[pilaster]

 nienawidził Niemców,

W PIS uważają że Sienkiewicz "nienawidził Niemców". A jak się ta nienawiść wyrażała?

Krzeczowski pewny był prawie zwycięstwa, gdyż bajdaki niemieckie otoczone były
ze wszystkich stron kozackimi, chciał jednak zachować dla Chmielnickiego tak znaczny
zastęp niezrównanej i doskonale uzbrojonej piechoty, dlatego wolał z nimi rozpocząć
układy.
Zdawało się przez jakiś czas, że Werner zgadza się na nie, gdyż rozmawiał spokojnie
z Krzeczowskim i słuchał uważnie wszelkich obietnic, jakich mu przeniewierczy pułkownik
nie szczędził. Żołd, z którym Rzeczpospolita była zalegała, miał być natychmiast za
ubiegły czas i za rok jeszcze z góry wypłacony. Po roku knechtowie mogli się udać,
gdzie by chcieli, choćby nawet do obozu koronnego.
Werner niby namyślał się, ale tymczasem wydał cicho rozkazy, by bajdaki przysunąć
do siebie tak, aby utworzyły jedno zwarte koło. Na okręgu tego koła stanął mur piechurów,
ludzi rosłych i silnych, przybranych w żółte kolety¹¹¹⁶ i takiejże barwy kapelusze,
w zupełnym szyku bojowym, z lewą nogą wysuniętą naprzód do strzału i z muszkietami
przy prawym boku.
Werner z obnażoną szpadą w ręku stał w pierwszym szeregu i namyślał się długo.
Na koniec podniósł głowę.
— Herr hauptmann! — rzekł — zgadzamy się!
— Nie stracicie na nowej służbie! — zawołał z radością Krzeczowski. 
— Ale pod warunkiem… 
— Zgadzam się z góry.
— Jeśli tak, to i dobrze. Nasza służba u Rzeczypospolitej kończy się w czerwcu. Od
czerwca pójdziemy do was.
Przekleństwo wyrwało się z ust Krzeczowskiego, powstrzymał jednak wybuch.
— Czy kpisz, mości lejtnancie? — spytał.
— Nie! — odparł z flegmą Werner. — Nasza cześć żołnierska każe nam układu
dotrzymać. Służba kończy się w czerwcu. Służymy za pieniądze, ale nie jesteśmy zdrajcami.
Inaczej nikt by nas nie najmował, a i wy sami nie ufalibyście nam, bo kto by wam ręczył,
że w pierwsze? bitwie nie przejdziem znowu do hetmanów?
[...]
 Bajdaki kozackie otoczyły ciaśniejszym pierścieniem
Niemców, którzy zachowywali chłodną postawę, jaką tylko stary i bardzo wyćwiczony
żołnierz zdoła zachować wobec niebezpieczeństwa. Na groźby i obelgi wybuchające co
chwila z kozackich bajdaków odpowiadali pogardliwym milczeniem. Był to prawdziwie
imponujący widok tego spokoju wśród coraz silniejszych wybuchów wściekłości ze strony
mołojców, którzy potrząsając groźnie spisami i piszczelami, zgrzytając zębem
i klnąc oczekiwali niecierpliwie hasła do boju.
[...]
— Feuer! — skomenderował spokojnym, flegmatycznym głosem.
Huknęło! Plusk ciał wpadających do wody, okrzyki wściekłości i gorączkowa strzelanina
odpowiadały na głos niemieckich muszkietów. Armaty zatoczone na brzeg ozwały
się basem i poczęły ziać kule na niemieckie bajdaki. Dymy przesłoniły łachę zupełnie —
i tylko wśród krzyków, huku, poświstu strzał tatarskich, grzechotania „piszczeli” i samopałów
regularne salwy muszkietów zwiastowały, że Niemcy bronią się ciągle

Faktycznie tak opisać Niemców mógł tylko ktoś, kto ich fanatycznie nienawidzi, jakiś pisowiec. 

 Ukraińców 

W PIS uważają, że Sienkiewicz nienawidził Ukraińców

Był to bowiem pan nadzwyczaj
tkliwego serca i dla żołnierzów ojciec prawdziwy. Dyscypliny przestrzegał żelaznej, ale
pod względem hojności, łaskawego traktowania ludzi i opieki, jaką otaczał nie tylko ich
samych, ale ich dzieci i żony, nikt się z nim nie mógł porównać. Dla buntów straszny
i niemiłosierny, był jednak prawdziwym dobrodziejem nie tylko szlachty, ale i całego
swego ludu. Gdy w czterdziestym szóstym roku szarańcza zniszczyła plony, to czynszownikom
za cały rok czynsz odpuścił, poddanym kazał wydawać zboże ze spichlerzów, a po
pożarze w Chorolu wszystkich mieszczan przez dwa miesiące swoim kosztem żywił.
Dzierżawcy i podstarościowie w ekonomiach drżeli, by do uszu księcia wieść o jakowych
nadużyciach lub krzywdach ludowi czynionych nie doszła. Sierotom taka była opieka
zapewniona, że przezywano je na Zadnieprzu „książęcymi detynami”.


Wszelako oblicze to na pierwszy rzut oka zdradzało nadzwyczajnego człowieka.
Malowała się w nim żelazna, nieugięta wola i majestat, przed którym każdy mimo woli
musiał uchylić głowy. Widać było, że ten człowiek zna swoją potęgę i wielkość — i gdyby
mu jutro włożyć koronę na głowę, nie czułby się ani zdziwionym, ani przygniecionym
jej ciężarem. Oczy miał duże, spokojne, prawie słodkie, jednakże gromy zdawały się być
w nich uśpione, i czułeś, że biada temu, kto by je rozbudził. Nikt też znieść nie mógł
spokojnego blasku tego spojrzenia i widywano posłów, wytrawnych dworaków, którzy
stanąwszy przed Jeremim mieszali się i nie umieli zacząć dyskursu.

Nie ulega wątpliwości że ten tak opisywany Ukrainiec musiał być przez Sienkiewicza szczególnie znienawidzony.