[zielony]

W żadnej normalnej rodzinie nie funkcjonuje komunizm.

W mojej funkcjonuje. Ja nie rywalizuję z żoną, ani ona ze mną. :lol2:

Czyli dajesz bez ograniczeń cukierki dzieciom

Prawie w ogóle nie daję. Ale one wiedzą dlaczego. Nie ma więc popytu.

W efekcie końcowym i tak podejmuje decyzje jedna lub dwie osoby, kierując się przeważnie dobrem społeczności lub własnym mniemaniem o potrzebach innych a nie biorąc pod uwagę "potrzeby każdego członka".

Błąd logiczny. To "dobro społeczności lub jednostki" to właśnie "potrzeba każdego członka". Dorosły musi dokonać wyboru za dziecko, bo ma większe doświadczenie i jest za nie odpowiedzialny. Dziecko rewanżuje się zaufaniem do rodzica.

Czekamy już 100 tys. lat i nic się nie zmieniło. Natura ludzka ma wbudowaną rywalizację

Natura ludzka się zmienia. Każdy z nas - forumowiczów ma inną naturę. Niedawno czytałem, że odkryto pierwszego w świecie pająka - jarosza. Kto wie, może to jest przyszłość pająków?

Jedyna metoda to fizyczna eliminacja "wrogów ustroju" i dlatego wszystkie eksperymenty na dużą skalę kończą się tak jak się kończą.

Ja nie piszę o żadnym "ustroju". Postrzeganie komunizmu przez pryzmat "tak zwanego komunizmu", czyli zbrodniczego systemu opartego na ucisku, to błąd.

Komunizm może działać tylko w małych, izolowanych społecznościach, w których młodzi ludzie są poddawani indoktrynacji i izolacji od inaczej myślących.

Mówiąc dziecku, że ma bratu pomagać i się z nim dzielić, a nie podstawiać mu nogę i rywalizować o banana, poddaję je takiej właśnie "indoktrynacji". Niestety izolacja od otoczenia nie jest możliwa...
Ja przecież nie jestem naiwny i wiem, że takiego wyidealizowanego stanu społeczeństwa nie zobaczę na własne oczy, ale czyż nie jest przyjemnie pomarzyć?