[Fizyk]

Wyjaśnię raz jeszcze bardzo precyzyjnie :
...

Mieszasz dwie różne rzeczy.

1. Statki wracające z orbity i wchodzące w atmosferę faktycznie doświadczają bardzo wysokich temperatur, nie mających jednak nic wspólnego z temperaturą termosfery. Nie ma kompletnie znaczenia, jaką temperaturę ma powietrze, w które wlatujesz z prędkością 20 razy większą od prędkości dźwięku - tak czy siak potężnie je przed sobą skompresujesz i rozgrzejesz. To, co ma znaczenie, to jego gęstość. Powyżej ok. 100 km wysokości powietrza już praktycznie nie ma, tak że nawet lecąc 20 razy szybciej niż dźwięk nie masz już czego rozgrzewać. Możesz więc spokojnie latać sobie dowolnie szybko i nie przejmować się niczym, opór powietrza w zasadzie nie istnieje (choć wciąż troszkę go jest - dlatego nawet ISS krążące na wysokości ok. 400 km musi co jakiś czas uruchamiać silniki i podnosić swoją orbitę - resztki powietrza wciąż ją delikatnie hamują).

2. Tak jak pisałem wyżej - powyżej 100 km powietrza praktycznie nie ma i nieważne czy lecisz 20 razy szybciej niż dźwięk czy nie, praktycznie nie jesteś w stanie się od niego rozgrzać. Im niżej, tym powietrze gęstsze i tym bardziej zauważalny jego wpływ. Tym niemniej obiekty raczej nie spalają się powyżej 100 km, a poniżej 100 km masz już tylko meteory i statki wracające na Ziemię - i zarówno jedne, jak i drugie rozgrzewają się od tego samego, czyli od kompresji powietrza na swojej drodze. Meteory poruszają się szybciej, więc wpływ powietrza zaczyna być zauważalny wyżej, ale to już są różnice może 10-20 km wysokości.

3. Tak by było, gdyby ISS krążyła poniżej 100 km - ale nie krąży, właśnie dlatego, że zamiast utrzymać się na orbicie, szybko by się spaliła. Krąży na wysokości 400 km właśnie po to, żeby nawet efekt kompresji powietrza nie mógł jej zauważalnie rozgrzać - tam już zwyczajnie prawie nie ma czego kompresować.

4. Powietrze przed kompresją może być zimne, ale tak jak pisałem w punkcie 1 - to nie ma znaczenia. Meteor sobie spokojnie rozgrzeje to powietrze, kompresując je przed sobą, a jeśli jego gęstość jest wystarczająco duża (czyli leci poniżej tych ok. 100 km nad Ziemią), zacznie zauważalnie rozgrzewać też sam meteor, doprowadzając do jego rozpadu na wysokości kilkudziesięciu km (gdzie powietrza jest o wiele więcej, niż na wysokości 100 czy 400 km).

Co do wchodzenia w atmosferę pod odpowiednim kątem - tak, jest to ważne. Zauważ skalę - na wysokości powyżej 100 km nie ma co się przejmować powietrzem. Poniżej 40 km nic, co porusza się 20 razy szybciej niż dźwięk nie przetrwa, jest już tam za dużo powietrza. ISS i statki kosmiczne latające do niej krążą na wysokości 400 km. To jest 300 km różnicy wysokości, gdzie powietrze nie ma wpływu na Twój ruch i 60 km między "nieważne" a "umierasz". Gdyby statek wracający z orbity poleciał pionowo w dół, ze swoją prędkością ok. 8 km/s przeleciałby z obszaru bez powietrza do miejsca, gdzie by się rozpadł, w jakieś 8 sekund. NIC nie miałoby szansy przetrwać próby odpowiednio gwałtownego hamowania.

W rzeczywistości statki wchodzą w atmosferę tak, że od momentu przekroczenia tych ok. 100 km do 40 km wysokości przelatują w poziomie kilka tys. km - wszystko po to, aby mieć odpowiednio dużo czasu na wytracenie prędkości. To wytracanie prędkości odbywa się właśnie dzięki powietrzu, które statek kompresuje przed sobą - takie powietrze, oprócz tego że rozgrzewa się do jakichś 2000 stopni (co sprawia, że konieczne stają się osłony termiczne), stawia ogromny opór i mocno hamuje statek. Cały problem w tym, żeby znaleźć bilans między lotem na tyle płaskim, żeby za szybko nie znaleźć się w gęstej atmosferze, a na tyle skierowanym w dół, żeby nie odbić się od atmosfery i nie polecieć z powrotem w górę (co skończyłoby się ponownym spadaniem w atmosferę, ale już pod zbyt ostrym kątem).