[Ann]

Aha, czyli rozumiem, że rozmawiamy o patologii, skurwysyństwie i przestępstwach. Ale ja chciałem o ogóle ludzi.

No i wśród tych ludzi się zdarzają patologie i skurwysyny, nie możesz ich wykluczać z równania, bo Ci nie pasują do teorii, że zalegalizowanie handlu organami nie przyniesie żadnych szkód.

A dlaczego nie wykupili pakietu? Na wódę to były pieniążki, ale na ubezpieczenie lekarskie to już nie? To dorośli ludzie, więc niech odpowiadają za siebie i ponoszą konsekwencje swoich czynów.

No więc pytam, jaka jest alternatywa? Zdychanie na ulicy, tworzenie umieralni? Ale ktoś by musiał te umieralnie prowadzić, na to też trzeba pieniędzy. No i za coś ich trzeba pochować, ale to też by trzeba było ściągnąć ze skarbu państwa, więc może niech się rozkładają na ulicy.
Gdyby teraz wycofać NFZ i wprowadzić jedynie prywatne gabinety medyczne, wielu ludzi nie wykupiłoby ubezpieczenia z prostego powodu: nie uwierzyliby, że mogłoby ich spotkać coś złego. Lepiej kupić dzieciom buty na zimę czy móc wyjść raz w miesiącu do kina, niż płacić dobrowolnie za leczenie, z którego się zazwyczaj nie korzysta. Nikt normalny nie zakłada, że wpadnie jutro pod autobus, a dużo ludzi ma tendencje do wierzenia, że takie prawdopodobieństwo w ogóle nie istnieje. Ich wina, jak najbardziej, ja chcę tylko wiedzieć, co z nimi będzie robić społeczeństwo, skoro odmawia się im jakiejkolwiek pomocy medycznej. Każde rozwiązanie niesie za sobą pewne koszty, które ktoś musi opłacić.

No i wszystko jasne. Dla Ann świat jest pełen skurwysynów i tylko regulacje ich powstrzymują przed mordowaniem na prawo i lewo. Strach pomyśleć jakby dać im możliwości... Lepiej dla bezpieczeństwa hołotę za pysk trzymać i nie puszczać.

Zabawne, jeszcze wczoraj żyłam dla Ciebie w utopii, widzę, że zmieniasz zdanie jak rękawiczki, byle Ci tylko do tezy pasowało.
I co Ty masz z tym mówieniem o mnie w trzeciej osobie? Relacjonujesz komuś tę dyskusję?

Wspaniale. Zamiast walczyć o utrzymanie siebie na rynku jako dostawcy pożywienia dla głodujących, Ann wolałaby rozdać swój towar biednym w poczuciu, że rozdając coś potrzebującym jest szlachetna, podczas gdy tysiące giną z głodu, bo kilka bułek w ogólnym rozrachunku nic nie zmieniło.

Jakim cudem w trakcie globalnego głodu miałabym się utrzymać na rynku? Na pewno nie windując ceny pod niebiosa. Mówiłam o sytuacji, gdy dysponuję sporym zapasem pożywienia i mam go w nadmiarze. Na pewno bym nie odmówiła, gdyby mi ktoś umierał pod drzwiami, chyba, że bałabym się o utrzymanie rodziny. Ale to ciut inna sytuacja niż "mam w nadmiarze i w sumie nic mi nie ubędzie, jak trochę oddam, ale dopóki nie zapłacisz mi trzydziestokrotnej wartości tej bułki to możesz zdychać sobie na werandzie".

Nie widać różnicy w oddaniu swojej nerki a zamordowaniem kogoś i zabraniu mu jego nerki? Poważne argumenty się skończyły?

Odpowiadałam na Twój argument "co mnie obchodzą inni ludzie, ja jestem najważniejszy", więc pozwól, że inaczej to sformułuję. Gdzie jest granica w takim razie? Będziesz się targował z umierającym o nerkę i odmawiał mu możliwości przeżycia, ale już własnoręcznie go nie zamordujesz? Och, porażasz szlachetnością.

Teraz pytanie ode mnie. Poważne i chciałbym znać odpowiedź:
Dlaczego bezinteresowne dawanie czegoś innym ludziom, jest uznawane za etyczne i szlachetne?

A dlaczego oddanie za kogoś życia jest uznawane za etyczne i szlachetne? Bo poświęcasz pewne dobra i wartości, by podnieść poziom życia drugiej osoby. Oczywiście skrajność w każdą stronę jest czymś szkodliwym - oddanie ostatniego grosza żebrakowi jest przesadą, tak samo jak przesadą jest wyciąganie ostatnich pieniędzy od umierających, bo się ma taki kaprys. Jeśli dysponujesz lekarstwem na czyjąś śmiertelną chorobę, lekarstwem, które i tak Ci nie jest potrzebne i które wraz z Twoją śmiercią przepadnie to nie rozumiem, jakim skurwielem trzeba być, żeby się bawić w ciuciu babkę z umierającym, bo "mam, ale nie dam, chyba że zaoferujesz coś fajnego w zamian".

Dlaczego tych ludzi nie stać na leczenie? Stać ich na opłacanie horrendalnie wysokich składek zdrowotnych w podatkach, a nie stać by ich było na prywatną składkę w tej samej lub niższej wysokości?

Nie tyle ich stać, co nie mają wyboru. Nikt im nie dał możliwości dysponowania tymi pieniędzmi, więc trudno tutaj mówić o tym, że są im zbędne.

co do morderstw. Oczywiście przesadziłaś, ale śmiało możnaby zalegalizować coś w formie pojedynków,w tym wraz ze spisaniem umowy, że ubezpieczenie w pojedynku staje się nieważne itp.

