[Neuro]

Twierdzi, ze ma.

Gwoli ścisłości, powtórzę jeszcze raz:

"ma to u mnie pewne cechy bardziej osobowości anankastycznej niż zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych...ale może to obecna klasyfikacja leży i kwiczy, bo moim zdaniem to jest coś pośrodku"

Niestety nie udało mi się znaleźć jednostki, która by była czymś takim właśnie "pośrodku"...mam w sobie Osobowość Obsesyjno-Kompulsyjną, ale nie jestem nią, choć prawie. Gdy byłem dzieckiem, ja i ta Osobowość Obsesyjno-Kompulsyjna stanowiliśmy niemal jedność. Obecnie mam do niej większy dystans, ale to jest dla mnie coś dużo bardziej fundamentalnego niż zwykłe irracjonalne, absudralne Zaburzenia Obsesyjno-Kompulsyjne...

To jest trochę tak jakbym miał w sobie jakąś fałszywą osobowość, taką introjekcyjną, trochę jak takiego pasożyta (niczym w Spider-manie 3, tym starym), trochę coś w rodzaju opętania. To nie jest mój prawdziwy "temperament", to jest "przymusowa osobowość"...

Do tego odnajduję się w pojęciu "neurastenii", ale tym przytoczonym w książce "integracja Psychiczna" ( Anna A. Terruwe, Conrad W. Baars) - niestety nie mam jej pod ręką, więc nie mogę przytoczyć. Generalnie chodzi o genetyczne uwarunkowanie układu nerwowego, powodujące nadwrażliwość, łatwe załamywanie się niepowodzeniami, itp. Takie cechy od dziecka.

Niektórzy sugerowali, że to może być Zespół Aspergera...(?)

---

Gdyby katolicyzm był prawdą, to zadziałałby na mnie terapeutycznie. A przynajmniej by nie zaszkodził.
A zaszkodził.
Natomiast w takich rzeczach jak psychologia i duchowość wschodu odnalazłem wsparcie, ukojenie i - może przede wszystkim -zrozumienie.
W katolicyzmie zawsze czułem się obco, niezrozumiany, to wszystko było dla mnie tak naprawdę sztuczne, ale miałem poczucie, że muszę się podporządkować.
Narracja psychologii i duchowości wschodu lepiej opisuje moją głębię niż ta (względnie) powierzchowna, chrześcijańska (i mówię to mimo iż sięgam po książki chrześcijańskiej psychologii, ze względnie głębokim wglądem), nie mówiąc już o prymitywnej wersji katolicyzmu, w którą zostałem zindoktrynowany, wepchnięty w introjekcje.

Gdyby katolicyzm był prawdą, to odnalazłbym w nim przynajmniej zrozumienie dla siebie większe niż w psychologii czy duchowości wschodu.
A przynajmniej tak to widzę...

---

Idealną sytuacją jest odpuszczenie, ale nie kompulsywne, nie metodyczne, tylko takie szczere, ale to bardzo trudne bez leków.

A najlepsze jest takie, które dzieje się automatycznie, pod wpływem napotkanych treści. Następuje wówczas u mnie przeskok świadomości i bardziej się rozluźniam. Doświadczyłem czegoś takiego co najmniej kilka razy, generalnie głównie dzięki takiemu kanałowi na youtubie:

https://www.youtube.com/channel/UC3hjR4X...-nQadTVs-Q

No i ostatnio doświadczyłem na nieco mniejszą skalę podobnego zjawiska dzięki ZaKotem
Bo tak trafnie opisał moje motywy, sprawił że je sobie lepiej uświadomiłem i inaczej na niej spojrzałem. Przestałem potępiać w sobie pewne rzeczy, zaakceptowałem je, odciążyłem w ten sposób RAM i nastąpił u mnie przeskok (w większym stopniu na pozycję obserwatora) i rozluźnienie. Thx

Później jednak następuje pewien regres i przymus, by zmusić się do nadmiernego analizowania, wrócenia na stare tory, wewnętrznego usztywnienia się, itp. (nie wiem jak to lepiej opisać). Mam do wyboru, by podporządkować się temu przymusowi lub nie.