[Ayla Mustafa]

"Mapy sensu" Jordana Petersona i Niedokończone opowieści Śródziemia i Numenoru J. R. R. Tolkiena.

[Nonkonformista]

"Miasto białych kart" Jose Saramago.

[Nonkonformista]

A teraz "Widnokrąg" Wiesława Myśliwskiego.

[sylogizm goryczy]

Na chwilę obecną kończę czytać „Dom pod wiecznym piórem” Jana Polewki.

[Nonkonformista]

Zen Leo, Tak wymyślono chrześcijaństwo.

[Iselin]

Thomas Erikson "Otoczeni przez wampiry energetyczne".

[sylogizm goryczy]

Richard Dawkins, „Bóg urojony”.

[Dragula]

Richard Dawkins, „Bóg urojony”.

Dla mnie to była jedna z najcięższych książek jakie czytałem i w końcu nie doczytałem. Porównując to z rzeką genów czy samolubnym genem wrażenie jakby to pisały różne osoby.

Właśnie skończyłem czytać "siostry" Moniki Białkowskiej. Książka to zbiór historii 11 zakonnic, które zrezygnowały z życia w klasztorze. Większość po pięciu lub dziesięciu latach, jedna po dwudziestu czterech.

I przyznam, że prostego, antyklerykalnego mnie skusil podtytuł "o nadużyciach w żeńskich zakonach", jednak mój zapał trochę zmalał, gdy już po zakupie zauważyłem, że książka została wydana przez Wydawnictwo Apostolstwa Modlitwy a na okładce są loga Deon.pl i Życie Duchowe. Jednak mógłby to wydać i sam Szatan, bo w podsumowaniu autorka jedzie zakony z góry na dół.

Jeśli chodzi o treść, to przynajmniej w moim odczuciu książka jest po prostu ciekawa, zwłaszcza, jeśli (tak jak ja) nie ma się żadnego pojęcia o tym jak życie w zakonie może wyglądać. Samo to jak te byłe już zakonnice postrzegają boga i wiarę jest dla mnie bardzo egzotyczne (spoiler alert, wszystkie pozostały osobami wierzącymi) a to jak bardzo zakony są odklejone od rzeczywistości, to już był dla mnie kosmos.

Jest jeden większy zgrzyt, choć nie jest to do końca zarzut w kierunku autorki. Gdzieś przed swoim miażdżącym podsumowaniem autorka wspomina o tym, że rozmawiała także z czynnymi zakonnicami oraz innymi duchownymi i jak się domyślam, na tej podstawie wyciąga takie a nie inne wnioski w szerszym kontekście. W treści książki jednak tego brakuje, bo jakby nie bylo mamy do czynienia tylko z 11 przypadkami. Mimo tego, że każda z tych kobiet opisuje także jak wyglądało życie całego zgromadzenia (i w sumie na przestrzeni całej książki widać, że większość motywów się powtarza) to nie ma tu żadnych globalnych informacji, nie jest to reportaż traktujący o ogóle zgromadzeń, ale tez rozumiem, że nie takie jest założenie.

Oprócz tego pare mniejszych zgrzytów, ale w sumie nie warte rozpisywania się. Historie tych kobiet wydają się być trochę zredagowane, pewne nietypowe moim zdaniem zwroty czasem się powtarzają, styl jest bardzo podobny.

[sylogizm goryczy]

Dla mnie to była jedna z najcięższych książek jakie czytałem i w końcu nie doczytałem. Porównując to z rzeką genów czy samolubnym genem wrażenie jakby to pisały różne osoby.

Zgadzam się, dla mnie ta książka też jest ciężka i czyta mi się ją bardzo powoli. Po pierwsze, ze względu na bardzo dużą ilość fachowych informacji, które trzeba pamiętać, bo powracają w dalszych częściach książki. Po drugie, nie za bardzo odpowiada mi forma. A raczej ton, w jakim jest napisana. Nie jestem tzw. wojującym ateistą, który na siłę chce narzucić innym swój światopogląd, próbując usilnie udowodnić im, że są błądzącymi idiotami. A to, mam wrażenie, próbuje zrobić Dawkins, nie unikając przy tym epitetów pod adresem drugiej strony, których poziom jest czasem poniżej poziomu intelektualnego Autora. Co nie zmienia faktu, że merytorycznie wg mnie książka jest znakomita.

[lumberjack]

https://lubimyczytac.pl/ksiazka/201176/c...ieniu-boga

To se czytojta a nie jakieś Dawkinsy srawkinsy.

[bert04]

Richard Dawkins, „Bóg urojony”.

Dla mnie to była jedna z najcięższych książek jakie czytałem i w końcu nie doczytałem. Porównując to z rzeką genów czy samolubnym genem wrażenie jakby to pisały różne osoby.

