[Fizyk]

1. On był na miejscu i oglądał widok wielokrotnie (np. pokazuje ten sam widok z czterech sezonów), w tym w trzech wymiarach, na żywo.

I co to ma do rzeczy? Robił to samo, co ja, czyli szukał szczytów na mapie.

Nawiasem mówiąc, znalazłem później szczyty wskazywane przez narzędzie od panoram na mapie, więc były do znalezienia, tylko po prostu z samej mapy ciężko odgadnąć co jest co.

2. Nie da się zbudować "symulatora optycznego" [w oparciu o Twoją prostą zasadę] który przekształci "krzywe w płaskie" i poprzestawia szczyty na obrazie

Powtarzasz to jak mantrę, chociaż to najlepiej pokazuje, że nie rozumiesz, o czym piszesz (Dunning-Kruger?).

Jedyne, co robię, to liczę, z jakiego kierunku dotrą do obserwatora w punkcie A promienie lecące z punktu B - i to jest kierunek, w którym obserwator będzie widział punkt B.

No i tak się składa, że promienie z poszczególnych szczytów doskonale pasują do kierunków zarejestrowanych na zdjęciach.

A jeżeli mój symulator symuluje źle, to nie powinieneś mieć problemu ze znalezieniem punktu, który jest przekształcany błędnie.

Zawsze jednak można zrobić tak: "... po prostu przerwać szukanie po znalezieniu szczytów, które pasują do danych".

To zdanie dotyczy więc Was obu.

Oczywiście. Ale nikt nie broni Ci szukać dalej i znaleźć szczytów, które psują moje wyniki.

Nawiasem mówiąc, niebieski szczyt znaleziony przeze mnie zasłaniałby niebieski szczyt znaleziony przez niego tak samo na płaskiej Ziemi, jak na okrągłej. Więc przynajmniej w tym punkcie moje dane są z pewnością lepsze. A mój niebieski szczyt, niestety, nie będzie pasował do jego płaskiego modelu...

To teraz "rozklep" swoim symulatorem moje obserwacje. Np. zacznij od piasku Mierzei Wiślanej. Punkt po punkcie.

Po pierwsze, mówiłem już, że mój symulator nie nadaje się do symulowania promieni podróżujących tuż nad wodą.
Po drugie, nadal nie wiemy, czy na tych zdjęciach faktycznie widać piasek, i podejrzewam, że nie.