[towarzyski.pelikan]

Cynik to idealista, który rozczarował się rzeczywistością. Jego dawne ambicje rozbiły się w drobny mak, a wynikłą z tego rozpacz, której się bardzo wstydzi (bo uświadamia mu, że kiedyś był głupim idealistą), postanawia skrzętnie okryć skorupą nihilizmu. 

Cynizm jest pozycją bardzo wygodną. Niekwestionowaną zaletą okupowania moralnego dna jest to, że niżej upaść nie można. W życiu cynika już nie ma żadnej świętości, którą dałoby się zszargać. Nie ma powodów do rozczarowań. Z punktu widzenia cynika nie da się już popełnić żadnego błędu, bo nie istnieją żadne zasady, nie ma żadnego celu, wobec czego można penetrować każdy dowolny zakątek. Jest tylko jedno przykazanie, które przyświeca cynikowi: Nie angażuj się. Więc cynik wodzi beznamiętnie, obojętnie, pustymi oczami po mapie świata, nie potrafiąc na niczym dłużej ducha zawiesić. Do niczego się nie może przykleić, z niczym zidentyfikować. Transparentny, niewyrażany snuje się po świecie niezauważony jak duch z kulą u nogi. 

Cynik nienawidzi mistyka, ponieważ jak widzi, jak ten mistyk lekko stąpa po świecie, rumiany, uśmiechnięty od ucha do ucha, uskrzydlony, umocowany w bycie, to uświadamia sobie biedak, że taszczy za sobą tę nieszczęsną kulę. I nagle zdaje mu się ona jeszcze cięższa niż dotychczas, wobec czego ma nieodpartą chęć zdjąć ją i przywalić mistykowi w tę uchachaną gębę. Ale nie może jej zdjąć, bo wówczas straciłby grunt pod nogami. Więc próbuje z całych sił w swojej bezsilności warknąć pod nosem naprędce zmontowaną kpinkę, która powtórzy się wkrótce echem w gardłach współtowarzyszy nihilistycznej pustki. 

Cynik nie znosi mistyka, bo ten niczym upiór z przeszłości przypomina mu to wszystko, w co kiedyś wierzył, do czego dążył, a czego nie udało mu się osiągnąć. Mistyk jest uosobieniem życiowej porażki cynika, ale nie na tym się kończy rola mistyka w życiu cynika. Mistyk jest bowiem również uosobieniem nadziei cynika. Pojawia się w życiu cynika, żeby mu uprzytomnić, że jeszcze nie wszystko stracone