Cytat:MARTA BAŁAGA: Słyszałam, że twoja fascynacja niemym kinem zaczęła się bardzo wcześnie. Po raz pierwszy odkryłeś je jeszcze jako dziecko, gdy natrafiłeś w telewizji na serię prezentowaną przez samą Lillian Gish.

JAY WEISSBERG: Miałem wtedy chyba 11 lat. Tak się nimi zachwyciłem, że nakłoniłem rodziców, by pozwolili mi przemycić telewizor do sypialni. Nie potrafili zrozumieć, dlaczego w kółko oglądam te stare filmy, ale ja od razu odkryłem w nich coś wyjątkowego. Miały w sobie tyle wizualnego piękna. Towarzyszyła im muzyka, ale i tak skupiałem się przede wszystkim na obrazie. Do dziś powtarzam wszystkim, że dopiero za pośrednictwem niemego kina jesteśmy w stanie docenić to, co nadeszło potem. Te filmy zmuszają cię do uwagi. Nie twierdzę jednak, że wszystkie są doskonałe.

Aki Kaurismäki powiedział kiedyś, że odkąd zaczęto skupiać się na słowach, opowiadane historie utraciły czystość, a kino niewinność. Więc w 1999 roku sam nakręcił sobie niemy film, „Juhę”. Zgadzasz się z tym?

Nie wiem, czy do końca zgadzam się z tą „niewinnością”. Te filmy nigdy nie były niewinne – nawet dzisiaj potrafią wydać się dość skandaliczne. Wszystko, co robił Ernst Lubitsch, opierało się na seksie. Wszystko! W jego filmach zawsze chodziło o ukradkowe spojrzenia, ukryte pragnienia i zaciągnięcie kogoś do łóżka. Jedyne, co się zmieniło, to nasze spojrzenie. To dlatego postrzegamy je dziś jako niegroźną ramotkę.

Jak dziadziusia, który – choć walczył na wojnie i przeżył cztery żony – teraz tylko siedzi spokojnie w kącie i sączy herbatę?
To idealne porównanie [śmiech].

Moja babcia przyszła na świat w 1900 roku. Zmarła, kiedy byłem zaledwie nastolatkiem, ale zdążyłem bardzo dobrze ją poznać. Więc od momentu, gdy ludzie oglądali tylko takie filmy, wcale nie upłynęło aż tyle czasu! Nieme kino jest nam znacznie bliższe, niż mogłoby się wydawać.

Także dlatego, że ówczesne gwiazdy pod wieloma względami bardzo przypominały naszych celebrytów. Weźmy taką Polę Negri – jej wizerunek przetrwał znacznie dłużej niż jej kariera.

całość
http://www.dwutygodnik.com/artykul/7748-bez-przesady.html

Christoff napisał(a): Zapraszam na podsumowanie filmowych lat 1920-1922. Zaskakująco dużo dobrych filmów wówczas wyprodukowano. Zwłaszcza w Niemczech.
http://chronofilmoteka.blogspot.com/2018...-1920.html

Blog ma też już swojego Facebooka, jeżeli ktoś lubi być na bieżąco informowany o aktualizacjach.
https://www.facebook.com/Chronofilmoteka/

A w nawiązaniu do wywiadu zamieszczonego przez Żarłaka, niewinność kina niemego to oczywiście tylko pozory. Fakt, że nie wszystko można było wówczas pokazać wprost (chociaż czasy najsilniejszej cenzury w Hollywood to okres od roku 1934 do lat 50.), jednak nie brakowało twórców dość odważnie pokazujących "nietypowe" postawy obyczajowe. Do takich odważnych można zaliczyć na przykład Chaplina.

Nie mówiąc już o kinie Republiki Weimarskiej będącym niesamowitym połączeniem szaleństwa z perwersją.

