[Query]

Mogę sobie do tego czego chcę przylepić etykietkę "dobre", a do tego czego nie chcę przylepić etykietkę "złe". Tylko po co? Po to żeby dokonywać w ten sposób perswazji na innych?

Dobra, teraz oświadczam, że się pogubiłem w słowach, więc rzucam 'Argumentum ad dictionarium':

moralność
1. «zespół ocen, norm i zasad określających zakres poglądów i zachowań uważanych za właściwe»
2. «całokształt zachowań i postaw jednostki lub grupy, oceniany według jakiegoś społecznie funkcjonującego systemu ocen i norm moralnych»

Mam wrażenie, że kręcimy się w kółko. Jaka jest z Twojej perspektywy różnica między stwierdzeniem, że człowiek 'coś chce' a uznaniem, że 'coś jest właściwe' dla niego. Jedyne, co mogę wyciągnąć z tego: 'coś chcę' implikuje, że myślę, że 'coś jest właściwe' dla mnie. Implikacja w drugą stronę jest problematyczna póki co. Warto wspomnieć, że ja raczej nie widzę różnicy między tymi dwoma stwierdzeniami oraz, że nie chodzi o perswazję na innych tylko o podejmowanie decyzji na podstawie tego, co jest 'dobre', a co 'złe'.

A czy czynienie siebie w ten sposób nieczułym na miłość wobec innych, byłoby w zgodzie z miłością?

Zauważ, że patrzysz z pozycji obserwatora. W przypadku osoby świadomie kontrolującej chemicznie doznanie miłości nie ma mowy o 'byciu nieczułym', bo przecież coś właśnie czuje, być może nawet to uczucie jest identyczne z odczuwaniem 'miłości wobec innych', a ci 'inni' mają taką samą możliwość odczuwania, o ile oczywiście założymy, że mamy do czynienia z utopią/dystopią.

Poza tym, co to znaczy 'w zgodzie z miłością'. Miłość nie jest źródłem jakichkolwiek reguł. Jesteśmy niebezpiecznie blisko Gilotyny Hume'a.

Jeżeli przypiszemy ewolucji osobowość, to rzeczywiście rozum nie powstał sam.

Nie mówię o powstaniu rozumu, tylko o wykorzystaniu już istniejącego rozumu jako narzędzia.

Chwila, ja się przecież właśnie z tym zgadzam:

Ten "procesor", niezawierający żadnej treści dot. moralności, wykształcił się w pewnym momencie w przeszłości, a proces, który do tego doprowadził, ostatecznie podlegał i nadal podlega pewnym regułom i być może właśnie te reguły mogą zawierać/implikować jakieś kryteria.

Wręcz podręcznikowe użycie rozumu, aby zbadać procesy, jakie odpowiadały (i nadal odpowiadają) za jego wykształcenie w historii i ewentualna próba wyciągnięcia z nich konkretnych reguł postępowania.

Przy okazji, dlaczego rozum nie może działać w służbie samego siebie?

Bo jest tylko "bezmyślnym" ( ) narzędziem, jak młotek czy kalkulator, i nie ma własnych motywacji

Moim zdaniem jest to dosyć mocna redukcjonistyczne spojrzenie. Możliwe, że poszerzam pojęcie 'rozumu', ale umysł człowieka (człowiek, jak wiemy, jakieś motywacje posiada) jest zaledwie kombinacją neuronów oraz

[...] o ile mechanizm jednego neuronu jest prosty do zrozumienia, a funkcja grupy neuronów mgliście znana, to jednak całość umysłu jest poza naszymi zdolnościami pojmowania."

, dlaczego zatem odpowiednio skomplikowany system nie mógłby mieć lub wykształcić czegoś, co kwalifikowałoby się jako 'motywacja'. Jeżeli jednak nie trafiłem w ogóle z tym argumentem, to by to oznaczało, że szeroko rozumiany 'rozum' oraz 'świadomość' (    ) są niezależnymi bytami w naszych głowach. Wtedy moje pytanie brzmi: jak udowodnić, że są rzeczywiście niezależnie i które z nich było pierwsze?

Możemy potraktować emocje jako wzburzenia/zaburzenia/zakłócenia. Gdy odjąć emocje, pozostaje nurt spokoju i spokojne uczucia. Które nie są takimi wzburzeniami właśnie, lecz są "holistyczne"/"harmonijne". Nie ma w nich takiej gwałtowności, jakby były zakłóceniami. Są w zgodzie z tym nurtem spokoju, jakby tworzyły z nim jedną całość. Myślę, że może to też być synonimiczne do cech "JA" z psychologicznego nurtu IFS (Internal Family Systems - System wewnętrznej rodziny).

Koncepcja odseparowania się od emocji i przysłowiowego 'beznamiętnego obserwowania jak przychodzą i odchodzą niczym fale na brzegu morza' jest mi znana i jest chyba mocno zakorzeniona w Buddyzmie. Tutaj się zgadzam, że w taki sposób rozumiany spokój jest ciekawym, a niekiedy nawet pożądanym stanem. Dlaczego jednak mielibyśmy chcieć coś takiego osiągnąć? Jakie są nasze motywacje? Ponadto, czy nie jest tak, że emocje i uczucia są mocno związane i wyciszenie jednego powoduje wyciszenie drugiego? Jeżeli nawet są niezależne, to dlaczego nie chcieć wyciszyć ich obu i zobaczyć, co zostanie?

<przesada>
Skoro używamy rozumu jako narzędzia kontrolowanego przez te dwie siły, co się stanie, jak go zostawimy samemu sobie i skąd możemy wiedzieć, że nic?
</przesada>