No już prędzej, przynajmniej by się debile samoistnie wybili :p

To nadal jest morderstwo, a nie eutanazja, i po coś mamy kodeks karny. Powtarzam: nie żyjemy na najlepszym z możliwych światów. Pasowałoby w końcu przyjąć to do wiadomości.

Owszem, tylko to działa też w drugą stronę - pasowałoby przyjąć w końcu do świadomości, że nie każdy działałby uczciwie, a organy sprzedawaliby nie tylko troskliwi ojcowie martwiący się o losy swoich chorych dziatek.
Eutanazja może być również dokonana bez zgody zainteresowanej osoby, np. gdy jest w śpiączce i jest to jak najbardziej praktykowane, trudno więc mówić tutaj o morderstwie.

A w jaki sposób to wynika z tego co napisałem? Ja napisałem (co pisałem zresztą też Sajidowi), że po legalizacji handlu organami stanie się ten rynek mniej opłacalny dla mafiozów, więc przypadki pobrania narządów wbrew woli dawcy będą rzadsze.

Zwiększyłby się popyt. Nie dosłownie oczywiście, ludzie nie zaczęliby masowo potrzebować nerek, ale nie oszukujmy się, w tym momencie znikomy procent pacjentów potrzebujących przeszczepu zdobywa organy poprzez czarny rynek. Jeśli by im zapewnić taką możliwość, pojawiłoby się o wiele więcej chętnych.

A skąd pomysł, że tacy będą i nie znajdą się instytucje charytatywne, które ich wspomogą?

Będą na pewno, taka już mentalność ludzi.

No i nie widzę powodu, dla którego dawcy nie mogliby być wynagradzani w jakiś inny sposób. Skoro zakładamy, że pojawiłyby się fundacje charytatywne dla patologii, która nie chce sobie wykupić ubezpieczenia (w co średnio wierzę, mało kto byłby gotów dobrowolnie oddać zarobione przez siebie pieniądze, by utrzymywać leserów), to dlaczego by nie założyć fundacji, która wynagradzałaby dawców. Pieniądze są w kieszeni tych ambitnych zarobkiewiczów tak czy siak, ale nie idą bezpośrednio z portfelów potrzebujących. O tym, kto dostanie organ nadal decydowaliby wyspecjalizowani lekarze, a nikt by potem pacjentom nie bronił wpłacić pieniędzy do funduszu w ramach wdzięczności. Można by też pomyśleć np. nad specjalnymi przywilejami dla dawców narządów, takimi jak np. posiadają dawcy krwi.

Po drugie: Twoje kryterium uwidacznia istotę problemu - jak na dobrą socjalistkę przystało przeraża Cię wizja, że ludzie mogliby kierować swoim życiem i mieć na nie wpływ. Decydować o tym, kto będzie żył a kto umierał (i jak) powinien co najmniej przypadek, albo najlepiej urzędasy. Broń Dagonie, żeby ludzie sami o sobie decydowali.w odpowiednią kwotą.

W jaki sposób mogą o sobie decydować chorzy nie posiadający pieniędzy na organ? To nie jest kwestia decydowania o sobie, tak jak teraz wcale nie decyduje o tym państwo, ale lekarze, którzy stwierdzają, którzy chorzy nadają się do przeszczepu.
Pisałam już, nie odpowiada mi NFZ w takiej formie w jakiej jest teraz. Jeśli miałabym wybrać formę służby zdrowia, która by mi odpowiadała, to tak na poczekaniu - częściowa prywatyzacja, czyli albo dobrowolnie wybierasz ubezpieczyciela albo jest ci on przydzielany z urzędu. Podatki na publiczną służbę zdrowia płacą jedynie ci, którzy nie są ubezpieczeni w żadnej innej instytucji i to z ich pieniędzy ten NFZ jest utrzymywany. Oczywiście czekają na leczenie dłużej i jest ono mniej efektywne, no ale to już kwestia osobistych priorytetów i tego, jaka forma opieki zdrowotnej im odpowiada.

A w czym życie owego stojącego jedną nogą w grobie, jest lepsze od życia mojego hipotetycznie chorego dziecka? Wygląda na to, że jedyną winą mojego hipotetycznie chorego dziecka za którą ma umrzeć jest fakt, że śmiem być gotów zrobić wszystko, żeby je ratować naruszając Twoje nie mające żadnego uzasadnienia aksjomaty. Fajną masz etykę. "Życiem tego umierającego nie można ryzykować, ale życiem tamtego umierającego już tak, bo ja tak mówię."

Ależ to właśnie Ty wartościujesz te dwa życia, stawiając wyżej swoje dziecko. Co jest zrozumiałe z Twojego, subiektywnego punktu widzenia, ale oczywiście ten drugi chory ma na tę sprawę zupełnie inny pogląd. Każdy chce przeżyć za wszelką cenę, ale niekoniecznie trzeba to ludziom umożliwiać, bo naruszają tym chęć życia innych ludzi.

Słyszałaś kiedyś o czymś takim jak dzień wolności podatkowej?

Czyli jesteś za wycofaniem wszystkich podatków? Tak se ne da.

A gdzie ja takowy postawiłem?

Stawiasz cały czas, kreując obraz świata, w którym albo się zgadzam na legalizację handlu organami albo aktywnie wspieram państwową służbę zdrowia.