[cobras]

Słaby i nudny serial, to i słaby i nudny flejm, co zrobisz

Smiem twierdzić, że popadasz w pułapkę "prawdziwych nerdów", gdyż nie utożsamiasz się z tymi pokazanymi w tamtym serialu. Uważając, widocznie, że tylko te dwa inne przedstawiają tych prawdziwych. A przynajmniej - prawdziwszych, bliższych Tobie. W IT-C czy w SV czułeś jakąś identyfikację z bohaterami, w TBBT - wprost przeciwnie.

Ja być może nie wypełniam wszystkich stereotypów nerda (w końcu nie obsługuję serwerów i nie pracuję w jakimś IT-supporcie), jednakże miałem, całkiem subiektywnie, wystarczająco wiele momentów identyfikacji z co niektórymi bohaterami. Jeżeli się śmiałem, to wystarczająco często z siebie.

Tu nie chodzi o utożsamianie się, tylko o sposób ich przedstawiania. TBBT idzie po linii najmniejszego oporu i tworzy takie potworki, którym wiele można wybaczyć "bo to nerdy" i które nie mają wiele wspólnego z rzeczywistością, a sama satyra jest dość płytka. W SV satyra skupia się raczej na całym środowisku IT, ładnie to widać chociażby tutaj:

Waćpan mówi za siebie. Podsunąłem serial jednemu znajomemu, na "skali nerdowskiej" o dwa levele ponad mną. Nie znał przedtem.

Nerd nie znający TBBT? Does not compute.

Być może to Ty nie jesteś "prawdziwym nerdem", żeby reprezentować swoją opinię jako "ich"? Nie wiem, jaki "prawdziwy nerd" słuchałby jakiegoś pipsztolenia o "toksycznej męskości"*. Lub o seksizmie przy noszeniu fartuszka. Parę razy otwierałem drzwi w fartuszku, reakcje nie były tak politycznie poprawne, jak by chcieli autorzy tejże dogłębnej analizy. Samo życie, a nie jakiś-tam wydumany idealny świat./quote]

No nie wiem, rozbijanie na czynniki pierwsze i analiza produktów popkultury, to tak jakby główne zajęcie popkulturowych nerdów.


[quote]Powiem więcej. Dzięki serialowi i jego przerysowaniu prób "nerdów", jak stać się "normikami", dostrzegłem w samym sobie podobne motywy. Tak, "bert the nerd" robił dużo tych rzeczy, co Leonard i spółka. Oczywiście bez tego przerysowania, tej rozpaczliwości, ale wystarczająco często, wystarczająco podobnie. I owszem, TBBT pomógł mi w pewnym pogodzeniu się z moją, że tak powiem, naturą. Właśnie przez to, że wyśmiewał rozpaczliwość i nieskuteczność tychże prób.

Przykro mi.