[xeno]

Wypada w końcu naświetlić sylwetkę dowódcy SS Wallonien, bez mitów i legend.

Kim był Leon Degrelle i co skłoniło go do walki po stronie okupantów jego kraju ?

Leon Degrelle urodził się w 1906 r. w Bouillon w małym miasteczku niedaleko granicy francuskiej. Po ukończeniu szkoły jezuickiej w Namur Degrelle studiował na uniwersytecie w Louvain, od 1925 r. przerwał studia po kilku latach, aby pracować dla katolickiego wydawnictwa. W roku 1931 został jego dyrektorem. Za rządów Degrelle'a rynek został zalany powodzią pism katolickich. On sam wydawał dwa czasopisma: Rex oraz Vlan, w których analizował scenę polityczną belgijskich polityków. Wkrótce jego opinie publikowane w pismach spowodowały niepokój u hierarchii katolickiej.

Degrelle nieustannie podkreślał przygnębiający kontrast między życiem we współczesnej Belgii a politycznym kulturalnym rozkwitem w poprzednich wiekach. Degrelle stwierdził, że Belgia stała się zaułkiem Europy, zastawem w międzynarodowych finansach i polityce równoważenia sił. Degrelle’owi nie podobały się cechy polityków belgijskich - korupcja i oportunizm. Degrelle ostro krytykował polityków partyjnych i klasy panujące, które obwiniał o brak litości. W 1935 r. Leon Degrelle nawołując o odnowę narodową założył ruch Reksistów. Jego cierpliwość doprowadziła do niebywałego sukcesu, grupa w wyborach narodowych w 1936 r. uzyskała duże poparcie. Nowa partia uzyskała 270 000 głosów, 11,5% całości, a z jej łona wybrano 12 senatorów i 21 deputowanych. W konfrontacji z wyznaniem Reksistów większe partie zwarły swe szyki. W wyniku ich porozumienia wykluczono deputowanych Reksistów z ważnych komisji parlamentarnych. Kontrolowane media skierowały przeciwko Reksistom i Degrelle'owi huraganowy ogień krytyki. W marcu 1937 r. Degrelle zdecydował ubiegać o dodatkowe wybory w Brukseli, które przybrały charakter plebiscytu. Belgijscy decydenci poruszyli niebo i ziemię, aby zapobiec kandydaturze Degrelle'a. Premier Paul Van Zeeland stawił Degrelle'owi opór poparty przez wszystkie trzy partie. Katolicki prymas przeklną Leona Degrelle’a i Reksizm. Drukowano artykuły i reportaże przeciwko Reksistom. Wynikiem był nieunikniony koniec. Rozczarowany Degrelle coraz częściej odwracał swe myśli od małej Belgii do wizji odrodzenia Burgundii rozciągającej się od Fryzji do Renu, której osią była by Walonia.

Początek II Wojny Światowej zmusił belgijskich decydentów do wyboru miedzy starym a nowym porządkiem. Poprzez przyłączenie się do francusko-angielskiego wysiłku, aby stłumić powrót Europy do życia, na którego czele stali Adolf Hitler i Benetto Mussolini, belgijscy politycy narazili kraj na inwazję w 1940 roku.

Niemcy przeszli przez Belgię, po 18 dniach beznadziejnej walki armia belgijska skapitulowała. W międzyczasie politycy belgijscy skrzętnie przywłaszczyli sobie złoto i matryce do druku banknotów i przez kanał uciekli do Anglii. Tam ponownie utworzyli belgijski „prawomocny” rząd i skracali sobie czas wygnania w luksusie.

