[Roan Shiran]

skala była taka, że lump był lumpem na swoją lumpią małą skalę, a profesor był zbirem systemowym, czyli skala była większa i pewnie by mu się udało, gdyby go ktoś nie powstrzymał

Profesor był doprawdy zbirem systemowym. Bo nie lubił muzyki.
No i - co by się udało? Pisz jaśniej...

a miłość do muzyki to przenośnia, jakbyś nie zauważył, w filmie i w opowiadaniu była przenośnią, nie w mojej wypowiedzi

Jakbyś nie zauważył - dlatego zastąpiłem ją miłością do klocków lego (czy tam potraw wieprzowych, czy cokolwiek innego..).
No i jaki jest skutek oraz cel tego, że w Twojej wypowiedzi nie była przenośnią?

Edit: facet, nie będę co chwilę zmieniał własnej wypowiedzi, bo postanowiłeś edytować własnego posta. Pisz raz, a porządnie.

[LumpenWolf]

obawiam się, że faktycznie film dla niektórych był za trudny, sorki, jestem tylko lumpem

[Roan Shiran]

obawiam się, że faktycznie film dla niektórych był za trudny, sorki, jestem tylko lumpem

Fajnie...

[LumpenWolf]

nazywał się Ewen Cameron, to ten profesor, poszukaj sobie informacji o nim

[Wilk]

https://www.youtube.com/watch?v=C4nNDcHXEDc

Secuestrados. Nie wiem czy film się kwalifikuje jako ambitny, jednak otwiera oczy na kilka rzeczy. Panika jako reakcja na ekstremalną sytuację i brak opanowania wynikające z przewidywalnego, pozornie niczym nie zagrożonego życia, plus nieumiejętność do posługiwania się bronią (palną) czyni z nas ofiary doskonałe. Tak doskonałe, że stajemy się swoimi własnymi wrogami.

[cobras]

Do 17.03 w warszawskiej Zachęcie można oglądać wystawę poświęconą jednemu z najwybitniejszych polskich animatorów - Julianowi Antoniszowi. Polecam szczególnie jego film "Jak działa jamniczek", wykonany techniką noncamera:



Lektorka mnie po prostu powala, do tego jeszcze ten akcent z kresów wschodnich.

[Spectacle]

Nie jestem pewien, czy "Drogówka" może być uznana za film ambitny, prawdopodobnie nie , ale to i tak jeden z tych obrazów, które w ostatnich dniach zrobił na mnie największe wrażenie. Więc pod tym względem powinien się tutaj kwalifikować

[Inky]

Niedawno miała miejsce krótka dyskusja o himalaizmie.

Touching the void jest paradokumentem z roku 2003 opowiadającym historie dwóch alpinistów (Simona Yatesa, Joe Simpsona), którzy wybrali się do Peru by wejść na niebezpieczną Siula Grande. Podczas zejścia dochodzi do wypadku Simpsona a akcja skupia się na jego fizycznej mordędze, próbie wyjścia z beznadziejnej sytuacji jak i na trudnych, niekoniecznie etycznych decyzjach, które każdy z partnerów rozważa i podejmuje by dostać się do podnóża góry.

Historii towarzyszą piękne zdjęcia i efekty dźwiękowe (prawdziwie przeszywający wiatr) pozwalające lepiej poznać (wysoko)górski świat.

[Łoś]

Niedawno miała miejsce krótka dyskusja o himalaizmie.

Touching the void jest paradokumentem z roku 2003 opowiadającym historie dwóch alpinistów (Simona Yatesa, Joe Simpsona), którzy wybrali się do Peru by wejść na niebezpieczną Siula Grande. Podczas zejścia dochodzi do wypadku Simpsona a akcja skupia się na jego fizycznej mordędze, próbie wyjścia z beznadziejnej sytuacji jak i na trudnych, niekoniecznie etycznych decyzjach, które każdy z partnerów rozważa i podejmuje by dostać się do podnóża góry.

