[E.T.]

Chrześcijanin to uczeń/naśladowca Jezusa Chrystusa. Jezus, jak wiadomo, coś tam głosił i tak jakby zależało mu na wdrażaniu tych treści głoszonych w życie, a nie na padaniu plackiem przed ołtarzami, na których jest on wyobrażony niby Bóg wcielony. Padanie plackiem, szczególnie gdy mechaniczne, obłudne, nikogo od niczego nie zbawi; wdrażanie nauczania, owszem, może - choć niekoniecznie musi.

Ech, chodzi mi o to, że można odciąć całą tę poezję, a zająć się prozą życia, której właśnie nauczał Jezus. I wtedy będzie się ateistycznym chrześcijaninem, który odrzuca bóstwo Jezusa, ale nie jego nauczanie w sprawach doczesnych. Bo można i tak.

O właśnie. Jest w chrześcijaństwie trochę elementów rzeczywiście mających potencjał dać zbawienie, to znaczy ustrzec przed różnymi nieszczęściami czy cierpieniem związanym z niemądrym życiem. Ot, jak każda sensowna filozofia życia, tak i ta w pewnych warunkach spełni swoją rolę. Problem w tym, że pewne elementy, jak np. zgoda na to, czego zmienić nie można, którą mamy np. w stoicyzmie, tutaj przybiera postać umiłowania Boga i zgody na to, co człowiekowi w życiu daje- czyli nie do końca da bezbożnie żyć po chrześcijańsku. Inne elementy z kolei mają raczej potencjał unieszczęśliwiający, przynajmniej w wersji katolickiej i w pewnych warunkach (katolicka etyka seksualna w tym przoduje).

Generalnie mądrzej jest żyć czerpiąc w sposób przemyślany z różnych tradycji mądrościowych, a jeszcze lepiej opierać się nie tylko na przemyśleniach, ale i na badaniach empirycznych (np. model zdrowia i zaburzenia psychicznego w terapii ACT oraz jej techniki czerpią z tych tradycji, ale poddając je eksperymentalnej weryfikacji), niż wyznawać jakąś filozofię bezkrytycznie i w całej jej rozciągłości.