[Fanuel]

Musiałaby jednak być sporo od odchyleń statystycznych (setne części stopnia) wyższa, bo inaczej nie zapewniłaby efektywnego chłodzenia. Tym bardziej wewnątrz galaktyki, gdzie ze względu na bliskość innych gwiazd ten poziom tła jest podwyższony

Przy odpowiedniej odległości może to wyglądać tak?

Eee tam.

Powiedzmy, że budujemy taką "Matrioszkę" wokół Słońca i że jej najbardziej zewnętrzna powłoka ma temperaturę ok 6 Kelwinów (ponad dwukrotnie wyższą od tła WW) Oznacza to, że owa powłoka jest od Słońca chłodniejsza 1000 (słownie tysiąc) razy.

Przy ilu warstwach? No i zakładając od razu, że taka matrioszka jest budowana jako zamknięta sfera o założonej liczbie warstw, w dodatku o promieniu kopuły od razu wynoszącym miesiąc świetlny. Grawitacyjnie takie coś robiłoby nielichy rozpiernicz. Już pomijając fakt, jak przelatujące obiekty by dewastowały całość.

Jednocześnie jej ogólna moc promieniowania musi być taka sama jak moc Słońca. Zatem z prawa S-B jej powierzchnia musi być o 1000^4 czyli bilion razy (10^12) większa od powierzchni Słońca.

No i przy założeniu chęci stworzenia habitatu oraz pozyskiwania energii, to pierwsza powłoka powinna mieć około ośmiu minut świetlnych. Zakładając, że inżynieria materiałowa pozwala na stworzenie powłok energochłonnych to potrzeba od razu dla jednolitej konstrukcji stabilizatorów nie pozwalających na wydmuchanie żagla o promieniu minut świetlnych. Prościej więc jest zbudować szereg sond, a już najprościej zaprzągnąć do roboty roje robotów, które układ odniesienia wyznaczają sobie poprzez odniesienie do innych robotów w roju.

Tutaj zaś można zauważyć, że odpowiednie nanomateriały, by pozwoliły na replikację roju, aż do momentu pozyskania całej dostępnej materii z układu. To zaś najpierw doprowadziłoby do zamknięcia w pierwszej warstwie gwiazdy. Każda kolejna warstwa zaś mogłaby promieniowanie podczerwone odbijać do tej pierwszej i jednocześnie przetwarzać jego część, tak, że ilość promieniowania wraz z rosnącym promieniem by malała, odległość jednej warstwy od drugiej zaś musiałaby z konieczności, efektywnego przejmowania i odbijania promieniowania wynosić... sekundy świetlne. Inaczej promieniowanie rozpraszałoby się aż do monstrualnych obszarów. Co byłoby kompletnie bez sensu. To tak jakby budować piec CO z płaszczem wodnym i powtórnym wykorzystaniem ciepła układowego, jednak kolejne warstwy wychwytujące ciepło budować co kilometr, bo próżnia między warstwami jednak nie powoduje znaczących strat energii. Siłą rzeczy trzeba kompresować warstwy, dla zwiększenia wydajności.

Promień takiej sfery wynosi więc milion razy więcej niż promień Słońca, czyli sięga w przestrzeń tak z ...miesiąc świetlny.  Około 1% odległości od najbliższej kolejnej gwiazdy. Gdyby takie cywilizacje "matrioszkowe" były w Galaktyce powszechne, to tej Galaktyki w ogóle byśmy nie widzieli. Te gigantyczne matrioszki dosłownie cały Wszechświat by zasłaniały Taki odwrócony paradoks Olbersa.

Przy założeniu, że od razu budowano by "od tyłu" całe matrioszki. Jeżeli zaś wykorzystywanie energii byłoby w pierwszej warstwie równe dajmy na to 75%, odbicie podczerwieni na takim samym poziomie, a akżda warstwa łącznie z pierwszą potrafiłyby podczerwień przetwarzać na tym samym poziomie to przed drugą warstwą "straty" równe by były 25% minus 75% odbitego promieniowania. Czyli jak dobrze kminię, to druga warstwa ma za zadanie przetworzyć 6,25% energii ze środka układu. I tak kolejno każda warstwa, działałaby przy coraz niższych energiach i temperaturach. Chyba.

Na moje oko to przy najdalej piątej warstwie te procentowe straty są śmiesznie niskie. Entalpia układu zaś najwyższa w dwóch pierwszych warstwach rosnąć musiałaby tylko w przypadku założenia, że nic z nabytą energią się nie dzieje. Na moje oko to magazynowania takowej, czy też wykorzystywanie do produkcji np. materii już sprawia, że wydzielona energia w układzie spada i nie rośnie do nieskończoności. Poza tym sama sfera też ją wykorzystuje. Ewentualnie mógłby być jakiś zawór bezpieczeństwa w postaci nagłych a krótkich wyrzutów energii zgromadzonej w kondensatorach. Raz na x lat zwolnić dwa dżety energii, żeby się układ nie przegrzał.

Poza tym nawet jeżeli cała ta matrioszka byłaby zbudowana z folii dachowej (czyli materiału o analogicznej gestości powierzchnowej), to jej masa kilkaset razy przewyższałaby masę ...Słońca.

Dodatkowo taka gigantyczna (dwa miesiące świetlne średnicy) sfera nadal promieniowałaby w kosmos, tyle że w zakresie mikrofal. Dalibyśmy radę ją wykryć.

A przy foli z nanowłókien, a tym bardziej siatki, już nie wspominając o roju botów, te wartości zapewne zmniejszają się wielokrotnie.

Wreszcie sens ekonomiczny. Matrioszka o temperaturze 1/1000 Słońca dawałyby radę przetworzyć teoretycznie 99,9% energii słonecznej. Po obniżeniu temperatury jeszcze o jeden stopień, czyli zwiększeniu jej średnicy do trzech miesięcy świetlnych i proporcjonalnym wzroście masy, wydajnośc wzrosłaby raptem do 99,92%, czyli o ...0,02 pkt procentowego.

A jakby taka sfera miał powiedzmy szkielet w postaci szybko obracającego się pierścienia w drugiej warstwie, o średnicy np. 9 min. świetlnych? W końcu coś takiego generowałoby nieliche pole grawitacyjne. Sama masa pierwszych trzech warstw, nawet jeżeli byłaby zbudowana z nanobotów i pierścionka, musiałaby być podobna do całej masy materii w układzie, poza gwiazdą ofc. Czyli na dobrą sprawę promieniowanie miałoby problem z opuszczeniem układu, zwłaszcza jeżeli byłyby to wartości małe. Po prostu szczątkowa radiacja wracałaby tak jakby do środka ściągana grawitacyjnie do "dołka Dysona".