A ja do tej książki mam pewien zboczony sentyment, gdyż przez nią wszedłem w świat forów religijnych. Bodajże mój pierwszy post na katolik.pl (albo jeden z najpierwszych) był próbą pogadania na temat tej książki z innymi katolikami. I wyobraźcie sobie zdziwienie, że (wtedy) na tamto forum wpuszczali też "nie podzielających tej wiary".

Z tego co pamiętam przeczytałem do końca, ale chyba nie w całości, pewne rozdziały przeskakiwałem. W sumie to było dobre podsumowanie ówczesnego dyskursu na linii ateizm / religia, część z tego nie jest już może całkiem aktualna, ale IMHO książka ma przynajmniej wartość historyczną. Niektórzy nadal powielają pewne treści o "memach religii" czy o "znikomych prawdopodobieństwach".

[Dragula]

Bywałem na katoliku jakoś przez rok przed zamknięciem forum i mam wrażenie, że połowa użytkowników to nie byli katolicy. Mnie szczerze mówiąc zmęczyło u Dawkinsa wracanie do tego, że religia jest źródłem całego zła co kilka zdań. Przynajmniej tak to zapamiętałem. Nie pamiętam już, czy się z tym zgadzałem czy nie (pewnie tak), tego po prostu nie czytało się przyjemnie

[Sofeicz]

Mnie szczerze mówiąc zmęczyło u Dawkinsa wracanie do tego, że religia jest źródłem całego zła co kilka zdań. Przynajmniej tak to zapamiętałem. Nie pamiętam już, czy się z tym zgadzałem czy nie (pewnie tak), tego po prostu nie czytało się przyjemnie

Skoro cały „Bóg Urojony” jest właśnie o tym, dziwne by było, gdyby nie był o tym.
O ile sobie przypominam Dawkins tak tego nie stawia - po prostu uważa PT Religie, jako szkodliwy, niefalsyfikowalny mempleks z epoki przeddarwinowskiej.

[Nonkonformista]

Bywałem na katoliku jakoś przez rok przed zamknięciem forum i mam wrażenie, że połowa użytkowników to nie byli katolicy.  Mnie szczerze mówiąc zmęczyło u Dawkinsa wracanie do tego, że religia jest źródłem całego zła co kilka zdań. Przynajmniej tak to zapamiętałem. Nie pamiętam już, czy się z tym zgadzałem czy nie (pewnie tak), tego po prostu nie czytało się przyjemnie

Bo to trzeba powtarzać. Gdzieś to nam umyka, bo wydaje się nam, że jak mamy do czynienia z religią, to jest ona zawsze dobra. Otóż nie zawsze. Religie abrahamowe są do dupy pewnie w prawie każdym /napiszę ostrożnie/ aspekcie życia człowieka. Lepiej by było więc je WRESZCIE odrzucić albo przyjąć taką, która do dupy nie jest /sikhizm na przykład/. Jeśli już wierzyć w Boga, to w sposób mądry, jak robią to sikhowie, a nie durny jak robią to chrześcijanie, muzułmanie, żydzi.

Największym duractwem chrześcijaństwa jest oparcie wierzeń na mitach biblijnych i ofierze zastępczej z człowieka, z czego jakoś chyba niewielu zdaje sobie z tego sprawę.

[sylogizm goryczy]

Bo to trzeba powtarzać.

Nie wydaje mi się. Dawkins ma już na tyle ugruntowaną opinię, że po jego książki sięgają raczej ludzie z mocno sprecyzowanym światopoglądem ateistycznym. Dlatego drażni mnie ciągłe podkreślanie jego niechęci do osób wierzących, do tego tonem dość kolokwialnym, który mocno kontrastuje z wysublimowanym charakterem dyskursu naukowego. Czasem za bardzo przypomina to moherowe zacietrzewienie niż głos rozsądku.

[zefciu]

Ja sobie pomalutku przerabiam trylogię o magach prochowych McClellana (pierwsza książka to Obietnica Krwi). Fajne, dość brutalne. Ogólnie można ją traktować jako fantastyczną metaforę przemian społecznych związanych z upadkiem starych porządków społecznych i religijnych.

[bert04]

Nie wydaje mi się. Dawkins ma już na tyle ugruntowaną opinię, że po jego książki sięgają raczej ludzie z mocno sprecyzowanym światopoglądem ateistycznym.

