[Fizyk]

Układ (zbliżenie małej kuli do wielkiej, czy ogólnie zbliżenie kul, zbliżenie ciał- nie musi być przecież różnicy wielkości kul) jest asymetryczny: inna jest termodynamika-elektrostatyka-elektromagnetyzm tego co jest (tej strony, tego obszaru) pomiędzy kulami, a inna tego co jest na zewnątrz kul=> powstają siły skręcające "wagę skręceń".

Machanie rękami.

Na tym żałosnym eksperymencie, którego nawet nie weryfikowano pod względem szumów (efekty termodynamiczno-elektrostatyczno-elektromagnetyczne) opiera się wasza "grawitacja". Nic innego nie macie.

1. Skąd twierdzenie, że nie weryfikowano pod względem szumów?
2. Myślisz, że to był jedyny taki eksperyment?

Pokaż mi zatem jeden, niewątpliwy, niepodważalny.

Przecież dobrze wiesz, że dla Ciebie nie istnieją niepodważalne dowody. Jak coś jest de facto niepodważalne, to staje się oszustwem albo złudzeniem, i taka z Tobą rozmowa.

A udowodnij mi, że to "ziemia rzuca cień na księżyc"! Bo ja twierdzę, że to zjawisko polega zupełnie na czymś innym. Czyli na tym: tylko i wyłącznie na optyce nieba, które jest (także, bo nie tylko) pewnym "urządzeniem optycznym", służącym do wyświetlania świateł (np. księżyca, słońca, gwiazd) nad naszymi głowami.

Rzucanie cienia jest najprostszym wyjaśnieniem. Podczas zaćmień Księżyca Słońce jest zawsze dokładnie po przeciwnej stronie nieba, niż Księżyc - znaczy, obserwator jest centralnie pomiędzy Słońcem a Księżycem. Czy muszę tłumaczyć, że jeśli umieścisz obiekt A między Słońcem a obiektem B, to obiekt A rzuca cień na obiekt B?

Poproszę o nazwiska badaczy, o datę i opis doświadczeń (przynajmniej kilku) w których pobrano uśrednione próbki słońca, na podstawie których "wyliczono masę słońca".

Poproszę o nazwiska badaczy, datę i opis doświadczeń (przynajmniej kilku) w których pobrano próbki Twojego mózgu. Bez tego, podążając za Twoją logiką, będę zmuszony uznać, że takowego najprawdopodobniej nie posiadasz, że to jedynie jakaś tam fantazja.

1. Np. ziemia jest płaska=>statki oglądane z coraz dalsza nie znikają "pod horyzontem" tylko blakną w mgiełce i/lub są "zjadane przez efekty refrakcyjne" (spłaszczenia/odbicia). Tak właśnie się dzieje.

Czy Tobie się wydaje, że nikt, z kim rozmawiasz, nigdy nie był nad morzem?
Czy po prostu usiłujesz potwierdzić to, co od dawna piszemy - że wypierasz fakty?

Co więcej: nawet jak samolot się przechyla- wyniki pomiarów są w zasadzie takie same jak wtedy gdy się nie przechyla (co logiczne: samoloty na trasie przechylają się łagodnie, powoli, a nie gwałtownie)

Wyniki pomiarów czego?
Bo jeśli położenia horyzontu względem poziomu, to to akurat mocno świadczy na niekorzyść Twoich pomiarów. Widzisz - samoloty zakręcają tak, że suma siły bezwładności i grawitacji zawsze działa prostopadle do podłogi. Czyli podczas zakrętów woda w szklance jest równoległa do podłogi samolotu - czyli absolutnie nie pozioma, jeśli spojrzysz z zewnątrz! Co oznacza, że próba pomiaru poziomu wodą podczas zakrętu da kompletnie bzdurny wynik.

Na przykład: wzrokowo oceniłem (odkryłem, wcześniej tego nie wyczytałem nigdzie), że samolot leci dziobem do góry.

Tak, to akurat widać na oko. Z przechyleniem na boki sprawa nie jest jednak tak prosta, ze względów, o których wspomniałem wyżej - w skoordynowanym skręcie zawsze siła "dociska" załogę (i inne obiekty w samolocie) prostopadle do podłogi. Niezależnie od tego, jak samolot jest przechylony.

Umieść oko na wysokości X, tak byś znał wielkość X; podziałkę kilka metrów dalej- tak byś znał wysokość podziałki. Będziesz wtedy wiedział co jest poziomem- zaznacz to sobie na podziałce wyraźnie. Pomiędzy tym szklankę. I ćwicz ! Ja tak ćwiczyłem.

To jest świetny sposób na włączenie w pomiar efektu potwierdzania. Wiesz, gdzie ma być poziom - więc tam go widzisz.
Jeżeli już, to lepiej robić na odwrót - samą szklanką wyznaczać, gdzie na podziałce powinien być poziom, a potem mierzyć wysokość od gruntu i sprawdzać. To przynajmniej pozwoli faktycznie ocenić dokładność metody.

Widzisz, oni mniej więcej robią to samo co oznaczanie poziomu za pomocą wody i szklanki. Też dokonują "wzrokowego pomiaru kierunku"

Tylko lufa jest jednak dłuższa, niż średnica szklanki. A i same muszka i szczerbinka cokolwiek bardziej wyraźne, niż granica wody w szklance (a jeszcze przy ściance szklanki tworzy się niewielki menisk...).