Historii towarzyszą piękne zdjęcia i efekty dźwiękowe (prawdziwie przeszywający wiatr) pozwalające lepiej poznać (wysoko)górski świat.

Świetny film, poruszająca historia, wspaniale oddany klimat. Również polecam

[Baptiste]

"Bez mojej zgody"
http://www.filmweb.pl/film/Bez+mojej+zgody-2009-463328

Dramat obyczajowy

Nie mam wątpliwości, że ten film powinien znaleźć się w miejscu o takiej nazwie tematu.
Film można odebrać różnie-jako piękny, wzruszający, straszny, smutny.
Wywołuje przemyślenia i uważam, że jest napewno warty obejrzenia.
Rzadko tak dobrze wypowiadam się o nowych produkcjach filmowych.

[Hans Żydenstein]

Uwaga post zawiera pewne spoilery filmu Życie Pi
Odnośnie filmu Życie Pi wybuchł pewien spór : Jedni uważają, że historia A jest prawdziwa, drudzy że historia B jest prawdziwa.

Obejrzałem ten film(urywkami) . Film opiera się na starej i znanej konwencji filmu/książki(użytej także np. w K-Pax), która polega na przedstawieniu dwóch wersji wydarzeń, z której to widz/czytelnik ma sobie wybrać, która dla niego jest prawdziwa. To jaką człowiek wybierze wersje mówi nam coś o nim. Ja nic nie wybieram, bo żadna nie jest "prawdziwa" ani żadna mi się bardziej nie podoba. Ale już np. w K-Pax wybrałem, bo historia z Protem jako kosmitą mi o wiele bardziej przypadła do gustu. Nie była "prawdziwsza", po prostu dla mnie ciekawsza.


Jedni mówią :

"Prawda jest okrutna, bo nawet w najbardziej cywilizowanym człowieku budzi się zwierzę, gdy musi walczyć o życie."
- To jest ich "prawda". Ja bym nikogo nie zjadł, nawet gdybym umierał z głodu.

Mówią także:

"To jest historia, w którą chcemy wierzyć(historia, że to zwierzęta się mordowały, a nie ludzie - dopomina WG). To jest jedyna możliwa wersja
wydarzeń, która chroni Pi przed znienawidzeniem samego siebie."
Jak widzimy ten typ ludzi woli wierzyć w tę historię z mordującymi się ludźmi i w to, że nawet najbardziej cywilizowani ludzie są jak zwierzęta, gdy "muszą" walczyć o życie.


Także jedna grupa ludzi wybiera tę "straszniejszą" wersję", a druga wybiera tę "lżejszą".

Zauważmy, że ta "straszniejsza" wersja jest skrajnością tak samo jak wersja ze zwierzętami. Autor daje ludziom do wyboru dwie skrajne wersje : 1.Ludzie nie mogli zrobić sobie czegoś takiego(mordować się, żeby przetrwać), więc to musiały być zwierzęta. 2. Ludzie są jak zwierzęta, więc sobie to zrobili, a Pi sobie wymyślił historię ze zwierzętami, żeby jakoś ukoić ból.


Pierwsza wersja jest dla mnie zbyt naiwna, a druga zbyt lewacka. Więc nie utożsamiam się z żadną wersją.



Zresztą jeszcze taka małą dygresja na koniec. Jakby porównać K-Pax z życiem Pi, to życie Pi jest niczym Avatar wobec Pocahontas. Kto oglądał K-Pax ten wie, że Kevin Spacey też miał niezwykle traumatyczne przeżycie i wszystko rozgrywało się wokół tego, że jedni myśleli, że przez tą traumę sobie wytworzył osobowość kosmity. Drudzy z kolei wierzyli, że jest kosmitą.

[NotInPortland]

Uwaga post zawiera pewne spoilery

Ja nic nie wybieram, bo żadna nie jest "prawdziwa" ani żadna mi się bardziej nie podoba.