Bóg Urojony powstał w roku 2006. Rok po śmierci papieża Polaka, żeby trochę umiejscowić to w czasie i przestrzeni. Już nieco po pierwszych skandalach pedofilskich ale jeszcze grubo przed ujawnieniem ich pełnej skali. Po atakach 9/11 (których powiązania z islamem są może luźne) ale przed powstaniem ISIS. W czasach różnych kompromisów, aborcyjnych i innych, ale przed ustanawianiem stref wolnych od LGTB czy przed paleniem książek, religijnych czy nie-religijnych.

DZISIAJ Dawkins ma ugruntówaną opinię, DZISIAJ po jego książki sięgają już tylko przekonani. Ale nie zapominaj, jak dużo się zmieniło przez te ostatnie 15 lat. Jak bardzo społeczeństwa na całym świecie rozdzieliły się w międzyczasie na "zimne albo gorące".

Dlatego drażni mnie ciągłe podkreślanie jego niechęci do osób wierzących, do tego tonem dość kolokwialnym, który mocno kontrastuje z wysublimowanym charakterem dyskursu naukowego. Czasem za bardzo przypomina to moherowe zacietrzewienie niż głos rozsądku.

Cóż, Dawkins naukowy i Dawkins (anty-)religijny to dwa różne Dawkinsy. Denerwuje mnie to, kiedy próbuje te dwie sfery mieszać, przykładowo podając jakieś prywatne definicje ateizmu / agnostycyzmu oparte o jakieś dziwaczne ustalania prawdopodobieństwa. A ignorując przy tym fakt, że religia jest decyzją, opartą na różne faktory (wychowanie, społeczeństwo, prawdopodobieństwo). Te jego prywatne definicje prowadziły do takich potworków, że Dawkins twierdził (czasem), że jest agnostykiem. No bo na 100% nie może wykluczyć. Albo dawał się sprowokować do jakichś dyskusji o wyższości prawdopodobieństwa istnienia kosmitów nad istnienie Boga / bogów.

Nadal jednak wolę poglądy prezentowane przez Dawkinsa nad poglądy prezentowane przez Hitchensa. Ten pierwszy stara się zobiektywizować "nieobiektywizowalne". Ten drugi przeskakuje ten moment i od razu przechodzi do retoryki. U Dawkinsa swego czasu odnajdywałem błędy faktograficzne, u Hitchensa to były błędy w aksjomatach i podstawowych faktach. Ale wiem, że niektórzy ludkowie wolą tego drugiego, ich prawo.

[Sofeicz]

Mnie zainteresowała u wczesnego Dawkinsa koncepcja Drugiego Replikatora czyli memu, która pojawiła się chyba w „Rzece Genów” a na pewno w „Samolubnym Genie”.
Potem czytałem jeszcze kilka pozycji memetycznych i wydawało mi się, że wyrośnie z tego znacząca dyscyplina naukowa.
Ale coś żarło, żarło i zdechło (chyba że coś przegapiłem).

[Nonkonformista]

Ja teraz czytam 'Koniec wiary' Sama Harrisa.

A cóż o nim sądzicie? Moim zdaniem też ciekawy ateista.

[Fanuel]

Mnie zainteresowała u wczesnego Dawkinsa koncepcja Drugiego Replikatora czyli memu, która pojawiła się chyba w „Rzece Genów” a na pewno w „Samolubnym Genie”.
Potem czytałem jeszcze kilka pozycji memetycznych i wydawało mi się, że wyrośnie z tego znacząca dyscyplina naukowa.
Ale coś żarło, żarło i zdechło (chyba że coś przegapiłem).

Jako, że w magisterce elementy z Dawkinsa wykorzystywałem to mogę śmiało powiedzieć, że aby to to wykorzystywać to trzeba mieć niezłą znajomość procesów biologicznych i dziedziczenia. Poza tym to dziedzina raczej kulturoznawcza i socjologiczna. A tutaj masz typowy bełkot w natarciu moderowany przez wypisy z jakichś politpoprawnych wyrzygów i lewicowych bajdurzeń wciskanych wszędzie gdzie się da. No i ma wady inne niż konieczność znania metodologii. To holistyczne ujęcie problemu i mało kto wpadnie na pomysł jak ugryźć zagadnienie z nim związane tak, aby nie tworzyć monografii zamiast artykułu. Poza tym ma to niewielką wartość interpretacyjną. Opisuje przyczyny i skutki istnienia i powielania memów i wskazuje na konkretne mechanizmy umożliwiające replikację i sukces, ale ni cholery nie opisze czemu indywidualne wybory treści są rozumiane tak a nie siak w konkretnych przypadkach. A takimi właśnie pierdołami zajmuje się gros humanistyki. W temacie o tym jak listy Konopnickiej wskazują niezbicie iż lesbijka była nie wykorzystasz memologii stosowanej, bo i trudne to i efekt raczej nie taki jak zamiary autora...