Sofeicz napisał(a): Faktycznie Sienkiewicza czytać się współcześnie nie da, bo leci na kilometr smrodem nacjonalistycznym.

towarzyski.pelikan napisał(a): Już się boję, co lewica zaoferuje w zamian za "Quo vadis" i "W pustyni w puszczy". Może "Wielką księgę cipek" i "Małą książkę o kupie"? 

Osiris napisał(a): No nie, dlaczego tak od razu ze skrajności w skrajność? 

Cytat:Jak sobie popatrzymy na lektury szkolne, to widać jednak lekko widoczny patriotyczny motyw przewodni, szczególnie dla starszych roczników. No ale cóż, w końcu jesteśmy narodem wybranym, więc trzeba tę wyjątkowość krzewić. Tylko, że na siłę chyba nie da rady, bo tak się zastanawiam, ilu przebrnęło przez "Quo vadis" od deski do deski? Sam poległem po stu stronach gdyż niestety, czyta się to przyciężkawo a i przesłanie chyba lekko się zdeaktualizowało. Czy jest w ogóle jakieś dzieło Sienkiewicza, które nie jest w spisie lektur? Spokojnie można wyrzucić kilka i zamiast nich dołożyć na przykład: "Jądro Ciemności" (w zasadzie przywrócić), "Lot nad kukułczym gniazdem", "Nowy wspaniały świat" (do podstawowych) czy "Frankensteina", a przede wszystkim "Zabić drozda". Tą ostatnia przydałaby się bardziej, niż wszystkie książki Sienkiewicza razem wzięte.

DziadBorowy napisał(a): Oj tam  -aby zarzucać XIX wiecznemu pisarzowi piszącemu w okresie zaborów "ku pokrzepieniu" serc nadmierny nacjonalizm to trzeba mieć lekkiego pierdolca.

Pearl Jam napisał(a):

Sofeicz napisał(a): Faktycznie Sienkiewicza czytać się współcześnie nie da, bo leci na kilometr smrodem nacjonalistycznym.

To znaczy co? Jest nieprzyjazny wobec Kozaków, Szwedów i Turków?

Czy jakieś inne urojonka bo nie rozumiem?

Cytat:Wielkiej głębi to w tym ni ma

Cytat:bo tak się zastanawiam, ilu przebrnęło przez "Quo vadis" od deski do deski? Sam poległem po stu stronach 

Cytat:nie stworzył wielu ciekawych postaci, wyjątki to Jagienka i Baśka. Poza tym same smętne firany.

Cytat: Skoro nie mają to skąd do kurwy nyndzy mają wiedzieć, że Krzyżacy to Niemcy? 

Cytat:Był naprzód bednarz tutejszy, możny mieszczanin, Niemiec, mający dom w Malborgu, który w końcu rzekł: „Bym mógł waszemu królowi i Królestwu w czym się przysłużyć, nie tylko bym majętność, ale i głowę oddał”. Odprawiłem go myśląc, że Judasz. 

Ale potem przychodzi ksiądz świecki spod Oliwy, prosi o brata i tak powiada: „Prawda-li to, panie, że na naszych pruskich panów wojną nastąpicie? bo wiedzcie, że tu już cały naród, gdy mówi: »Przyjdź Królestwo Twoje«, to o waszym królu myśli”. Było potem o synów dwóch szlachty, co na lennych ziemiach wedle Sztumu siedzą; byli kupcy z Gdańska, byli rzemieślnicy, był, który dzwony w Kwidzyniu leje, była różnych ludzi kupa — i wszyscy gadali to samo.

Tu przerwał pan z Maszkowic, wstał, obaczył, czy za drzwiami nikt nie podsłuchuje, i wróciwszy, kończył przyciszonym nieco głosem:

— Długom ja o wszystko wypytywał. Nienawidzą w całych Prusiech Krzyżaków i księża, i szlachta, i mieszczanie, i kmiecie. I nienawidzi ich nie tylko ten naród, któren naszą alibo pruską mową mówi, ale nawet i Niemcy. Kto musi służyć, służy — ale zaraza każdemu milsza niż Krzyżak. Ot, co jest…

Cytat:Ale jego przynajmniej da się czytać w przeciwieństwie do Orzeszkowej czy Prusa.