Zanim Niemcy przekroczyli granicę belgijską, Degrelle został zatrzymany w swoim do*mu przez władze belgijskie, a następnie osadzony w belgijskich i francuskich więzieniach, gdzie przeżywał brutalną odyseję. W okresie niewoli Degrelle stracił 15 kg, wybito mu kilka zębów i ogłuchł na jedno ucho w wyniku szczególnej brutalności pobicia w jego celi w Caen W końcu dzięki niemieckiej interwencji Degrelle spisany na straty przez rodzinę i popl*eczników został zwolniony z FRANCUSKIEGO OBOZU KONCENTRACYJNEGO W VERNET DOWODZONEGO PRZEZ ŻYDA NAZWISKIEM BERNHE1M. Degrelle uważał, że jedyną nadzieją zrealizowania jego marzeń o Wielkiej Burgundii jest dobra wola Adolfa Hitlera. Waloński lider był przekonany, że znał sposób na zdobycie sobie sympatii u dawne*go towarzysza broni: na polu bitwy, walczącego ramię w ramię z Niemcami przeciwko ws*pólnemu wrogowi. Tak więc, gdy Niemcy wypowiedziały wojnę ZSRR 22 lipca 1941 r. De*grelle był gotów. W ciągu dwóch miesięcy zebrał 1000 walońskich ochotników, aby przyłą*czyć się do krucjaty przeciw bolszewizmowi. 8 sierpnia 1941 r. walońscy ochotnicy przyłą*czyli się do Niemców. Gdy maszerowali przez ulicę Brukseli po drodze na dworzec byli en*tuzjastycznie żegnam przez innych Reksistów. Ich entuzjazm był spotęgowany obecnością Degrelle’a w ich szeregach. W listopadzie 1941 r. Degrelle znalazł się niedaleko Karabinowskiej, między Dniepropietrowskiem a Zagłębiem Donieckim. Pierwszą akcją Legionu Walońskiego była potyczka z nieregularną partyzantką. Mimo to Walończycy zebrali obfite żni*wo. Krótko później po przybyciu do Rosji nastąpiła konfrontacja Belgów z wrogiem jeszcze okrutniejszym niż czerwoni partyzanci. Rosyjska zima osiągnęła temperatury nie notowane od półtora wieku, w strefie działań Legionu Walońskiego temp. spadła do ok. -40 stopni, a śnieżne zaspy sięgały dwóch metrów. W lutym 1942 r. Walończycy mieli szansę pokazać swój zapał w ciężkiej bitwie. Armia Czerwona przystąpiła do próby wykorzystania faktu, że pewne odcinki frontu niemieckiego były nadmiernie rozciągnięte i łatwo dostępne. Legion Waloński był w największym ogniu bitwy, której szczególnym momentem były walki o wieś Róża Luksemburg i bohaterska obrona miejscowości Gromowaja Balku. W lutowych walka*ch Walończycy ponieśli szczególne straty. Do marca zaledwie dwóch z pośród dwudziestu dwóch oficerów było zdolnych do walki, a siły Legionu zostały zredukowane do 1/3. 19 sier*pnia w miejscowości Praskaja Degrelle poprowadził atak na wzgórzu najeżonym Rosjanami. Na szczycie spotkał się twarzą w twarz z ich dowódcą. Obaj strzelali równocześnie. Komunista padł martwy u stóp Degrelle’a; Legion kontynuował walkę. Wyróżniająca się walka Legionu przyciągnęła uwagę oficerów elit WAFFEN SS. Po długich negocjacjach Degrelle’a z dowódcą SS Heinrichem Himmlerem Legion Waloński został włączony do Waffen SS, spodobało się to żołnierzom. W listopadzie 1943 r. Po wcześniejszych przeszkoleniach w obozach SS Legion został zreorganizowany jako V SS Stormbrigade Walonia; na całym świe*cie nie było groźniejszego oddziału piechoty. W 1944 r. Degrelle został wezwany do kwatery głównej Adolfa Hitlera w Prusach Wschodnich. Hitler włożył w dłoń Degrelle’a Krzyż Żelazny I Klasy i ochrypłym głosem powiedział „Gdybym miał syna to chciałbym żeby był taki jak pan.”

[img] http://axis101.bizland.com/WallonieShield.jpg[/img]

Po wojnie Leon Degrelle został skazany na karę śmierci przez belgijski rząd, który, oskarżył go o zdradę i opór wobec państwa. Degrelle’owi jednak udało się uciec w maju 1945 r. do Hiszpanii gdzie znalazł azyl polityczny w reżimie Franco. Przez długi czas ukrywał się unikając ekstradycji. Z biegiem lat Leon Degrelle ponownie nabrał pewności siebie stając się żyjącym symbolem neonazistowskich ruchów w Europie. Jego tonąca w światłach willa w Andaluzji stawała się rodzajem muzeum SS jak i ostatnim rycerskim zakonem Europy. W posiadłości Degrełle’a odbywały się liczne wiece i spotkania dla tych którzy pozostali - jak on sam - do końca wierni Führer’owi. Zdarzały się również wystąpienia publiczne, zloty nowopowstałych organizacji narodowo socjalistycznych. W Madrycie 23 listopada 1992 r. odbył się zlot podczas którego Skinheadzi - członkowie belgijskiego „L'Assaut" (Szturm) i ich szef Herve Van Laethem salutowali narodowo-socjalistycznie generałowi SS Leonowi Degrelle. Degrelle przyjmował również dziennikarzy; zapytany przez jednego z nich czy jest coś z czasów wojny czego żałuje. Degrelle zamyślił się chwilę i odpowiedział: „Tylko tego, że przegraliśmy !”

W 1994 roku Degrelle umarł na zawał serca w klinice w okolicach Mulagi. Na kilka dni przed śmiercią uczestniczył jeszcze w Konferencji na temat „nadziei powrotu do potęgi Europy Karola Wielkiego i do Cesarstwa Rzymskiego.”