Cytat:Muszę sobie zobaczyć chociaż fragmenty tych filmów, bo uzasadnienia nominacji mnie zaintrygowały.
Jakiś czas temu odpaliłem sobie "Młodego Sherlocka Holmesa" Keatona z 1924 r. Bardzo dobry. Buster jest popisowy. Wpisałeś Harolda Lloyda do dzienniczka?

Christoff napisał(a): Dyktator to już film gadany. Oczywiście jest w planach

astiolek napisał(a): Hmm az nie wierzę że ktoś jeszcze ogląda tak stare filmy .. Jak dla mnie takie starocie to bezwartościowa  przeszłość.

Cytat:Jeżeli interesujesz się wczesnym kinem sowieckim, to nie możesz nie wspomnieć o Dżidze Wiertowie i jego "Kino-oko" czy "Człowiek z kamerą".
To jest dopiero szok.
Kiedy swego czasu zobaczyłem je na jakimś niszowym pokazie, długo nie mogłem ochłonąć.
Wszyscy inni mogliby mu buty czyścić.
Mam gdzieś jego wspomnienia - jak zwykle sowiecki system zgnoił geniusza.

Christoff napisał(a): W międzyczasie pojawiło się już podsumowanie lat 1923-1924. Zapraszam: http://chronofilmoteka.blogspot.com/2018...-1923.html

Lloyda oglądałem i opisałem "Jeszcze wyżej!" i "Ach te dziewczęta". A akurat dzisiaj będę oglądał "Niech żyje sport". Wolę go od Keatona. Keaton jest spoko, ale jednak stawia głównie na gagi, a Lloyd ma bardziej rozbudowane fabuły.
Najlepszą komedią do tej pory była Chaplina "Gorączka złota". Sceny z głodującymi poszukiwaczami złota - wieczerza z buta, Chaplin jako kurczak - to mistrzostwo świata.

Cytat:Ostatnio widziałem Park Jurajski z 1925 r. Niezły. Bardziej fantastyczny od Spielbergowego. Co by nie sądzić o nim, to nie wiedzieli tyle na temat genetyki co 70 lat później. : )

Cytat:A przeglądałem sobie niektóre notki na blogu i zainteresowała mnie opowieść o Nibelungach. Włączyłem sobie , ale po obejrzeniu fragmentu stwierdziłem, że to jednak nie dla mnie. No i strasznie długie to jest, choć kostiumy i inscenizacje są ciekawe. Muszę się kiedyś bliżej przyjrzeć kinu niemieckiemu lat 20.

Christoff napisał(a): Chodzi pewnie o Zaginiony świat. Gumowe dinozaury bardzo mi się podobały. Obmyślono z nimi sporo pomysłowych scenek, m.in. brontozaura demolującego Most Westminsterski
Natomiast ten film leży jeżeli chodzi o bohaterów ludzkich, którzy są płytcy, nieciekawi i nie mają zbyt wiele do roboty.

Christoff napisał(a): Dla mnie Nibelungi to wzorowy film o herosach. Wszystko dopracowane w najdrobniejszym szczególe, krew leje się strumieniami, zwroty akcji jak na epos rycerski przystało. Szczególnie ciekawe są kompozycje kadrów. Strasznie podoba mi się cytat jakiegoś krytyka: "Lang creates a mystical geometric universe where the characters play against vast architectural landscapes".

Christoff napisał(a): A nieme kino niemieckie zdecydowanie zasługuje na uwagę. Co film to coś nowego. Moim zdaniem bez Niemców (Lang, Murnau, tworzący w USA Von Stroheim i Lubitsch) nie byłoby współczesnej kinematografii takiej, jaką znamy. Dorzuciłbym do nich jeszcze dwóch Żydów - polsko-francuskiego Epsteina i sowieckiego Eisensteina. Amerykanie w pierwszej połowie lat 20. są daleko w tyle, może z wyjątkiem Johna Forda.

Christoff napisał(a): W swojej wycieczce po historii kina minąłem już rok 1928.

Christoff napisał(a): Żarłak: dopiero teraz zauważyłem, że zadałeś pytanie na blogu. Wybacz. Odpisałem.