Cytat: nienawidził Niemców,

Cytat:Krzeczowski pewny był prawie zwycięstwa, gdyż bajdaki niemieckie otoczone były
ze wszystkich stron kozackimi, chciał jednak zachować dla Chmielnickiego tak znaczny
zastęp niezrównanej i doskonale uzbrojonej piechoty, dlatego wolał z nimi rozpocząć
układy.
Zdawało się przez jakiś czas, że Werner zgadza się na nie, gdyż rozmawiał spokojnie
z Krzeczowskim i słuchał uważnie wszelkich obietnic, jakich mu przeniewierczy pułkownik
nie szczędził. Żołd, z którym Rzeczpospolita była zalegała, miał być natychmiast za
ubiegły czas i za rok jeszcze z góry wypłacony. Po roku knechtowie mogli się udać,
gdzie by chcieli, choćby nawet do obozu koronnego.
Werner niby namyślał się, ale tymczasem wydał cicho rozkazy, by bajdaki przysunąć
do siebie tak, aby utworzyły jedno zwarte koło. Na okręgu tego koła stanął mur piechurów,
ludzi rosłych i silnych, przybranych w żółte kolety¹¹¹⁶ i takiejże barwy kapelusze,
w zupełnym szyku bojowym, z lewą nogą wysuniętą naprzód do strzału i z muszkietami
przy prawym boku.
Werner z obnażoną szpadą w ręku stał w pierwszym szeregu i namyślał się długo.
Na koniec podniósł głowę.
— Herr hauptmann! — rzekł — zgadzamy się!
— Nie stracicie na nowej służbie! — zawołał z radością Krzeczowski. 
— Ale pod warunkiem… 
— Zgadzam się z góry.
— Jeśli tak, to i dobrze. Nasza służba u Rzeczypospolitej kończy się w czerwcu. Od
czerwca pójdziemy do was.
Przekleństwo wyrwało się z ust Krzeczowskiego, powstrzymał jednak wybuch.
— Czy kpisz, mości lejtnancie? — spytał.
— Nie! — odparł z flegmą Werner. — Nasza cześć żołnierska każe nam układu
dotrzymać. Służba kończy się w czerwcu. Służymy za pieniądze, ale nie jesteśmy zdrajcami.
Inaczej nikt by nas nie najmował, a i wy sami nie ufalibyście nam, bo kto by wam ręczył,
że w pierwsze? bitwie nie przejdziem znowu do hetmanów?
[...]
 Bajdaki kozackie otoczyły ciaśniejszym pierścieniem
Niemców, którzy zachowywali chłodną postawę, jaką tylko stary i bardzo wyćwiczony
żołnierz zdoła zachować wobec niebezpieczeństwa. Na groźby i obelgi wybuchające co
chwila z kozackich bajdaków odpowiadali pogardliwym milczeniem. Był to prawdziwie
imponujący widok tego spokoju wśród coraz silniejszych wybuchów wściekłości ze strony
mołojców, którzy potrząsając groźnie spisami i piszczelami, zgrzytając zębem
i klnąc oczekiwali niecierpliwie hasła do boju.
[...]
— Feuer! — skomenderował spokojnym, flegmatycznym głosem.
Huknęło! Plusk ciał wpadających do wody, okrzyki wściekłości i gorączkowa strzelanina
odpowiadały na głos niemieckich muszkietów. Armaty zatoczone na brzeg ozwały
się basem i poczęły ziać kule na niemieckie bajdaki. Dymy przesłoniły łachę zupełnie —
i tylko wśród krzyków, huku, poświstu strzał tatarskich, grzechotania „piszczeli” i samopałów
regularne salwy muszkietów zwiastowały, że Niemcy bronią się ciągle

Cytat: Ukraińców 

Cytat:Był to bowiem pan nadzwyczaj
tkliwego serca i dla żołnierzów ojciec prawdziwy. Dyscypliny przestrzegał żelaznej, ale
pod względem hojności, łaskawego traktowania ludzi i opieki, jaką otaczał nie tylko ich
samych, ale ich dzieci i żony, nikt się z nim nie mógł porównać. Dla buntów straszny
i niemiłosierny, był jednak prawdziwym dobrodziejem nie tylko szlachty, ale i całego
swego ludu. Gdy w czterdziestym szóstym roku szarańcza zniszczyła plony, to czynszownikom
za cały rok czynsz odpuścił, poddanym kazał wydawać zboże ze spichlerzów, a po
pożarze w Chorolu wszystkich mieszczan przez dwa miesiące swoim kosztem żywił.
Dzierżawcy i podstarościowie w ekonomiach drżeli, by do uszu księcia wieść o jakowych
nadużyciach lub krzywdach ludowi czynionych nie doszła. Sierotom taka była opieka
zapewniona, że przezywano je na Zadnieprzu „książęcymi detynami”.


Wszelako oblicze to na pierwszy rzut oka zdradzało nadzwyczajnego człowieka.
Malowała się w nim żelazna, nieugięta wola i majestat, przed którym każdy mimo woli
musiał uchylić głowy. Widać było, że ten człowiek zna swoją potęgę i wielkość — i gdyby
mu jutro włożyć koronę na głowę, nie czułby się ani zdziwionym, ani przygniecionym
jej ciężarem. Oczy miał duże, spokojne, prawie słodkie, jednakże gromy zdawały się być
w nich uśpione, i czułeś, że biada temu, kto by je rozbudził. Nikt też znieść nie mógł
spokojnego blasku tego spojrzenia i widywano posłów, wytrawnych dworaków, którzy
stanąwszy przed Jeremim mieszali się i nie umieli zacząć dyskursu.

Cytat:Jedno trzeba HS przyznać - "Quo vadis" jako jedyne polskie dzieło literackie (no może poza "Solaris" Lema) weszło do światowego mainstreamu i doczekało się wypasionej hollywoodzkiej ekranizacji.

towarzyski.pelikan napisał(a): Właśnie o to chodzi, ze w XXI wieku coraz mniej Polski jest w Polsce,

pilaster napisał(a): Wiadomo, od czytania to tylko głowa boli.