem wektora "pozornej grawitacji" - czyli grawitacji plus sił bezwładności. Jeśli samolot skręcał, choćby łagodnie, albo przyspieszał lub zwalniał - pomiar został mocno zaburzony.
3. Lotka na skrzydle jest delikatnie odchylona w górę. To sugeruje, że samolot był w trakcie przechylania się w lewo, a więc patrz punkt 2.

Czyli idziemy w zaparte? Czyli co, wracamy do zdjęcia Schneeberga, na którym to zdjęciu widać pasmo lądu nad pasmem Protivanova ?

Czyli idziemy w zaparte, że pas który nie wiadomo czym jest na pewno jest lądem?

Oczywiście w samolocie można się też posłużyć poziomicą (i ja tym się posługuję: poziomicą "elektroniczną", wodą w butelce, zwykłą poziomicą)

Każda poziomica jest wrażliwa na punkt 2 powyżej.

Ale oczywiście dalekie obserwacje gór są złym pomysłem. Ponieważ na przykład nie mamy prawdziwego modelu refrakcji i ponieważ na dystansie setek km należy się spodziewać dużej niejednorodności ośrodka, dużych i zmiennych efektów refrakcji. Najlepszy sposób (w powietrzu): małe różnice wysokości, dystans kilka km, wiejący wiatr, refrakcje można badać co kawałek, np. co km.

Pewnie. Najlepsze obserwacje to takie, w których efekty krzywizny są mniejsze od szumu. Wtedy łatwiej twierdzić, że ich nie widać - bo ich faktycznie nie może być widać, nawet jeśli tam są. Doskonały pomysł na zaciemnianie obrazu, jak ktoś nie jest czujny.