Ja stwierdzam, że film bardziej by mi się podobał gdyby wyrzucić te początkowe nudne fragmenty dotyczące religii, a historia B nie została opowiedziana przez samego Pi tylko wyszła na jaw dopiero przez zderzenie z przedstawionymi faktami przez ludzi wyjaśniających katastrofę statku (przybyłych do szpitala), szokując tym samym widzów i samego Pi, który stopniowo zacząłby sobie przypominać co tak na prawdę się wydarzyło, a co jego umysł wcześniej wyparł.

[Hans Żydenstein]

Uwaga post zawiera pewne spoilery


Ja stwierdzam, że film bardziej by mi się podobał gdyby wyrzucić te początkowe nudne fragmenty dotyczące religii

Przewinąłem to

a historia B nie została opowiedziana przez samego Pi tylko wyszła na jaw dopiero przez zderzenie z przedstawionymi faktami przez ludzi wyjaśniających katastrofę statku (przybyłych do szpitala), szokując tym samym widzów i samego Pi, który stopniowo zacząłby sobie przypominać co tak na prawdę się wydarzyło, a co jego umysł wcześniej wyparł.

Wtedy film nie pozostawiłby wyboru i straciłby swoją formę.

[NotInPortland]

Wtedy film nie pozostawiłby wyboru i straciłby swoją formę.

Wówczas film miałby formę zamkniętą (główny wątek wyjaśniony i niepozostawiający pola do spekulacji), jak w np. "Podziemny Krąg", "Vanilla Sky" czy "Szósty zmysł".

[Hans Żydenstein]

Wówczas film miałby formę zamkniętą (główny wątek wyjaśniony i niepozostawiający pola do spekulacji), jak w np. "Podziemny Krąg", "Vanilla Sky" czy "Szósty zmysł".

Tak by było. Ale reżyser filmu zdecydował, że będzie wierny książce i zostawi formę otwartą. A książka Życie PI wyszła w tym samym roku, co K-Pax pojawił się w kinach. Mam takie podejrzenie, że autor Życia Pi wziął schemat z K-Paxu i zmienił tylko tło. Dodatkowo dodał jakieś pierdolenie o Bogu, żeby lepiej się sprzedało :lol2:

[Hans Żydenstein]

Ja w Solaris Lema prawie nie dostrzegłem wątku romantycznego.
To było podłoże dla dużo głębszych rzeczy.

Identyczne wrażenie odniosłem po obejrzeniu filmu Soderbergha, a książki nigdy nie czytałem, lecz zachęcony filmem na pewno po nią sięgnę.

[Wilk]

Polecam film Sinister. Film grozy z zajebistą atmosferą. Dawno nie widziałem czegoś tak ponurego. Połowę atmosfery w filmie buduje niesamowita muzyka: posepna, wręcz żałobna. Poszukałem OST i okazało się że w filmie wykorzystano utwory takich zespołów jak ulver, aghast, Sunn O))) i podobnych.

Próbka muzyczna
https://www.youtube.com/watch?v=7kzns2CRyco

https://www.youtube.com/watch?v=cE8bE447spw

Przy czymś takim można sobie spierdolić wieczór

[Łoś]

TT Closer to the edge

[NotInPortland]

A książka Życie PI

Mnie szczerze mówiąc, gdy oglądam film, to żadna książka nie interesuje. Film ma mi się podobać sam w sobie

Do sporej wady tego filmu zaliczam brak Freidy Pinto.

[Marcin_77]

Do 17.03 w warszawskiej Zachęcie można oglądać wystawę poświęconą jednemu z najwybitniejszych polskich animatorów - Julianowi Antoniszowi. Polecam szczególnie jego film "Jak działa jamniczek", wykonany techniką noncamera:



Lektorka mnie po prostu powala, do tego jeszcze ten akcent z kresów wschodnich.

Oj ten filmik to jest normalnie odjazd.
Jak go pierwszy raz widziałem na TVP Kultura bodajże, to mi szczęka opadła. Totalna abstrakcja, dadaizm i piorun wie co jeszcze.